آوریل 2015

تصویب افزایش حداقل مزد به میزان۱۷ درصد، آنهم در آخرین روزهای سال که عملا امکان هیچ اعتراضی از سوی کارگران وجود ندارد، اگر برای تصویب کنندگان چنین مزد خفت باری به معنای پایانی مسرت بخش و قابل تبریک و استثنائی بود، برای ما کارگران نمیتواند معنایی چیزی جز تحمیل فقر و گرسنگی مطلق و تشدید مبارزه ای سراسری و متحدانه برای داغ کردن زمین بر زیر پای چپاولگران دسترنج مان داشته باشد.

اقبال اقبالی : محمدرضا نیکفر یادداشت جامع و عمیقی در ارتباط با "توافق" حکومت شیعه و غرب نوشته اند که آموزنده است. گرچه سوء استفاده حکومت اسلامی از ملی گرائی ایرانی برای تسلیح هسته ای پان اسلامیسم را به حساب ناسیونالیسم ایرانی گذاشته و خمینیسمی که در تضاد با ایران، ایرانیت و ملی گرائی تکوین یافت؛ نمی تواند این حکم در باره او درست باشد که: "در خلق جنبش سیاسی شیعی، در شکل خمینیسم، ژن‌های مختلفی دخالت داشته‌اند که بی‌گمان یکی از مهمترین آنها ناسیونالیسم است."

بر پایه ی تفاهم نامه ی پذیرفته شده، رژیم جمهوری اسلامی نزدیک به 13000 سانتریفیوژ هسته ای و بیش از 9 تن از اندوخته ی اورانیم غنی شده ی خود را از دست می دهد، غنی سازی بالای 3 و 67 دهم در صد در ایران ممنوع می شود و مراکز هسته ای ایران از سوی آژانس بین المللی انرژی هسته ای با اختیاراتی بیشتر از گذشته کنترل می شوند

بدون کسب «فرهنگ عمیق دموکراتیک» در جریان عمل، و زندگی روزمره، نه ضعف استراتژیک درست میشود و نه پیشنهادهای خوب عملی میگردد. و نه ماجراجویی سیاسی رفع میشود.
مشکل اساسی «فرهنگ سیاسی و غیرسیاسی عقب مانده ی جهان سومی ماست». و «اختناق حاکم برجامعه». و «ضعف دانش سیاسی».

بعقیده من دولت روحانی در این "ماموریت امکان ناپذیر" موفق شده است. اگر این تفاهم نامه در عرض سه ماه آینده تبدیل به یک توافق نامه جامع شود، پیروزی بزرگی برای ملت رنجدیده ایران و شکستی عبرت آور برای "دلواپسان" می باشد

(و- ف) با دیدن وی مشکوک می‌شود و موبایل خود را بصورت پنهانی روشن می‌کند . صاحب کار و دوستش دونفری قصد تعدی به (و- ف) را می‌کنند و زمانی که وی مقاومت می‌کند با چاقو او را تهدید می‌کنند و به زور به این پناهجوی بی‌پناه تجاوز می‌کنند.

نسبت "آذری" ، حتی پيش از آمدن اسلام به ايران، در ميان ايرانيان و تازيان شناخته بوده است....در آغاز سده‌ی هفتم هجری، يعنی در سال‌هايی كه ايران زمين ميدان تاخت و تاز لشكريان خونخوار مغول بود، هنوز زبان آذربايگانيان و تبريز دست نخورده باز مانده بود و از تركی گویی در آن‌جا اثری نبود