ژانویه 2018

نگاهی گذرا به شورش هایی که از هفتمِ دی ماه سال هزار و سیصد و نود و شش در ایران آغاز شد.

یکی از درس های مهمی که می باید از شکست انقلاب 57 آموخت این است که ما باید دو اصل را همیشه در نظر داشته باشیم: یکی داشتن برنامه و هدف نهایی است که نیازمند داشتن سازماندهی تشکیلاتی پیش از انقلاب می باشد. دیگری توانایی گرفتن قدرت و حفظ آن پس از پیروزی انقلاب، یعنی قدرت ارائه رهبری مورد اعتماد اکثریت مردم که با تشکیل دولت دیکتاتوری انقلابی پرولتاریا میسر است.

ایران نفت خود را صادر می کند، ولی دارای سرمایۀ خارجی نیست. واشنگتن در انتظار فرصت مناسب و کمترین نشان ناتوانی خواب جنبش بزرگی را می دید که بتواند رژیم را متزلزل کند. ولی چنانکه می بینیم، این خواست شدنی نشد، و تجاوز ایالات متحده به هدف اصابت نکرد. ولی از چنین طرحی باز نخواهد ایستاد، زیرا ایران از مدت ها پیش در مگسک جنگ آفرینان است.

در هفته‌های اخبر با کشته شدن بیش از ۲۰ نفر در اعتراضات ضددولتی در سراسر ایران، تصاویر تظاهرات گسترده و درگیری‌های خشونت‌بار بین پلیس و تظاهرکنندگان در سرتاسر رسانه‌های اجتماعی پخش می‌شود.

اعتراضات اخیر مردمی را از چند سو می‏توان، نگاه و مراقبت کرد. در آغاز، علتِ التهابِ سیاسی درونِ جامعه، ماحصل ظلم و ستمی‏ست که سردمداران رژیم جمهوری اسلامی، – و آن‏هم نزدیک به چهار دهه -، در حق کارگران، زحمت‏کشان و دیگر توده‏های رنج‏دیده روا داشته‏اند.

نگاه واقع‌گرایانه، از پراتیک واقعی اجتماعی و تاریخی انسانهای واقعی در زمان و مکان معین، از اینجا و اکنونِ آنها، عزیمت می‌کند؛ اما اگر واقعگرایی‌ای انتقادی و انقلابی نباشد، به واقعیتِ انتزاعات پیکریافته، به ایدئولوژیِ وضع موجود، تسلیم می‌شود و در غوغا، آشفتگی و بهم‌ریختگی «واقعیتِ بلاواسطه و مشخص» گم خواهد شد. در نگاه به جنبشِ اعتراضی کنونی و در رویکرد و مداخله‌ای که به نسبت جایگاه کنشگر، ممکن است، دو معیار اهمیتِ تعیین کننده و بنیادین دارند:

اطمینان دارم این جنبش اجتماعی – سیاسی، نه تنها برای فقر و بیکاری و استیصال نیست که حکومت میخواهد جلوه دهد و بدنبال ارزان کردن " تخم مرغ " است، بلکه همانگونه که در شعارهای سراسری شما شنیده میشود، بدنبال سرنگونی تمامیت، کلیت و موجودیت این نظام است.