فلسفه به زبان شعر. سیاست به

فلسفه به زبان شعر. سیاست به زبان شعر. نثر به زبان شعر. شعر به زبان شعر. ذاتا شاعر است آقای اصفهانی.
((مثل زمان، شتابناک و گريزان بود.
مثل وقت.

حس گناه، رهايم نمی کند: جنايت به همين سادگی، اتفاق می افتد. با يک سکوت. بی آن که خودت خواسته باشی.
بايد چيزی بنويسم.))