ا ز همین جمع بندی نخست شروع کنیم که مینویسد ( آیا فاجعهای که در سال ۶۷ رخ داد یک تصمیم سیاسی منفرد بود یا اوج مجموعهای از اقدامات و سیاستهای دهه فاجعه بار؟) انچه در سال 67 روی داد از دو بخش تشکیل میشود . زمینه سازی ان فاجعه مربوط به دفاع قاطع و همه جانبه از ارتجاع سیاه و پرونده سازی برای همه مخالفان نظام و ازادی خواهان ایرانی مانند اقای امیر انتظام و اساسن خود ازادی بود که بنام ازادی های بورژوائی مورد حمله قرار داشتند . در سال 57 حزب توده و فدائیان از ازادی دفاع نکردند و ازادی را قربانی مبارزه با اامپریالیسم کردند . سازمانهای سیاسی پس از بهمن 57 در برابر یکدیگر قرار گرفتند و هیچ همکاری و مدد رسانی با یک دیگر نداشته و دشمنی را اصل اساسی سیاست خود کردند . دوم رفتن مجاهدین به عراق و حمله به ایران است . حمله به ایران
مخالفان چپگرای اخوندی و سازمان مجاهدین با سیاست های غلط خود زمینه ساز اعدام و اختناق در ایران شدند . اقای مصداقی مینویسد که در تالار زندان فدائی و شرکا شعار مرگ بر پیکار ی میدادند و این رویداد پیش از سال 67 بود .. امروز هم متاسفانه نطفه گشتار دیکری در اینده بسته میشود . نگاهی به سیاستهای حزب دمکرات کردستان و مجاهدین و دفاع غر ب و عربستان و دولت اسرائیل از گروه های تندرو اینده روشنی را نوید نمیدهد .