جناب پیروز گرامی،
برخلاف تصورات شما، گذشت زمان هرگز علت بی اعتبار شدن یک پیمان بین المللی نیست. پیمان بین المللی اصولاً قراری همیشگی است، مگر آنکه در خود پیمان مدت محدودی برای آن قید شده باشد. چنین قیدی در پیمان دوستی 1921 ایران و شوروی وجود ندارد. از سویی پیدایش یا سرنگونی حکومت ها و امپراتوری ها هم، که شما از آن یاد کرده اید، سبب بی اعتباری پیمان بین المللی نمی شوند. کنوانسیون 1969 وین درباره ی حقوق معاهدات با تأکید بر لزوم پایبندی کشورهای طرف یک پیمان بین المللی به تعهدات ناشی از آن پیمان(ماده 26 کنوانسیون 1969) ، تنها رویدادهایی را موجب پایان یک پیمان دانسته است که اجرای پیمان را ناممکن سازند یا به تغییری بنیادین انجامیده باشند، به گونه ای که علت عقد پیمان را از میان برده یا اندازه ی تعهدات را به گونه ای بنیادین دگرگون کرده باشند(مواد 61 و 62 کنوانسیون 1969). فروپاشی شوروی پیشین و
کنوانسیون 1969 وین درباره ی حقوق معاهدات: https://treaties.un.org/doc/publication/unts/volume%201155/volume-1155-i-18232-english.pdf
کنوانسیون 1978 وین درباره ی جانشینی کشورها:
http://legal.un.org/ilc/texts/instruments/english/conventions/3_2_1978.pdf