مظلوم نمایی های امیر فرشاد ابراهیمی

آقای امیر فرشاد ابراهیمی در مقاله ای با عنوان به ایران باز خواهم گشت اعلام کرده که قصد دارد به ایران برگردد، چرا که دیکتاتوری خامنه ای را به دیکتاتوری نیروهای اپوزیسیون خارج از کشور ترجیح می دهد. آقای ناصر مستشار نیز در مقاله ای با عنوان اپوزیسیون دربرگشت امیرفرشاد به ایران مقصر است از اپوزیسیون خارج از کشور گله کرده که چرا حاضر نیست افرادی چون آقای ابراهیمی را که در گذشته با انصار حزب الله همکاری می کرده، جذب خود کند و با انتقاد از این افراد، آنان را به سمت جمهوری اسلامی سوق می دهد. من معتقدم که انسان هایی هم که دستشان به خون آدم ها آلوده است، حق و حقوقی دارند. باید به آنها هم شانس یک زندگی نوین داده شود، هر چند که برخی شان به دلیل جنایاتی که کرده اند، باید محاکمه شوند و دادگاهی عادلانه درباره سرنوشت آنان تصمیم بگیرد. جامعه باید با این دسته از انسان ها نیز برخوردی انسانی داشته باشد، ولی این به این معنی نیست که آنها از انسان دوستی مخالفین و قربانیان شان سواستفاده کنند و طلبکار هم بشوند.

کسی چون آقای ابراهیمی که در گذشته به طور مستقیم در سرکوب مردم دست داشته، باید به طور کل از سیاست دست بکشد و زندگی عادی خودش را بکند. اگر چنین کسی باز هم وارد سیاست شود و بخواهد همچنان در این عرصه فعال باشد، مسلما این هم حق دیگران است که گذشته او را به رخ اش بکشند. همانگونه که کسی که با نازی ها همکاری کرده بود، دیگر نمی توانست در آلمان بعد از سقوط رژیم هیتلری به راحتی در عرصه سیاست فعال باشد، کسانی که با جمهوری اسلامی همکاری کرده اند، به دلیل سابقه ی خراب خود، حضورشان در عرصه سیاست پذیرفته و تحمل نمی شود.

ادامه ی حضور این افراد در سیاست مثل این است که به فردی که سابقه بچه بازی داشته، پس از معالجه، در کودکستان کار بدهند! چه ما خوشمان بیاید و چه نه، واقعیت این است که اعمال ما عواقبی دارد که تا پایان عمر ما را دنبال می کند. کسی که در جنایات این رژیم سهیم بوده و امروز از گذشته خود پشیمان است، بهتر است برای همیشه دست از سیاست بکشد!