هاشمی رفسنجانی منجی یا مهره سوخته؟

وضع کنونی ایران نتیجه تلاقی مدیریت ناکارآمد و طمع قدرت های استکباری است. گوینده این جمله کسی نیست جز اکبر هاشمی رفسنجانی، رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام در جمهوری اسلامی ایران.

اکبر هاشمی رفسنجانی در دیدار با اعضای مجلس کارگری ایران گفته که در حال حاضر بسیاری از واحدهای تولیدی و صنعتی و کشاورزی در حالت نامطلوبی قرار دارند و افزایش تعداد بیکاران و کاهش سطح تولید با شعارهای مسئولان جمهوری اسلامی همخوانی ندارد.

آقای هاشمی رفسنجانی اخیرا موضع گیری های انتقادی متعددی علیه وضع موجود در ایران داشته است. وی حکومت را به داشتن نگاه غیرخودی به نیروهای به گفته او دلسوز متهم کرده و هشدار داده که این نگاه، مخل وحدت ملی است.

چندی پیش هم با تشدید فشارهای جامعه بین المللی علیه ایران که بخاطر برنامه هسته ای آن کشور صورت می گیرد، آقای هاشمی خواستار تغییر مسیر حکومت شد و گفت که هنوز برای اصلاح وضع موجود زمان هست.

نگاهی گذرا به حجم و محتوای موضع گیری های آقای هاشمی رفسنجانی نشان می دهد که وی در فضای سیاسی ایران فعالیت خود را تشدید کرده است.

هشدارهای سال 88

آقای رفسنجانی پس از انتخابات ۸۸ در خطبه های نماز جمعه هشدارهایی به حاکمیت داد که باعث شد جناح حاکم وی را بشدت تحت فشار قرار دهد و باعث شود تا وی از ریاست مجلس خبرگان رهبری کنار گذاشته شود.

به نظر می رسد اکنون فضای سیاسی ایران به گونه ای شکل گرفته که درستی نگاه آقای هاشمی رفسنجانی ثابت شده است و آقای رفسنجانی اکنون در موقعیتی است که می تواند بگوید حرفهای آن زمانش درست از آب در آمده است.

سوالی کلیدی این است که آیا آیت الله خامنه‌ای هنوز به آقای هاشمی رفسنجانی برای حل بحران ها نیاز دارد یا از وی عبور کرده است؟

دور از انصاف نیست که بگوئیم موضع گیری آقای هاشمی رفسنجانی در قضیه انتخابات و نوع نگرش وی به محمود احمدی نژاد، نشان از بصیرت بالای وی در شناخت افراد و آینده نگری وی بوده است.

حال این سوال مطرح می شود که آیا الآن وقت آن نیست که به آقای هاشمی این فرصت داده شود که او انتقادهایش را مطرح کند.

اکنون در فضای سیاسی جمهوری اسلامی یک اتفاق استراتژیک افتاده است. چند سال پیش محمود احمدی نژاد گل سرسبد حاکمیت بود و از حمایت همه جانبه و بی سابقه آیت الله خامنه ای برخوردار. اما اکنون آقای احمدی نژاد به شخصی تبدیل شده که دیگر مورد اعتماد رهبر ایران نیست و رهبر جموری اسلامی نیز برای سر و سامان دادن اوضاع مرتب خواهان حفظ نظم می شود و تا آنجا پیش می رود که خطاب به سران قوا می گوید که اگر به روند جدال لفظی و مناقشه در مقابل دیدگان افکار عمومی ادامه دهند مرتکب خیانت شده اند.

اما قصد آقای هاشمی رفسنجانی از موضع گیری های انتقادی فعلی چیست، آیا قصد ایفای نقش رهبری اپوزیسیون را دارد یا نقش اصلاح گر؟

اکنون فضای سیاسی ایران به گونه ای شده که درستی نگاه آقای هاشمی رفسنجانی ثابت شده است و آقای رفسنجانی اکنون در موقعیتی است که بگوید حرفهای آن زمانش درست از آب در آمده است و هاشمی رفسنجانی با قصد دلسوزی است که هشدارهایی را در سال 88 مطرح کرده است و این نوع نگرش آقای هاشمی رفسنجانی از سر دلسوزی است و نه ایفای نقش رهبر اپوزیسیون.

به هرحال آقای هاشمی رفسنجانی را شاید بتوان مردی برای تمام فصول لقب داد ولی وی هزینه های سنگینی هم پرداخته است.

سوالی کلیدی در این میان آن است که آیا آیت الله خامنه ای هنوز به آقای هاشمی رفسنجانی برای حل بحران ها نیاز دارد یا اینکه به اصطلاح از وی عبور کرده است.

باید دید که جریانات سیاسی و نظامی – امنیتی که در گذشته علیه وی وارد صحنه شدند این بار حضور و نقش آفرینی وی را تحمل خواهند کرد یا خیر؟