نیکا ! دریا برای خنده ی تو آه.....می کشد.

........................................................................................................................................
یک دختر از تبار ِ ترانه .
یک دختر از سرود ِ ستاره.
از کوچه باغهای بهاره –
مارا صدا زده ست
تا از زلال ِ آینه وُ آب ها شویم.

وقتی که عاشقانه ترین حرف های ما
از شور ِ شاعرانه گذر می کند هنوز
باید به شادمانی ِ شب های بیقرار –
بر بستر  ِسپیده وُ شبنم ، رها شویم.

ما آمدیم 
دوست بداریم .
ما آمدیم با طپش ِجان عاشقان 
تا از دل ِحماسه ، غزلها برآوریم.

در روزگار ِآینه وُ سنگ  
چیزی که مهربان وُ قشنگ ست
آغوش آرزوی درخشان باغ ماست .

نیکا ! دخترم !
دراین شب ِ بلند 
این چشم های توست که شعر ِچراغ ماست.

زیباست نام تو 
پیک ِ زمانه گشت ، سرانجام ِ جام تو.
شور ِشکفته ات 
مارا به سوی زمزمه ی ماه می کشد.
نیکا !
دریا برای خنده ی تو آه.....می کشد.