رهبر ایران ٩٥ میلیارد دلار می ارزد

دلفین مینوئی با اشاره به مطلب ویژه ای که "رویترز" منتشر کرد می نویسد که به باور این خبرگزاری، کلید دوام عمر سیاسی و ادامه قدرت آیت الله خامنه ای را باید در این نهاد جستجو کرد. کسانی که برای کشف راز "ستاد" به مدت شش ماه به تحقیق پرداختند، به نوشته رویترز، دارائی این نهاد را 95 میلیارد دلار برآورد می کنند. مبلغی که بیش از درآمد سالانه نفتی کشور است. تعجبی هم ندارد چرا که این نهاد در همه بخش های اقتصادی ایران به شکلی پنهانی حضور دارد.

"رویترز" در پژوهش خود می نویسد: این نهاد به علی خامنه ای، که به مدت 24 سال در قدرت است، همه امکانات مالی را می دهد تا او بتواند برون از کادر پارلمان و بودجه کشور عمل کند." رویترز می افزاید: "اما هیچ مدرکی دال بر این که رهبر جمهوری اسلامی از این سرمایه برای ثروتمند شدنش استفاده کرده باشد، وجود ندارد.

مردم ایران "ستاد" را بیشتر به دلیل فعالیت های مددکارانه و خیریه آن می شناسند. اما این ظاهر امر است چرا که این سازمان طی سالها به خوبی در بخش سود آور املاک و یا سرمایه گذاری رخنه کرده است. ریشه آن را هم باید در آغاز انقلاب جستجو کرد که در پی گریختن شماری از ایرانیان از ایران و رها کردن ویلا ها و خانه هایشان، رژیم آنها را مصادره نمود. سپس در سال 1989 ، آیت الله خمینی، کمی پیش از مرگش، "ستاد" را برای اداره غنیمت به دست آمده برپا نهاد تا با فروش این املاک به طبقه فقیر کمک کند. اما امروز گستره وظایف و ماموریت "ستاد" از آن چه که درآغاز برایش تعیین شده بود بسیار فراتر رفته است. ستاد امروز با تکیه بر حکم دادگاه، به نام رهبر جمهوری اسلامی به غصب املاک دست می زند و آنها را به مزایده می گذارند.

گفتنی است که بر پایه پژوهش "رویترز"، تنها در ماه مه 2013، نزدیک به 300 ملک توسط ستاد به مزایده گذاشته شده است. ستاد همچنین از مالکانی که می خواهند ملک خود را بازیابند و یا آن را بفروشند، مبلغی در خواست می کند. در کنار آن، این افراد باید مقداری رشوه هم به کارمندان دولت برای انجام معامله بدهند. افزون بر املاک که به گفته رویترز 52 میلیارد دلار برای این نهاد درآمد به ارمغان می آورد، ستاد در دهها شرکت دولتی سهم دارد و از آن راه هم 43 میلیارد دلار به دست می آورد. گرچه نام ستاد پشت آرم بنیاد مستضعفان پنهان است، اما بخشی از درآمد آن صرف بیت رهبری می شود که حدود 500 کارمند دارد که بیشترشان از میان ارتشیان و اعضای سرویس های امنیتی، برگزیده شده اند. به هر رو این مطلب طولانی با این جمله به پایان می رسد که در کشوری که دستگاه عدالتش بی عدالت است، شماری زن و مرد بیش از سی سال در راهروهای ادارات دولتی ایران سرگردانند تا بتوانند بخش کوچکی از دارائی خانوادگی خود را پس بگیرند.

روزنامه مسیحی "لاکروآ" به پاسخ ایران به انتقادات غرب پیرامون پرونده اتمی این کشور پرداخته می نویسد : محمد جواد ظریف، از راه تویتر، در پاسخ به انتقادات "جان کری"، وزیر امور خارجه آمریکا، که ایران را مقصر اصلی در دست نیافتن به توافق در ژنو خوانده بود، پرسید : چه کسی متن توافق پیشنهادی آمریکا را بی محتوا کرد ؟ باز هم ظریف تأکید کرد که ایران از حق غنی کردن اورانیوم درخاک این کشور دست بر نمی دارد. "لا کروا" می نویسد: علیرغم آن چه در ژنو گذشت، ایران و آژانس بین المللی انرژی اتمی، روز دوشنبه بر سر همکاری روی پرونده اتمی ایران به توافق رسیدند و با "یوکیو آمانو"، رئیس آژانس برنامه بازرسی فعالیت های اتمی ایران را مشخص کردند.

روزنامه "هومانیته" مطلبی رابه ترکیه اختصاص داده در تیتر خود می نویسد :"اردوغان می خواهد روزنامه نگاران را به زانو درآورد." "هومانیته" می افزاید : رجب طیب اردوغان، در چند جبهه فعالیت می کند : گاه به زنانی یورش می برد که لباسشان را تحریک کننده می داند، گاه بر علیه "لائیسیته" بر می خیزد، روز دیگر نوشابه الکلی را هدف قرار می دهد و به تازگی نیز مختلط بودن خوابگاههای دانشجویان را مورد انتقاد قرار داده است. اما روزنامه نگاران هدف اصلی او را تشکیل می دهند. بر حسب اتفاق، درست در روز 5 نوامبر، هم زمان با آغاز گفتگوهای ترکیه و اتحادیه اروپا بر سر مذاکرات پیرامون پیوستن ترکیه به این اتحادیه، شش روزنامه نگار ترک، به اتهام عضویت در حزب کمونیست- مارکسیست ممنوعه، به زندان ابد محکوم شدند. از این رو، رئیس فدراسیون اروپائی روزنامه نگاران، این محکومیت را برای نظام قضائی ترکیه شرم آور خواند و آنرا برخاسته از خودکامگی دولت این کشور دانست. پیش از آن، در آغاز ماه اوت، 21 ژورنالیست در دادگاهی صوری و به اتهام واهی تلاش برای واژگونی نخست وزیر با متهمان نظامی دیگر، به 6 سال زندان تا حبس ابد محکوم شدند. با 63 روزنامه نگار دربند در ترکیه، این کشور تبدیل به یکی از بزرگترین زندان های روزنامه نگاران شده است. دست کم 85 تن هم شغل خود را ازدست دادند. روزنامه نگاران ترک که هم اکنون درفشار هستند احساس می کنند که سالهای سیاه دیکتاتوری نظامی، پس از کودتای سپتامبر 1980، بازگشته است.