ايران آينده

سر آغاز پيکر نهايی ملّت ايران, پاک کردن بقايای فرهنگ آخوندی و تحجّر مي باشد.بايد توجه داشته باشيم که با نافرمانی های مدنی، زمينه سازی برای اجرای يک همه پرسی ملّی و فراگير با نظارت ارگان های بين المللی را فراهم کنيم تا ملّت ايران بتوانند به دست خود نظامی مردم سالار را برای کشورشان برگزينند. به گذشته قبطه خوردن و در تخيلات مربوطه به گذشته بيش از حد گرفتار شدن زياد سودمند نيست، بايد به آينده انديشيد و برای ساختن آينده ای بهتر برای خود و فرزندان وارد عمل شد.

جهان امروز، جهان مدرن و انسان امروز، انسان هزاره سوم ميباشد. عصر ی که دريای اطلاعات ديجيتالی، انسان را احاطه کرده است و فرهنگ ها در هم اميخته ميشود, مرز ها برداشته میشود تا انسان ها را به هم نزديک تر کند. در عصر ارتباطات فقط با يک کنکاش، کليه اخبار و رويداد ها و پيشرفت های علمی تا تحولات جهانی در مقابل چشمان شما قرار ميگيرد.

دنيای فعال امروز در انتظار هيچ کس نمی ماند، اگر نتوانيم که هر چه زودتر خود را با محيط پيرامون خود همساز کنيم، آينده ا ی جز نابودی و در خوشبينانه ترين حالت، عقب افتادگی در انتظار مان نخواهد بود. قدم اوّل به سوی آينده اي بهتر از ميان برداشتن موانع مسدود کننده است.

بزرگترين مانع پيشرفت و سعادت ملّی ما وجود منحوس جمهوری اسلامی در تماميت آن است.آينده را زمانی با دنيا و تحولات آن ميتوان دمساز کرد که خود حاکم بر مقدرات خود باشيم و اجازه ندهيم يک گروه فرقه ی مانند سران جمهوری اسلامی و طرفداران آن با عقب افتادگی و تنگ نظری خود مانع تلاش يک ملّت برای قرار گرفتن در جايگاه مناسب در ميان ملّتها ی پيشرو جهان شوند.

امروز مسئله حقوق بشر در سراسر گيتی مطرح است بايد واقعيتهای ايران را به اطلاع جهانيان رساند و با بيدار کردن افکار عمومی, جامعه را در مسیر بازیابی هویت از دست رفته خود یاری کنیم.وظيفه امروز ما چيزی نيست به غير از حمايت بی قيد و شرط از فرزندان ايران زمين و زمينه سازی برای ايرانی بهتر به دور از تعصبات دينی و قومی، به دور از غم و کينه و ایجاد جامعه ای سرشار از اميد.

يادمان نرود که زمان با ماست و ما بی خشونت پيروز خواهيم شد.ما بار ديگر شاهد جنبش و تکاپويی جديد بر ضد همان نيرو های ارتجاع و عقب مانده هستيم با همان اراده عمومی و تلاش برای نو سازی و ايجاد زير ساخت های فرهنگی و ايجاد بينش سياسی.

مبارزه ما تنها با نظام حکومتی نيست، ما بايد با همه روحيه ها و طرز فکر هايی که زمانشان مدت هاست به سر آمده مبارزه کنيم. زمان زور و کشتار به پايان رسيده و ما ميتوانيم با کمک خرد و قلم خود بر آنها پيروز شويم.

آنچه که در 31 سال گذشته روی داد،نياز واقعی جامعه ايرانی ما را براورده نکرد.ايران باستان نيازی به انقلاب سياه نداشت،تغيير و تحول ميبايستی در گستره فرهنگ ،اقتصاد و تکنولوژی اين مملکت انجام ميشد.بايد ساختار های سياسی و زير بنايی دست خوش تغيير ميشد تا فضای سياسی باز تر شود. انقلاب 57 که جامعه رو به مدرن ايران را به 1500 سال پيش فرستاد ميتوانست فقط برای انانی مفيد باشد که هنوز هم افکارشان و گستره ديد و تفکرشان

از سطح شک های صغير ه و کبيره فرا تر نميرود.

اين چنين انقلابی مسلما نميتوانست در دنيايی که مدرنيزه شدن از اصول اوليه يک کشور رو به ترقی و جهان اول است جايی داشته باشد.8 سال جنگ خانمان سوز و کشتار اين همه جوان که هر يک مانند ستاره اي ميتوانست آينده اين مملکت را روشن کند ديگر نميتواند برای ملايانی افتخار باشد که هدفشان آزادی قدس و استقرار حکومت الله روی زمين است.همان جوانانی که هدفشان آزادی کشورشان و نه لبيک به سخنان خمينی بود که در طول حياتش هيچ گاه نتوانست يک جمله فارسی سليس صحبت کند.آدم کشی که در ايرانی بودن او هم شک وجود داشت.

مسلما نياز جامعه ما ديگر شک های کبيره و و رساله های علامه مجلسی نيست،آنچه نيازمند اين جامعه است اگاهيست.اگر روزی تمامی ايرانيان به اين اتحادفکری ميرسيدند که اين نگرش های سنّتی و اخوند پسند چيزی به غير از هجويات و افکار پوچ نيست و برای رستگاری ،بايد پايه های يک فرهنگ مدرن را پايه گزاری کرد،ديگر چنين علامه هايی به خود اجازه نميدادند که زمام ملتی بدست گيرند که با هفت هزار سال تاريخ ديگر بايد افتخار دنيا باشد.

توفان 57 که سياه ترين برگ تاريخ ما بود در موقعی اتفاق افتاد که تمام دنيا درگير رقابت های اقتصادی بودند و در اين بين زمام به دست ستمکارانی افتاد که از غارت سرمايه های مملکت و سرکوب و ا عدام تا سرکوب روشنفکران و دانشجو يانی که خواهان حد عقل تغيير قانون اساسی بودند,از هيچ ظلمی دريغ نکردند.

حکومتی که هرگونه انتقاد و نظری را دال بر مخالفت با الله ، اسلام و ولايت فقيه و تمامی بند بازی فلسفانه اي که در طول 31 سال گذشته از ماشين جو سازی و سانسور جمهوری اسلامی ساخته شد،ميداند.