بن بست سیاسی در بالاترین حلقه جمهوری اسلامی

با بیرون آمدن احمدی نژاد از صندوقهای نمایش انتخابات دهمین رئیس جمهور رژیم و تایید خامنه ای به عنوان بالاترین مرجع رژیم از تقلبات آشکار، جمهوری اسلامی با بن بست سیاسی سنگینی در بالاترین حلقه و مدار رهبری مواجه شده است.

هل داده شدن موسوی و کروبی توسط مردم، راه جناح مغلوب رژیم را برای عقب نشینی موقتا مسدود کرده است. مردم خواهان سرنگونی و تغییر تمامیت رژیم، عملا کنترل اوضاع را به دست گرفته اند و گذشت زمان قطعا به رادیکال شدن هر چه بیشتر فضای سیاسی در سطح جامعه کمک خواهد کرد. رهبران رژیم عملا در کوچه بن بستی قرار گرفته اند که راهی به جلو ندارند و هر گونه عقب نشینی به تغییر ماهیتی فضای جامعه منجر خواهد شد. آنچه که از قبل مشهود (اطلاعیه 5 خرداد حزب سبزهای ایران)، عدم توانایی احمدی نژاد، سپاه پاسداران و خامنه ای پس از انتخاب اوباما به عنوان رئیس جمهور آمریکا، در عقب نشینی حتی به اندازه یک سانتی متر بود. جناح غالب رژیم که برای کشاندن مردم به صحنه و سپس تصاحب نمایش، در داغ کردن فضا، غافل از این بود که ممکن است کنترل از دست خارج شود و اینگونه نیز شد. اعلام شتابزده و ناشیانه پیروزی احمدی نژاد توسط رسانه های وابسته به سپاه، آنچنان همگان را در بهت فرو برد که عکس العمل پس از شوک، دیگر در کنترل هیچ طرفی نمی توانست قرار بگیرد. سران رژیم� از خطوط قرمزی� در جریان رقابت خود عبور کرده بودند که وقایع بصورت اجتناب ناپذیر بدینجا کشیده شد و شهروندان هشیار بخوبی از فرصتها استفاده کرده و رژیم را در یک بن بست عمیق سیاسی به دام انداختند.

در حالی که گفتگو و میانجی گری در بالاترین سطوح مقامات رژیم در جریان است، دیگر موضوع تردید در برداشتن این قدم و یا دست زدن به آن عمل نیست که مجموعه نظام را به سرگیجه انداخته است. چاره جویی عملا غیر ممکن شده است. سپاه و احمدی نژاد و خامنه ای بخوبی می دانند که هرچه زمان در موقعیت کنونی بگذرد، در صورت عدم همکاری موسوی و کروبی (و البته خاتمی و هاشمی)، حرکات مردمی رادیکال تر شده و کنترل اوضاع مشکل تر خواهد شد. برای جلوگیری از این واقعه، جناح حاکم باید به رقبای بیرون رانده شده، امتیاز بدهد. از سوی دیگر هر گونه امتیازی به موسوی و یا کروبی، بدنه جناح غالب را می ترکاند و در مقابل باعث تشجیع مخالفان خواهد شد. موسوی و کروبی با پیامهای پی در پی خود از خامنه ای و سپاه می خواهند که تا زمان باقی است و دیر نشده نمایش انتخاباتی باطل شود و آنها بتوانند اوضاع را به نفع مجموعه رژیم کنترل کنند. اماسپاه و خامنه ای در اتخاذ دو تصمیم حیاتی در زمان حاضر گیر کرده اند. این دو تصمیم سرنوشت ساز برای مجموعه رژیم اینگونه است: آیا نیروی نظامی خواهد توانست با سرکوب ناآرامی های کنونی بدون آنکه به جناح مغلوب باج دهد اوضاع را تحت کنترل قرار دهد؟ به عبارت دیگر آیا رژیم از این جراحی و خونریزی سالم بیرون خواهد آمد؟ و در حالت دوم، امتیاز دادن به جناح رقیب، تا کجا پیش خواهد رفت و آیا این موضوع به تغییر اساسی فضای جامعه که دیگر هیچ کنترلی متصور نخواهد بود می انجامد؟ کدامیک از این شقوق مفری برای رژیم ایجاد خواهد کرد؟ و یا اینکه کار از کار گذشته است و شرایط به سرفصلی رسیده است که باصطلاح نه حاکمان مانند گذشته توانایی ادامه حکومت را دارند و نه مردم می توانند همچون گذشته در این حاکمیت زندگی کنند؟

در فضای بین المللی، غرب و آمریکا از نزدیک وقایع کنونی کشور و شکنندگی مجموعه رژیم را زیر نظر دارند. مذاکرات اتمی غرب و آمریکا لاجرم می بایست دغدغه و مشکل اصلی رژیم پس از انتخاباتش بوده باشد. با اوضاع کنونی و با فرض جان بدر بردن رژیم ضعیف، نیروی غالبی برای پافشاری هسته ای در مذاکرات با غرب و آمریکا در راس رژیم متصور نخواهد بود. هرگونه عقب نشینی در مذاکرات اتمی نیز دوباره رژیم محتضر را زیر فشار داخلی قرار خواهد داد و این دایره به گردابی منتهی خواهد شد که تمامیت رژیم را به کام خود خواهد کشید.