اين همان خبری بود که دنیا برای فراموش کردن کرونا به آن نیاز داشت

چند روزی ست که قتل یک سیاه پوست امریکایی به دست پلیس همان کشور سرتیتر اخبار رسانه های جهان است. انگار این همان خبری بود که دنیا برای فراموش کردن کرونا به آن نیاز داشت. اولا بگویم که خشونت علنی مخصوصا اگر به مرگ قربانی منجر شود، وحشتناک است و من هم چون همه ی مردم دنیا از دیدنش به شدت متاسف و وحشت زده شدم. به نظرم مردم امریکا هم به سرعت در برابر این جنایت واکنش نشان دادند. اما از دو سه روز پیش در سراسر جهان کارزاری به راه افتاده که مرا به فکر انداخته: به راستی چرا؟ چرا ما به حوادثی که ربط چندانی به ما ندارد و نمی توانیم تغییر  در آن بدهیم حساسیت شدید نشان می دهیم ولی به آنچه زیر گوشمان رخ می دهد غالبا بی اعتناییم. منظورم ایران نیست یا فقط ایران نیست. چرا در یونان وقتی حقوق بخور نمیر پناهندگان را که همین طوری هم نه سرپناهی داشتند و نه امنیتی قطع شد، یونانیان که حالا به خیایان آمده اند و تنفرشان را از نژاد پرستی در امریکا فریاد می کشند، به خیابان نیامدند؟ چرا مردم فرانسه که به گفته ی رسانه های خودشان اگر یک متقاضی کار در فرم استخدام اسم غیرفرانسوی بنویسد، شانسش گاهی به یک پنجم می رسد، دیروز تازه یادشان آمد که نژاد پرستی عمل بسیار قبیحی ست. به آنها که با نیت شر به دنبال این کارزار راه افتاده اند کاری ندارم. آنها که می خواهند جنایات خود را با به نمایش کشیدن جنایات دیگران پنهان کنند، حسابشان روشن است. منظورم آن خیل بزرگ آدم هایی ست که از این فرصت ها برای آرام کردن وجدان شان بهره می برند. در برخورد آنهاست که یک نوع فرصت طلبی اخلاقی ، یک نوع تزویر  می بینم. بله می شود به مرگ سیاه پوستی در امریکا اعتراض کرد، اما این هیچ از مسئولیت ما به عنوان شهروندانی که در جلوی چشممان جنایت می شود و ما بی تفاوت از کنارش می گذریم، کم نخواهد کرد. اگر وجدان مان در کل از کار افتاده که هیچ ،اگر نه همچنان جنایاتی که ما شاید در توقف یا تقلیل اش نقش داشته باشیم و در مقابلش خاموش بوده ایم باید خواب از چشممان دور کند. این اعتراض بی هزینه چیزی از آن بار اخلاقی کم نخواهد کرد.