پیمان میش و گرگ

آنجا که علم و عقل مددکار کشورست

توفیق بر قرار و  سعادت  میسّر ست

آنجا که نیست دانش و صدق و درایتی

تَلّ  ضلالتیست   که  شایان    آذر ست

مهر و وفا و صدق و نجابت کرامتیست

کانرا  که نیست ذُل  شقاوت  مقرّرست

ایرانیا چه شد که ترا طرفه  نقش صنع

دیگر  به  کارگاه   درایت  نه زیور ست

بر  حُسن و  مُحسنی  چه کشی پرده ی خفا

قُبحست و مَقبحت که به مستوری اندر ست

چینی به کید سر خوش ونادان خوش از سراب

ملّت غمینِ  غُبن  از   این     مایه ی    شرست

هرگز  ندیده  چشم  جهان  ببن  روزگار

پیمان میش و ‌گرگ  که  ناپای  و  احمر ست

دیدی سُها  که چرخ بچرخید و ملکِ جم

داغش به دل زداغِ جگر سوز دیگر ست

آمد  بهار و  جامه ی  نیلی  به تن نمود

بنگر وطن ز داغِ جگر سوز  مضطرست

منوچهر برومند

    م ب  سها