چرا بجای وحدت بسمت جدایی رفته‌ایم؟

 

 

شب جمعه ۲۹مهر در رومِ "حزب ملت ایران" شاخه نجف آباد اصفهان، ازساعت ۸ تا پاسی ازنیمه شب، نشستی بمناسبت "هفته وحدت" برگزارگردید. بیش از ۱۰ تن ازجمله سرکارخانم آذرمنصوری و حجت‌الاسلام احمدمنتظری درخصوص اهمیت وضرورت وحدت میان مسلمین صحبت کردند. اینکه بنیانگذارِ ایده هفته وحدت، مرحوم آیت الله منتظری بودند وتاکید ایشان برروی وحدت وگام‌هایی که خودشان دراین راستا برمیدارند. به مُدارای پررنگِ آن مرحوم درقبال مذاهبِ دیگر، حتی بهایی‌ها اشاره داشتند. درعین حال جملگی هم ابراز تاسف کردند که این آرزوی آقای منتظری تحقق پیدا نکرده.

نوبت بمن که رسید کل موضوع وحدت میان شیعه وسنی در ایران را اساساً بزیر سوال بردم. پرسیدم این "باید" که شما برای وحدت میان شیعه وسنی قائل هستید را ازکجا آورده‌اید؟ چرا اینقدر اصرار دارید که وحدت میان شیعه و سنی لازم است؟

اگراین وحدت لازم میبود یقینا ظرف این ۴۳سال نظام گامهایی برمیداشت. امّا بجزشعار و سخنرانی بمناسبتِ هفته وحدت هیچ گام دیگری برنداشته. فی الواقع شکاف میان شیعه وسنی بعد ازانقلاب خیلی بیشترهم شده.

تبعیض و فشار علیه اقلیتهایِ قومی ودینی همواره نتیجه عکس میدهد. نه تنها باعث دورشدن آنان ازهویت‌شان نمیشود بلکه برعکس، هویت دینی یا قومی شان را برایشان پررنگ تر هم میسازد. پدیده‌ای که درخصوص تمامی اقلیتهای قومی ودینی درایران بعدازانقلاب اتفاق افتاده. ما نه تنها بسمت وحدت نرفته‌ایم بلکه برعکس، ازکردها، اعراب و آذری‌ها گرفته تا اهل سنت، بهایی‌ها وحتی دراویش گنابادی، نسبت به هویتِ قومی یا دینی‌شان به نسبت ۴۳سال پیش متعصب تر و پایبندتر هم شده‌اند.

انتظار مدارا از اقلیت‌های دینی در قبال نظامی که باورهای خود را حقیقت مطلق و مطلق حقیقت می پندارد و چندان احترامی برای باورهای سایر مذاهب قائل نیست، چقدر توقع وانتظار واقع بینانه‌ایی میتواند باشد؟

نظامی که حقوق مدنی چندانی برای مخالفین، منتقدین و ناراضیان سیاسی اش قائل نیست، چگونه ممکن است برای باورهای دینی که از اساس با اعتقادات آنان در تعارض میباشد ارزش و احترامی قائل باشد؟

ازنظامی که کسرقابل توجه ایی ازمخالفین و منتقدین سیاسی‌اش را از ابتدایی‌ترین حقوق سیاسی‌شان که حق شرکت در انتخابات میباشد محروم میسازد، چگونه میتوان انتظار داشت که به آراء و اندیشه های دینی دیگران احترام بگذارد؟