● صفحه شما

فلان فلان شده هستند،
تورکیه ایی ها تورک هستند،شمانیستید
این نوع عقده گشایی ها برای ملت و بخصوص برای روشنفکران ما دیگر
شناخته شده هستند،
حال هم شما تقصیر ندارید،
تقصیرازاین آسیمله شده های خودزن
میباشد،که نمی‌دانند، برای خانه کی
چراغ شده اند.
هروقت خواستی ،هرچه خواستی،
هرگونه خواستی عمل کن،
بهمین دلیل است ،که اعتقاد دارم،وداریم،که راهمان جداست،
مگراینکه سیستمی باشد،همه را چیزرا
بدرستی مشخص کند،
بهمین دلیل است،که خیلی ها وارد گروه هایی میشوند،که بتوانند بازهم
تفکرات راسیستی خودرا پیش ببرند،
بهمین دلیل انقلاب مشروطه موازی
با اصل مشروطه درست کردند.
بهمین دلیل است،که انقلاب ۵۷ شکست خورد.
بهمین دلیل است که اتحادی برای رهیافت از معضلات پیدا نمیشود،
من تمام گفته هارا بصورت واضح می
نویسم،
حالا شما بهانه اسم و مشخصات بیاورید.
سن ساغ من سالامات.

چرا هیچکس نمیپرسد که ماجرای «موسی و شبان» در مثنوی مولوی، ریشه هایش به کدام تصاویر و تجربیات مایه ای ایرانیان از «خدا» بازمیگردد؟. وقتی شبان میسراید: «تو کجایی تا شوم من چاکرت، چارقد دوزم کنم شانه سرت». چرا هیچکس نمیپرسد که مگر خدا «زن» است که چارقد بخواهد؟. چرا در نظر «شبان»، «خدا»، «زن» است و گیسوان بلند و افشانی دارد که میتواند شانه بر آنها بزند؟. وقتی «خدا» به رفتار موسی در قبال شبان، ایراد میگیرد و تغیّر میکند که چرا بنده ما را رنجاندی و خدا به موسی میگوید: «تو برای وصل کردن آمدی، نی برای فصل کردن». چرا هیچکس نمی اندیشد و نمیپرسد که «بنیان دین» همانا وصل و اتّصال و امتزاج بوده است؛ نه انفصال و گسستن و تبعیض. در تجربیات ایرانیان، معنای دین، عشقبازی و امتزاج بوده است؛ نه شرایع قیراطی و امریّه ای. چرا هیچکس نمیپرسد که خانواده «محمد ابن عبدالله و قبیله قریش» به چه دلیل موهایشان بلند بودند و حتّا محمد تا قبل از ادّعای نبوّت، گیسوانش بلند بوده اند. رمز و راز بلندی گیسوان «محمّد و خانواده قریش» در چه چیزی نهفته بود؟. آیا سوای این است که «سروش»، گیسوان بلند داشته و خدای نگهبان جان و زندگی بوده است و قبیله قریش در باره تصاویر خدایان ایرانی، کاملا آگاه بوده اند و همواره دوست داشته اند که اینهمانی خود را با خدایان ایرانی حفظ کننند وموهایشان را همچون «سروش» بلند و افشان میکردند. چرا هیچکس نمیپرسد که دوام سنّت بلند بودن موهای عارفان و صوفیان و دراویش به کجا باز میگردد و ریشه از کجا میگیرد؟.
چرا هیچکس نمیپرسد که شاه عباس کبیر در جنگ با ترکان عثمانی، چرا از هنر «جوانمردی در پیکار» یاد میکند و حاضر نیست به توصیه افسران و سرلشگران که موقعیّت را مناسب میبینند برای حمله، تن در دهد تا به لشکریان عثمانی شبیخون بزند؛ بلکه به سرلشگرانش میگوید: «از جوانمردی به دور است که ما به آنها حمله کنیم؛ زیرا آنان هنوز آماده نبرد نشده اند». منشاء رفتاری شاه عباس کبیر به کدام تجربیات عمیق و تکاندهنده ایرانیان بازمیگردد؟. چرا هیچکس در این خصوص پرسشی از خودش نمیکند؟. چرا وقتی پژوهشگری به نام زنده یاد« سیّدجواد طباطبائی» در کتاب «انحطاط ایران» در باره این واقعه بحث میکند، آن فهم و ژرفبینی و دانش عمیق و و فرزانگی را نداشته است تا تمییز و تشخیص دهد که ««نبرد و پیکار در بینش ایرانی» به چه معناست و ظرافت بسیار ستودنی ایرانی تا چه وسعت شگفت انگیزی گسترده و ریشه دار است؛ بلکه خیلی ابلهانه در باره رفتار «شاه عبّاس کبیر» قضاوت کرده و شیوه های ماکیاولیستی را برای «سیاست نبرد و جنگ»، صحیح دانسته و دیدگاه خودش را پژوهش خیلی علمی نیز! پنداشته است. چرا؟. چرا تحصیل کرده و پژوهشگر ایرانی، توانمند به اندیشیدن و تشخیص دادن تفاوت «دوغ از دوشاب» نیست؛ ولی ادّعا و تکبّر همه چیزدانی را دارد؟. چرا؟.
چرا هیچکس از خودش نمیپرسد که رمز و راز محبوبیّت زنده یاد «تختی» بر کدامین پرنسیپهای فرهنگ ایرانی استوارند و نام او را سلطان قلبها کرده است؟. مگر ما اینهمه کشتی گیر ماهر و مطرح نداشته ایم و نداریم؟. چرا «تحتی» اینقدر محبوبه؟. چرا هیچکس تا امروز از خودش نپرسیده است شعر سعدی که بر فراز سازمان ملل، آویخته شده است، در کدامین تجربیات ایرانیان، ریشه دارد که «آفرینش انسانها را از یک گوهر میدانند و هر گونه آزاری و جانستانی را در حقّ تک تک موجودات به معنای آزردن و آسیب زدن به «کلّ موجودات» میدانند؟. آفرینش از یک گوهر به کدام تصویر از تجربیات ایرانیان بازمیگردد؟. چرا هیچکس نمیپرسد از خودش که وقتی زنده یاد «فروغ فرّخزاد» سرود که: «ای مهربان! اگر به خانه من آمدی، برای من چراغ بیاور تا با آن به ازدحام کوچه خوشبخت بنگرم». چرا نمیگوید ای دوست.؟ ای همقطار؟. ای همسایه؟. ای باجی؟. ای همکلاسی؟. در ذهن و روان اعماق قلب «فروغ»، چه تجربه ای از «تصویر مهربانی» پایدار مانده بوده است که چراغ را نه برای روشنایی خانه و خوشبختی و سعادت خودش؛ بلکه برای «دیدن شادمانی و خوشبختی دیگران در کوچه» آرزو میکرده است؟. ریشه اینهمه عشق به انسانها و شادمانی و خوشی آنها از کدامین تجربیات عمیق ایرانیان برخاسته اند که هزاره هاست بی لیاقترینهای تاریخ سیاسی ایران علیه آن جنگیده اند و هرگز نتوانسته اند آن را از دل انسانها بزدایند و حتّا در زبان زنده یاد «سیمین بهبهانی»، فریاد شده است که «دوباره میسازمت ای وطن با خشت جان خویش». جان ایرانی چه مایه هایی داشته است که خشت سازندگی بوده است؛ نه ماشین ویرانگری و کشتار و نابودی؟ در جان ایرانی، چه نیرویی و گوهر شبچراغی نهفته است که مایه اش، سازندگی و ابادانی و زیبا ارایی است؟. نه تخریب و ویرانی و خانه خراب کنی. چرا هیچکس در باره اینهمه فریادهای رسا و آشکار نمیاندیشد و پرسشی را برای جستجوی شناخت ریشه های اصالت ایرانی بودن خودش مطرح نمیکند؟. چرا؟ چرا ما بعد از یکصد سال آزگار که با تمدنهای معاصر آشنا شده ایم، هنوز که هنوز است دست و دهانمان را به آنها دوخته ایم و آرزومند علاج دردهای بی درمانمان هستیم و نمیدانیم و نمیفهمیم که خودمان کیستیم و چه دردی داریم؟. چرا؟. چرا هر نوع موضوعات فکری که در باختر زمین مطرح میشود، تحصیل کرده و کنشگر ایرانی تصور میکند که موضوع وطن و مردم میهنش است؟. کی ما میخواهیم یاد بگیریم که کشک خودمان را بسابیم شاید در انتهای کشک سابیهای خودمان به هنر «سابیدن کشک دیگران» نیز توانمند شدیم و حرفی برای گفتن داشته باشیم. چرا؟.
این سخنها میتوان میدانی گشوده دامن باشند برای پرسیدن و اندیشیدن.
شاد زی و دیر زی!
فرامرز حیدریان

چرا خدایان ایرانی، هیچکدامشان، کتاب و رسول و انبیاء نداشته اند؟. چرا آنچه در فرهنگ و ریشه تجربیات ایرانیان به نام «دین» خوانده میشود، هرگز با معنای تقلیب و مسخسازی شده امروزی از دین، هیچ سنخیّتی ندارد و دقیقا خلاف و در تضاد با آن است؟. چرا «دین» برای ایرانی، «زیباترین گوهر وجودی خود انسان» بوده است که به «دادورزی» در عرصه مناسبات انسانی و کشوری می انجامیده و ضمانت اجرائی اش نیز «وجدان فردی» بوده است؛ نه گیوتین اقتلویی شرایع و قوانین خشک و استبدادی؟. چرا خدایان ایرانی هرگز حاضر نبوده اند «اصنام» دیگران را از بین ببرند و هر گونه توهین و نابودی اصنام دیگران را به حیث «جان آزاری و ضدّ زندگی» می دانسته اند؟. چرا خدایان ایرانی، «ساقی میخانه زندگی» بوده اند و شراب افکن شادمانیها؟. چرا ایرانی یقین داشته است که هرگز نمیتوان در جامعه ای دادورزی را برپا کرد؛ مگر اینکه ضمانت دوام و اجرای آن بر پایه «مهرورزی» استوار شده باشد؟. چرا خدایان ایرانی همه بدون استثناء، «زن» بوده اند و معشوق و همیال و همپا و رفیق و همدم و نگاهبان و مشاور و رقآص و رامشگر و نوازنده و مطرب و شوخ و شنگ و ساقی و همبازی و پرستار آدمیان؟. چرا خدایان ایرانی هیچگاه به خونریزی امر نداده اند؟. چرا زندگی برای ایرانی، شادخواری و جشن و پایکوبی و آوازخوانی و خویشکاری و زیباآرایی جامعه و جهان بوده است؛ نه غارت و نابودی زندگی و جهان؟. چرا ایرانی، آنچه را که شایسته «قداست» میداند، همانا «جان و زندگی« است؟. چرا زنخدایان ایرانی هرگز آمر و پنهان نیستند؛ بلکه برهنه و لخت و عریان و آشکار هستند و پاسخگوی تمام پرسشهای آدمی؟. چرا زنخدایان ایرانی هرگز نمیگویند که راه چیست و شیوه زیستن کدام است؛ بلکه میگویند: «خودت را در هماوردیهای روزگار بیازما تا توانمندیها و استعدادها و هنرهای خودت را کشف کنی و سرانجام خدا شوی«؟. چرا مرگ برای ایرانی، عروسی کردن با خدا بود؟. چرا برای ایرانیان، «خدایان» همواره خود را در جهان و کائنات میگسترانند و هرگز بریده از همدیگر نیستند؛ بلکه همبسته و همپیما هستند؟. چرا انسان ایرانی با خدایانش همتراز است و هرگز مناسبات تابع و مطیع وجود ندارد؟.
و صدها چرا و چرا و چرای دیگر که باید اگر به راستی کسانی خود را «ایرانی» میدانند در صدد پاسخگویی بر آیند و رادمنشانه توضیح دهند که چه چیزی در طول نیم قرن سیطره فاجعه بار حکومت جنایتکاران الهی آموخته اند و به دنبال چه چیزی به راستی هستند؟. آنانی که اندیشیدن در باره «چیستی ایرانی بودن» خود را پشت گوش می اندازند و در مجامع مختلف فقط زر مفت و کذّایی در باره مقولات و مسائل نظری و فکری و آکادمیکی و غیره و ذالک جوامع دیگر میزنند، بی شک تا زمانی که زنده اند، مقهور سیطره و سیادت آنانی خواهند ماند که حاکم بر سرنوشت ایرانی و ایرانیان هستند و امکانهای «نوزایی ملّت خود» را سالها و دهه ها و چه بسا قرنها به تاخیر خواهند انداخت.
این صحبتها میتوانند همواره ادامه داشته باشند و موضوع بحث و اندیشیدن
شاد زی و دیر زی!
فرامرز حیدریان

اینکه هر کدام از گرایشهای مدّعی «اپوزیسیون»، چه اهداف و برنامه ها و ذهنیّت عقیدتی خاصّ خودشان را دارد، مبحثیست که شفّاف بودن آن برای هیچکس معلوم نیست؛ زیرا هر گرایشی به کلّیاتی تمسک میجوید که میلیونها بار در حالتهای ضدّ و نقیضی و توجیهی میتوانند «تاویل و تفسیر پذیر» باشند. آنچه در سایه کلیّات جذّاب و چشمگیر و حتّا ایده الی است و هیچگاه در معرض دید دیگران گذاشته نمیشود، همان مسئله «لژیتیماتسیون» است خواه در دامنه گزینش نمایندگان مردم باشد، خواه در دامنه حکومت و دولت. یعنی در حقیقت، «شاخصهای آیین کشورداری» نامعلومند. اینکه قدرت و اقتدار چیستند، یک طرف قضیه است و از لحاظ تئوریک معنا پذیر. امّا اینکه «حقانیّت به قدرتورزی و اعمال اقتدار» بر کدام «پرنسیپ» باید استوار باشد و منشاء خودشان را از کجا می آورند و چه چیزی ضمانت اجرایی آنها را تضمین و تصدیق میکند، هیچکس در باره اش لام تا کام، حرفی نمیزند. و دقیقا همین مُعضل کلیدیست که باید در دایره تمام گرایشهای سیاسی، روشن همچون اظهر من الشّمس باشد تا مردم بتوانند به آنها اعتماد کنند. منشا حقّانیّت دهی به قدرت و اقتدار چیست؟. پاسخ به این سئوال میتواند ماهیّت و اغراض و نیّات تک تک گرایشهای سیاسی را مشخّص و معلوم کند. احتمالا هر گرایشی نیز کما فی السّابق به کاسه پیاله کلیّات دم دست و حرف نخ نما شده و بی مزه و بی بو و خاصیّت «اراده مردم» آویزان میشود که مبهم بودنش رسواگر بی معنا بودنش است!. مبهم بودن منشاء لژیتیماتسیون در ذهنیّت گرایشهایی سیاسی و اعتماد نداشتن مردم ایران در جامعیّت وجودی و بلوغ طبیعی به هیچ گرایشی در این علّت، نهفته است که گرایشها و سازمانها و گروهها و حزبها و تشکیلات سیاسی از زمینه های تاریخی و فرهنگی و اجتماعی ایران، ریشه نگرفته اند؛ بلکه از «ذهنیّتهای پیش پرداخته و آکبندی» ریشه گرفته اند که التقاطی از انواع و اقسام اطّلاعات ناموثّق و ناسنجیده و ناسرند شده و اکتسابی و تقلیدی و رونویسی شده و عادات و تخیّلات شخصی و گروهی و ایدئولوزیکی و مذهبی و مدرنیته نمایی هستند. به عبارتی دقیق تر و سر راستر: گرایشهای سیاسی در تاریخ و فرهنگ ایرانیان، ریشه ندارند؛ بلکه همچون جلبکهایی هستند که زیبا و سبز و جذّاب جلوه میکنند و بدون هیچ ریشه ای و تنه و ساقه ای بر سطح دریای تاریخ و فرهنگ مردم ایران فقط موج میزنند و علنا هیچ خاصیّتی برای مردم و جامعه ندارند.
این بحث همچنان ادامه میتواند داشته باشد.
شاد زی و دیر زی!
فرامرز حیدریان

حزب توده و سازمان چریکهای فدائیان خلق و مجاهدین خلق برای خودشان آرمانها و ایده آلهایی داشتند. نحوه و روش و متد مبارزه مسلحانه و جبهه گیریهای خصمانه و نفرت غلوّ آمیز تا سرحدّ نابودی طرف مقابل برای رسیدن و واقعیّت پذیر کردن چنان آرمانهایی در تجربه اثبات کرد که خطای محض بوده است و به بهای نه تنها درب و داغانی حزب و سازمانهای فوق مختوم شد؛ بلکه بی رنگ شدن آرمانها و ایده آلها را نیز رقم زد و تمام زحمات و نیروهای بسیار پُر انرژی اشخاصی را که در سازمانها و حزب فوق گرد آمده بودند و میتوانستند از راههای دیگر برای میهن و مردم، مفید و کارگزار ارزشمند باشند به مناسبات نظامی و روابط به شدّت محافظتی و محرمانه و اسرار آمیز و حتّا مافیایی تبدیل کرد؛ طوری که مابین ایده آلها و واقعیّت اجرایی متدها، درّه ای عظیم و عمیق ایجاد شد و کنشگران را در خودش بلعید.
کوشش برای اندیشیدن در باره «روشها و متدها و شیوه ها و از همه مهمتر، امکانهای دم دست» از مهمترین سازمایه اقدامهای اصولی و گام به گام و وسیع یا به عبارت دقیق تر، «کشیدن راه آهن سراسری به گرداگرد ایران» محسوب میشود برای همپایی ثمربخش رفتار و متد در سمت و سویی واقعیّت پذیری اهداف. هر چقدر بر ظرافت و عمق و استخواندار بودن متدها و روشهای دقیق محاسبه ای و اجرایی بدون خشونت و خونریزی و پرهیز آگاهانه از تصادم و شدّت عمل فیزیکی و حتّا گفتاری در قبال طرف مقابل پی ریخته شده باشد، به همان میزان میتوان بر واقعیّت پذیری ریشه ای و کلیدی آرمانها و اهداف و خواسته ها امیدوار بود و یقین داشت.
متاسفانه اکثر کنشگران ایرانی در گلاویز شدن با حکومتگران فقاهتی بر اهداف و آرمانها زوم کرده اند؛ به جای آنکه بر «متدها و روشها و شیوه های ممکن» تمرکز کنند. جاذبه ایده آلها و آرمانها و خواسته ها و اهداف نباید آنقدر رنگ آمیزی رویایی داشته باشند که روشها و متدها را به حاشیه برانند و هر نوع اقدامی را خنثی و بی بو و خاصیت بار آورند.
پیکار برای خلع ید و معزول کردن زمامدارانی که حکومتگری آنها هیچ حقّانیّتی ندارد، نباید از کنشگران مسئول و بیدارفهم، جنگندگانی زره پوش با اسلحه خونریز و زبان اسلحه ای تربیت کند؛ بلکه رجال و شخصیّتها و کشور آرایانی فرزانه و مسئولیّت پذیر و قائم به ذات بار آورد که به درد درمانگر فلاکتهای میهن بخورند. هدف نباید فقط «خلع و معزول کردن» باشد؛ بلکه برنامه اساسی باید حول و حوش آفرینش باهمستانی بچرخد که تمام تار و پودش به سوی خوشبختی و سعادت و نیکی مردم جامعه بدون هیچ تبعیض و تفاوتی بیانجامد. یک نگاه ساده به «محتویات اعلامیه استقلال آمریکا» به شیوایی خبر از عمق بینش و ذکاوت و فرزانگی نویسندگان آن میدهد که گفته اند: «انسانها در آفرینش، برابر هستند و مادرزاد حقوق ذاتی خود را به جهان می آورند و حقّ تک تک آنهاست که برای زیستن و آزادی فردی و جستجوی سعادت فردی خودشان تلاش کنند». آنها هیچگاه و هرگز نگفته اند و ننوشته اند و هیچ تعریفی نیز نکرده اند که «آزادی فردی و سعادت و شیوه زیستن هر انسانی» چیست و چگونه باید باشد؛ بلکه بر حقوقی تاکید مبرم کرده اند که ذاتا و اصالتا با زایش انسانها به عرصه گیتی پدیدار میشود.
بنابر این کوشش برای تغییر و تبدیل سیاست حکومتگرانی که به گیوتین و شمشیر متکّی هستند، باید با هوشیاری و ژرفبینی مخالفان در تقابل با حکومتگران خونریز به نحوی باشد که اقدامهای کنشگران از پرنسیپها و اصولی ریشه بگیرند که در تاریخ و فرهنگ مردم ایران، سبقه هزاره ای و ملموس داشته باشند و نتایج و بهره های اقدامهای کنشگران بر زمینه های صخره سان استوار شوند؛ یعنی طوری که در حقّ هیچ نسلی از آحاد مردم ایران در هیچ زمانی، کسانی نتوانند به قدرت و اقتدار مطلق دست یابند تا بخواهند که مجدّدا گیوتین و شمشیر را «الاهه عبادتی خود» محسوب کنند از بهر حاکمیت و قدرت و اجبار و اقتدار بر کرامت و وجدان و هستی و نیستی مردم و غارت و کشتار و تجاوز به حقوق ذاتی آنها.
شاد زی و دیر زی!
فرامرز حیدریان

مشکل زبان در تعریف "ملت و خلق".ملت شامل خلق هاست، یا برعکس؟ آیا خلق و ملت یکی هستند یا خلق یخشی از ملت است؟ در دانشنامه های لیبرال و چپ تعاریف گوناگونی از این دو مقوله و مفهوم و واژه وجود دارد، از جمله خلقی که دارای دولت باشد، ملت نامیده میشود. ملت در آغاز بشکل ملت بورژوایی بوجود آمد و توانست از طریق قدرت اقتصادی و سیاسی، نظام فئودالیسم را کنار بزند. چپ ها و عوام معمولا به ملت، خلق هم میگویند. گاهی هم از خلق و ملت به یک معنی استفاده میشود.
ملت به زبان لاتین در غرب قرنهاست که وجود دارد. افراد آن دارای زندگی مشترک با آگاهی به گذشته فرهنگی، سیاسی و دارای اراده برای تشکیل دولت بودند. ملت ترکیب و اتحادی است از فاکتورهای اتنیکی فرهنگی و اجتماعی. ملت ها بشکل تاریخی بوجود آمده اند. لنین میگفت: ملت محصول عصر بورژوازی است و نیاز به یک زبان مشترک و بازار داخلی مشترک برای اقتصاد ملی خود دارد.
ملت گروه بزرگی از جمعیت یک کشور است که خود را از طریق: زبان، اجداد، محل زندگی، دین، مرز جغرافیایی، وابستگی فرهنگی اتنیکی، و تصورات ارزشی مشترک، تعریف میکند. ملت شکل تحول و ساختاری تاریخی، در جامعه انسانی است که از طریق زندگی اقتصادی مشترک، جغرافیا، زبان، و فرهنگ بوجود می آید. ملت بورژوایی بر اساس روابط تولید کاپیتالیستی بنا شده و بدلیل تضاد و مبارزات طبقاتی دارای وحدت نیست. در هر ملت مدرن 2 ملت متضاد وجود دارد که علیه هم فعال هستند. مشخصه ملت کاپیتایستی تضاد پرولتاریا و طبقه بورژوازی است. کوشش هر ملت تشکیل یک دولت ملی است.
خلق گروه عظیم انسانی است که بشکل تاریخی بوجود آمده و جماعتی است متحد که از طریق:زبان ریشه، و فرهنگ مشترک، در جایی سکونت دارد. خلق از طریق ارثیه فرهنگی مشترک، سرنوشت تاریخی مشترک، و زندگی مشترک، بوجود آمده. خلق، مفهوم و واژه ای است آلمانی، و مقوله ای متغیر. چون مطابق عصر تاریخی خود برای اجرای منافع عینی خود کوشش میکند. در زبان لاتین اشاره شده که ملت ها از خلق ها بوجود آمده اند و نه برعکس. خلقی که از طریق دمکراسی و قانون اساسی به استقلال برسد، تشکیل دولت ملی میدهد. اصطلاح روانشناسی خلق شامل: روانشناسی اجتماعی، فرهنگ، اتنولوگی و انسانشناسی فرهنگی است.
ملت، خلقی است که دولت سیاسی خود را تشکیل داده است و از طریق دولت ملی، وحدت سیاسی دارد. ملت یک شکل تحول در جامعه است. از جمله خصوصیات ملی: زبان، فرهنگ، و نوع زندگی مشترک است. فیلسوفانی مانند هگل، فیشته، و شلایرماخر، مردم کشور خود را دعوت به تشکیل دولت ملی نمودند. در اروپا ملت ها معمولا از طریق دولت ملی مرکزی بوجود آمدند. در بعضی از کشورها، خلقها بعدا بصورت ملت درآمدند. به این دلیل ممکن است در یک کشور چند ملت یا دولت چند ملیتی وجود داشته باشد. غیر از وابستگی فرهنگی اتنیکی، امروزه یک فرد میتواند تقاضای دارابودن ملیت یک کشور دیگر بنمایند. در فرانسه به "صنف سوم" ملت میگفتند.
بعد از کوشش برای توضیح فرق بین ملت و خلق، در اینجا به یکی از عوارض احتمالی آندو یعنی شونیسم اشاره میشود که نتیجه ناسیونالیسم افراطی است. اینگونه تعصب و جهالت موجب تنفر ملی و جنون ملی میشود که خلاف غرور ملی و تشکیل دولت ملی است. شونیسم موجب تفرقه و دشمنی میان ملل میگردد. کانت میگفت: جنون ملی باید جای خود را به میهن پرستی و جهانوطنی بدهد. ناسیونالیسم، ایدئولوژی قرون 20-19 میلادی خواهان تبدیل گروههای جمعیتی بشکل ملی بود که مثلا از طریق زبان مشترک با همسایه ها مرزبندی دارند و خواسته های سیاسی مشترک را دنبال میکنند.
در کشورهای جهان سوم ناسیونالیسم بورژوایی میتواند نقش ملی بعهده بگیرد. پرسشها، موضوعات و مشکلات ملی معمولا در ارتباط با دولتها و کشورهای دیگر و بیگانه مطرح میشوند. ایدئولوژی سرمایه داری انحصاری در راستای ناسیونالیسم ارتجاعی وآنتی کمونیسم است. گلوبالیسم کاپیتالیستی امپریالیستی متکی به ناسیونالیسم، امروزه دچار نیهلیسم ملی شده است.
شونیسم از سال 1831 میلادی واژه ای فرانسوی مرسوم، بشکل ناسیونالیسم اغراق آمیز، سیاست و ایدئولوژی ارتجاعی بورژوای و مردسالار ضد زن است که به تحقیر خلقهای دیگر میپردازد. اصرار خشن و مستقیم به سلطه بر انسانهای دیگر، و دشمنی و فشار بر ملت خود دارد. کانت میگفت: قصد ناسیونالیسم حداقل خدمت بخود است، ولی قصد شونیسم بدلیل نارسیسم و خوشیفتگی زیاد، حتی بر ملت خود فشار و سلطه اعمال میکند. شکل مقابل و مخالف ایدئولوژی شونیسم، اندیشه جهانوطنی است. خشن ترین نوع شونیسم در فاشیسم آلمانی به نمایش درآمد. شونیسم نوعی قدرت طلبی کاپیتالیستی امپریالیستی بورژوایی همراه با راسیسم و انتقام گیری در یک کشور است. سوسیالیسم و لیبرالیسم سیاسی خواهان مبارزه سازش ناپذیر علیه آن هستند.
خلقها برای گذشته زدایی ارتجاعی خود معمولا نیاز به یک "انقلاب فرهنگی" دارند. فلسفه مانند سایر علوم، دانشی عمومی، جامع و بین المللی است که مخالف نوع خلقی و ناسیونالیستی آن است. در پایان بیاد شعار، آزادی برای ایران، و خودمختاری فولکلوریک برای خلق های ایران! این نوشته را به پایان میرسانم.

نیاز به هایدگر زدایی در فلسفه جهان سوم .هایدگر ، فیلسوف آلمانی (1976-1889 ) در نوجوانی میخواست روحانی مسیحی شود و در میانه سالی مدتی عضو حزب نازی آلمان هیتلری بود . در آلمان آدرنو از مکتب روشنفکری فرانکفورت، توانست هایدگر را برای همیشه از فضای فرهنگی آن کشور بیرون کند . در امریکا نگاه به هایدگر با عینک پسامدرنهای فرانسوی بوده است . ورود اندیشه های هایدگر به ایران از طریق ترجمه فیلسوفان فرانسوی مخصوصا دریدا بوده است . در ژاپن حتی سن بودیست ها امروزه از جمله هواداران هایدگر هستند .
مارکسیست ها در نقد هایدگر مینویسند او ترس و درد و رنج خرده بورژوازی بعد از جنگ جهانی اول را رنجهای ابدی انسان معرفی نمود . هایدگر پایه گذار اگزستنسیالیسم امپریالیستی و یکی از نظریه پردازان فاشیسم است . هستی شناسی او بر اساس تصمیم برای مرگ و اراده بقدرت رسیدن است . برای هایدگر اهمیت مارکسیسم در تمایل آن به تاریخ است گرچه او ماتریالیسم را نیز یک فرم متافیزیک میداند .
هایدگر فیلسوف میان دو جنگ جهانی در اروپاست . در نظر او هدف هستی کوشش در راه بقدرت رسیدن است . او میگفت که فقط آزاد بودن برای تصمیم در راه مرگ ، به هستی در چهارچوب محدود بودنش ، هدف میدهد و انسان فقط در رابطه با فلسفه وجود قابل درک است . هر آینده ای نیاز به جد و آباد و تبارشناسی دارد .
هایدگر فلسفه خود را هومانیستی نمیدانست بلکه انسانشناسی . هومانیسم او نوعی متافیزیک است که مخالف هستی میباشد . او مدعی بود که فلسفه نمیتواند تعثیری روی شرایط فعلی جهان بکذارد چون فقط خدا میتواند بشر را نجات دهد .
یاسپارس زبان فلسفی هایدگر را زبانی عمیق نامید و میگفت زبان او پیچیده است چون او چیزی برای گفتن ندارد . فلسفه هایدگر در باره پرسش در باره معنی زندگی و هدف هستی است . در کتاب شاهکار او یعنی " هستی و زمان " در سال 1927 او ادعا نمود که وظیفه هستی مرگ است ؛ شاید به این دلیل او در سال 1934-1933 میلادی عضو حزب نازی کشورش شد .
گروه دیگری بر این باورند که مشهوریت و توجه به آثار هایدگر در غرب بدلیل یک سوء تفاهم روشنفکری است . هایدگر میگفت نیچه غیر از کتاب " چنین گفت زردشت " حرف دیگری نزده است . از طریق هایدگر اگزستنسیالیسم در نیمه اول قرن بیست تبدیل به فلسفه شد . هستی مورد نظر هایدگر را گروهی همان خدا ترجمه کرده اند . او بخش مهمی از فلسفه کلاسیک پیش از خود را ایدئولوژی مستور و مخفی نامید .
هایدگر هومانیسم خود را پسامتافیزیکی میدانست . بعضی ها هایدگر را نیهلیست میدانند . فلسفه او به دلیل استفاده از زبان و مفاهیم غیردقیق و مشکل غالبا غیر قابل فهم است . گروه دیگری فلسفه او را فلسفه یک زندگی ناامیدانه و تراژدیک بشمار می آورند . یاسپارس میگفت نزد هایدگر فلسفه و اخلاق به دو مسیر جدا از هم رفتند چون او مخفی کار و ظاهرفریب بود .
فلسفه هایدگر نه به پیش بلکه به عقب ؛ به دوران ماقبل متافیزیک مینگرد ، جایی که نیچه آنرا فلسفه عصر تراژدیک یونان باستان نامید . هایدگر در فلسفه اگزستنسیالیسم نه تنها شاگرد نیچه و کیرکگارد بلکه زیر تعثیر متافیزیک افلاتون و ارسطو نیز بود . اوغیر از حقیقت شناسی در جستجوی هدف هستی و معنی زندگی بود . 2500 سال است که فلسفه غرب در باره هدف وجود و هستی خود را سرگرم کرده است در حالیکه انسان فلک زده اسیر جامعه طبقاتی بوده است .
از جمله آثار هایدگر - هستی و زمان ، مقدمه ای بر متافیزیک ، در باره ماهیت حقیقت ، افلاتون و حقیقت ، کانت و متافیزیک ، متافیزیک چیست ؟، هویت و اخلاق ، تفکر چیست ؟ ، پدیده شناسی دین ، و متفکر مدرسی اسکولاستیک ، هستند .
آثار و موضوعات هایدگر نشان میدهند که او خود را با چگونه فلسفه ای مشغول کرد و اکنون بعد از مرگش ، چه جوامع ، کشورها و سازمانهایی تشنه تبلیغ و مطالعه وفهم و استفاده یا سوء استفاده از نوشته های وی هستند .

در جامعه ای که «فقه شریعت اسلامیّت نوع شیعه دوازده امامی» بیش از هزار سال آزگار است، رگ و پی اش را همچون سرطان تسخیر کرده است با آویزان شدن به اعلامیه حقوق بشر نمیتوان، یکه شبه خنثا و بی اثرش کرد. باید چیزی را از زهدان فرهنگ مردم ایران که در وجودشان اصالت داشته باشد، پایه قرار داد تا بتوان محصولات ارزشمند دیگران را به آن، پیوند زد. حالا اگر کسی با این استدلال من مخالف است یا راهکارهای دیگری دارد، باید با منطق و استدلال بیاید به من بگوید چطور و چگونه و چرا؟.
فحش و متلک و لیچارگویی و تهمت و افترا و بدپوزی و امثالهم، اصلا با گفتگو و تبادل نظر و سنجشگری، سنخیّتی ندارند و نباید هم هیچگاه به اینگونه اشخاص بی منطق، میدان داد. باید خیلی رک و پوست کنده گفت که اگر دلایل منطقی و اصولی داری، ردیف کن. اگر نداری، بیخودی وقت خودت و دیگران را نگیر و زحمت بیهوده نیز به دیگران نده.
من میخواهم مثلا بدانم که بحث حقوق، موضوعش چیست؟. مگر سوای این است که بحث «حقوق» به گرداگرد «رفتار انسان» میچرخد. همینطور موضوع «اخلاق» نیز به گرداگرد «رفتار انسان» میچرخد. بحث رفتار را با مثلا قانون جهانی حقوق بشر نمیتوان به تنهایی تضمین و اجرا کرد. تو ببین حتّا احکامی که زمامداران فقاهتی خودشان با دست خودشان نوشته و منتشر کرده اند، هیچکدامشان را اجرا نمیکنند. صرف وجود «قانون» به تنهایی نمیتواند تضمین کننده اجرای آن باشد. قانون باید از وجود شعور و فهم و درک و نیروی تمییز و تشخیص انسانها زاییده شود تا تضمین اجرایی پیدا کند و دولتها فقط ناظر اجرای آن به دست خود مردم باشند و اگر سوءتفاهماتی بین مردم پیش آمد در صدد حلّ مسئله بر آیند؛ نه اینکه با ضرب و زور و اعمال قدرت به جان مردم بیفتند که قانون را اجرا کنید یالله!. قانونی که از وجود خود انسانها بالیده و ریشه دار نباشد، دوامی نیز ندارد و پایدار نمی ماند. مسئله «قانون و اخلاق» به حوزه «فرهنگ جامعه» مربوط میشود که هر چقدر مردم اجتماع، فرهنگیده تر و آگاهتر و مسئولتر در قبال رفتارهای شخصی و دیگران باشند، به همان میزان به دخالت نیروهای دولتی در زندگی مردم، کمتر احتیاج است. قانون و زور قانونی در جایی شدّت مطلوب پیدا میکند که انسانها از آدمیگری و فرزانگی تهی شده باشند. و جایی که انسانها از فرهنگیده بودن و آدمیگری تهی شده باشند، خروارها «قوانین حقوق بشری» نیز کارگشا نخواهند شد؛ زیرا هیچ ما به ازایی در روح و روان مردم ندارند که بخواهند عملکرد داشته باشند. فقط حرفایی خوشگل و مامانی بر روی کاغذ میمانند و هیچ و پوچ.
شاد زی و دیر زی!
فرامرز حیدریان

نگاهی مجدّد به فیلم ستودنی بهرام بیضائی به نام «باشو، غریبه کوچک»، تمام آن هویّت و اصالت ایرانی بودن را فریاد میزند. بچّه ای عرب زبان به ناحیه ای گیلک زبان در خاک میهن میرود و نه این کودک زبان آن زن گیلک را میفهمد، نه آن زنگ گیلک، زبان این کودک آواره را. فقط زبانی که محصول مشترک اقوام ایرانیست، پل اتّصالی میشود و ژرفای همبستگی «گیلک و عرب» را در سرزمینی به نام ایران نشان میدهد؛ آنهم وقتی که «باشو»، کتاب دبستان را در دستشش میگیرد و میخواند که:«ما گلهای خندانیم ...... فرزندان ایرانیم .....». فقط دریغا که بلاهتهای خواسته و ناخواسته باعث شد که بیش از چهل سال آزگار، پرپر شدن گلها و مهر و موم شدن خنده ها همچون وبا به جان این ملّت افتد.
اینکه در شکلگیری و زایش «هویّت ایرانی»، در پروسه هزاره ای، کدامین نسلها زحمتها کشیده و پافشاریها کرده و همّتها کرده و قربانیها شده، مبحثیست طول و دراز که متاسفانه در این شرایط بغرنجزا و هول و ولا فرصت پرداختن به آن نیست. «ایران و فرهنگ باهمستان مردمش در جامعیّت وجودی»، محصول زحمات و خون دل خوردن تمام آنانیست که در جغرافیای فرهنگی و جغرافیای سیاسی از کهن ترین ایّام تا امروز همّت شایان ستایشها کردند. هیچ قومی نیز بر قوم دیگر ارجحیّت و برتری ندارد. اگر کسانی از میان اقوام ایرانی، بیشتر مایه گذاشته اند، همانها نیز بیشترین افتخار را برای ایران نصیب برده اند و دلیل افتخار برای تمام ایرانیان هستند. از هنرمندان و شاعران و نویسندگان و متفکّران و فیلسوفان و بگیر تا بیا به کشورداران و وزیران و شاهان و پهلوانان و غیره و ذالک.
مسئله امروز ما باید پیدا کردن هویّت اصیل خودمان باشد. برای پوشیدن لباس خودمان؛ ولو شنرد پندری شده باشد. با خلعت و لباسهای رنگین عاریتی نمیتوان تمام عمر، ادّعای اصالت کرد؛ زیرا دروغین بودنش را همه به عیان میبینند. مهم، اصالت داشتن است؛ زیرا آنچه که اصیل است، توانمند به باردار شدن و پذیرای مایه های باردار کننده دیگران است. ولی آنکه هیچ اصالتی ندارد، اگر در بطن «دمکراسی و تمدّن و فرهنگ و امثالهم دیگران» نیز بزیید، هرگز خودش را بازنخواهد یافت؛ زیرا اصالت ندارد تا تفاوت فرهنگی خودش را با دیگران بتواند تمییز و تشخیص دهد.
شاد زی و دیر زی!
فرامرز حیدریان

در هر خانواده و قومی، آدمهای احمق وجود دارند و مسبب بسیاری از مشکلات خانوادگی و قوم و خویشی میشوند، امّا آدمهای فهمیده و با شعور همان خانواده و طایفه تلاش میکنند که جور عواقب بلاهتهای افراد احمق خانواده و طایفه را گردن خود بگیرند و در صدد جبران آنها بر آیند؛ زیرا نمیتوانند احمقهای خانواده را سرشان را ببرند و تا ابد، محکوم سیاهچال خانه و کاشانه کنند. جامعه ایرانی نیز، یک خانواده است که احمقهایش به وفورند و عاقلانش اندک. به همین دلیل باید جور ابلهانی را که هنوز نمیدانند کیستند و چیستند، طیف بیدارفهم جامعه ایرانی به گردن بگیرند.
2- شخصی چون من، انسان عقده ای و شهرت طلب و جاه طلبی نیستم به ذات و رفتار و خواست و اراده شخصی خودم. یاد گرفته ام که بر خویشتن، «شاهنشاه» باشم و بر سوائق و غرایزم «فرمانفرما» و هرگز در هیچ موقعیّتی و زمانی، مقهور غرایز و سوائقم نشوم؛ مبادا که کرامت انسانی ام پایمال نشود و همچنان انسان بمانم با تمام ویژه گیهای طبیعی و فرزانگیهای شخصی. امروزه روز، دنیای تکنیک، آنقدر پیشرفت کرده است که حتّا بچّه ها نیز از داخل اتاق شخصی خودشان میتوانند با مردم سراسر دنیا، گپ بزنند و مراوده داشته باشند. بر پا کردن حتّا استودیوهای شخصی نیز عین آب خوردن است. من اگر دنبال معروفیّت و شهرت بودم، تمام امکانات در اختیارم بود و هنوزم هست و نمی آمدم درخواستها و تمناهای اینهمه انسانهای با شعور و فهمیده و استاد و نویسنده و پژوهشگر و آکادمیکر و تحصیل کرده و کنشگر ارزشمند را از روز اول رد کنم؛ نه برای اینکه طاقچه بالا بذارم؛ بلکه به دلیل حفظ آرامش روح و روان خودم و فرصت برای اندیشیدن و جستجو کردن. اگر میخواستم چون دیگرانی که نمیدانم در قلب و ذهنشان چه میگذرد، در باره خودم با تبختر و پُزهای پیپ زیر لبی بلافم، مطمئن باش که اگر چیزی از آنها سرتر نداشته باشم، مطمئنا کمتر هم ندارم و چه بسا بیشتر و چربتر. ولی اگه شعور میداشتی و زبان بفهم بودی، نگاهی ساده به سایت من میافکندی که در زیر عکسم، چکیده بیوگرافی ام نوشته شده است: «به گیتی زاده شدم و دل باختم و در آتش حسرتهایم در حال سوختنم». حتّا همین عکسی که در سایت ایران گلوبال از من می بینید، بنا به خواهش کیانوش عزیز بود؛ وگرنه همینم برای من خیلی زیاده و اصلا نمیفرستادم برای کیانوش عزیز.
ای ابلهی که دوغ و دوشاب را از همدیگر تمییز و تشخیص نمیدهی، مطمئن باش آنانی که با من از در صحبت در میآیند، ظرفیّت فهم و شعورشان، میلونها مرتبه از تو و میلیاردها ابله تر از همچون خودت، بیشتر است. هیچکس آنها را مجبور نکرده. تصمیم شخصی خودشان است که پاسخی بدهند یا ندهند. و اگر کسانی هستند که سکوت میکنند، آنهم سکوتشان به دلیل شعور و فهمشان است که تشخیص میدهند، مسئله بحث در باره سنجشها و دیدگاهها و انتقادهای من، مسئله من بمیرم تو بمیری نیست. بنابر این اول، لولهنگ خودشان را و نیرو و توانایی استدلالی و آگاهی خودشان را برآورد میکنند، بعدش اگر بخواهند با من از در گفتگو بر میایند. مثل جنابعالی و امثال خودت، ابله نیستند که گز نکرده، پاره میکنید و زر مفت میزنید و از مزخرفگویی خودتان نیز سفت و سخت، غرّه اید و سرمست. یقین بدان چشمه ای که جوشان است اگر تمام عمرت در کنارش بایستی و به داخل آن بشاشی و برینی، تمام فضولاتت را با خودش میبره و همچون دریا تمیز میکنه و از راه لوله های آبکشی منزل به خورد خودت میدهد تا بالغ بشی و یاد بگیری که خودت را پیدا کنی و خودت باشی. اینجا هر کسی میداند و میفهمد که جنابعالی و امثال جنابعالی عین اطفال شیرخوار هستید که در قنداقهایتان میرینید و به دنبالش نیز میگوزید. بنابر این، هیچ انسان عاقلی به ریدن و گوزیدن بچّه های قنداقی نه میخنده، نه اشکال و ایراد میگیره. زیرا آدم بالغ و با شعور میداند که بچّه است و شیر خور و هنوز زمانها لازم است تا بزرگ و فهیم و با شعور شود.
3- من تمام عمرم شاگرد بودم و جستجوگر و همواره به دنبال آموزگارانی بودم و هنوزم هستم که به من، چیزی را بیاموزند و به زایش و دوام و قویمایه شدن استقلال فکر و قائم به ذات شدنم، کمک کنند و تا زنده ام مدیون خویشکاریهایشان هستم. خواه چنان آموزگارانی در ایران و چین و هند باشند. خواه در یونان باشند. خواه در آمریکا باشند. خواه در آمریکای لاتین باشند. خواه در آفریقا و صحرای کالاهاری باشند. خواه در کشورهای اروپایی. برای من، جستجوی انگیزندگان به فکر، در هر نقطه ای از جهان که باشند، عزیزند و دوست داشتنی و افتخار خودم میدانم که شاگرد آنها شوم و چیزی از آنها بیاموزم. هیچگاه نیز ادّعای استادی نکردم، زیرا روز به روز پی بردم که انسان، هر چقدر عمیق و ظریف و ریشه ای در باره مسائل بشری و زندگی و کیهان و کائنات و موجودات بیندیشد، خیلی خیلی کم میداند و دانشش نیز هیچ ضمانتی ندارد. استاد آنانی هستند که ادّعاها دارند؛ ولی وقتی که مطالبشان را میخوانی، متوجّه میشوی که حتّا تفاوت بین برف و باران را نمیدانند. ولی برای مشق آکادمیکی و شدیدا علمی ! که مینویسند صدها منبع و ماخد در باره «باران» و «برف» در ترّه هات و پرت و پلا گوییهایشان ردیف میکنند و به رخ خواننده میکشند. استاد و کنشگر مبارز آنانی بودند و هنوز هستند که در رکابداری و متعگی برای خونریزترین حکومت تاریخ بشر با افتخار و غرور، «هیجده سال پادوی» خود را حتّا جشن گرفتند و به اطّلاع عموم نیز رسانیدند. استاد آنانی هستند که باد به غبغب انداخته اند و از تمام رشته های تحصیلی که خوانده اند، الفبایشان را حتّا یاد نگرفته اند؛ چه رسد به اینکه بتوانند نظری و ایده ای در رشته تحصیلی از خودشان داشته باشند. استادی و کنشگری که شعور نداره تمییز و تشخیص بدهد که در تاریخ و فرهنگ جامعه اش چه جنایتهایی صورت گرفته است تا به کشف و سنجشگری و آگاه کردن مردم، همّت کند، چنان استادانی، حمّال و کنّاس مفید اجتماع نیز نیستند؛ چه رسد به اینکه ارزش کسی نامیده شدن را داشته باشند. استادی که شعور نداره به مردم خودش با صمیمت و رادمنشی حقیقت را بگوید و دلایل اینهمه تحریف و تقلیب و مسخسازی را توضیح دهد و مستدل بیان کند که چرا و چگونه «میترا»، «الله»، «الوهیم» که اصالتا خدایانی «مادینه» هستند؛ چگونه در دم و دستگاه الاهیات زتشتیگری و اسلامیّت و یهودیّت و مسیحیّت، یکباره خدایان نرینه شدند!!. یعنی خدایانی که در اتاق جرّاحی «موبدان و آخوندها و خاخامها و پاپها و کاردینالها»، تحت عمل ترانسسکسول قرار گرفتند و از زن بودن به مرد بودن تبدیل شدند! تا آنها را در خدمت غرایز و سوائق قدرتپرستی خودشان در آورند. چنان استادانی را باید بیل و کلنگ به دستشان داد و روانه کویر لوت و کویر نمک کرد برای کاشتن درخت و آبادی میهن.
4- زنده یاد «منوچهر جمالی»، یکی از نوابغ و فیلسوفان بسیار ژرفاندیش ایران و جهان است. هنوز در میان ایرانیان مدّعو، هیچکس در سطح جهانی آنقدر از لحاظ مغزی و فهمی و آگاهی و سطح فکری رشد نکرده است؛ طوری که بتواند مغزه فکری فقط یکی از کتابهای او را بفهمد؛ سنجشگری و بررسی اش پیشکش باد!. بنابر این، بحث در باره این متفکّر بی همتا را جایز نمیدانم که در اینجا مطرح کنم. کسانی که میخواهند آشنایی ابتدایی با افکار و ایده ها و تلاشهای بی همتای او داشته باشند، میتوانند به کتاب من در سایتم به نام «فلسفیدن انگیزشی» مراجعه کنند.
5- در خاتمه باز هم از آقای «سلیمی عزیز» و خوانندگان محترم پوزش میطلبم. در خصوص کژفهمیها و زرمفت زدنها نباید هیچگاه وقت گرانبها را هدر داد. ولی گاهی اوقات باید پس گردنی آبدار زد به احمقهایی که توّهم مسحورشان کرده است، شاید که به خود آیند و یاد بگیرند به جای آنکه خودشان را همچون آن روباهی که به دمب شتر بست (داستان روباه و شتر در مثنوی مولوی) تا احساس بزرگی کند و شتر نیز روز و شب به سر تا پای روباه میرید و میشاشید، سرانجام بفهمند که چگونه میتوان به جای آویزان شدن به «کون کارل مارکس» و امثالهم بر روی پاهای خودشان بایستند و به زبان تجربیات و تلاشها و زحمتهای فردی خودشان سخن بگویند و بلندگو و آلت دست شارلاتانهایی امثال «کیانوری و فرّخ نگهدار» نشوند و سر از پادوی کردن برای «ک.گ.ب» نیز در نیاورند و تمام عمرشون فقط مُتعه و رکابدار آخوندها نمانند. شاید!.
کما فی السّابق توصیه میکنم ای جاهل بی شرم، برو خودت را به شهرداری محلّ معرفی کن و بگو من آماده خدمتگزاری هستم. اگر شهردار محل، گفت ما نمیتوانیم به شما حقوق بدهیم، من با کمال میل حاضرم هزینه های جنابعالی را تقبّل کنم. حدّاقل در جمع کردن زباله های سطح شهر یا کمک به سالمندان میتوانی خیلی مفید جامعه بشری باشی. در باره چیزهایی که عمرا «آ و ب» را از همدیگر تمییز و تشخیص نمیدهی، فضولی بی جا نکن و زر مفت هم نزن که تمام آنچه میگویی، تف سر بالاست و خاک عالم تو سرت که هنوز نمیدانی ایرانی بودن یعنی چه؛ وگر نه افتخار خودت نمیدونستی که به در کون مارکس بچسبی و بعد از اینهمه فاجعه که بر سر ایران و مردمش رفت، شعار بدهی کما فی السّابق: «زنده باد زاپاتا». تو و هزاران نفر امثال تو، شعور درک و فهم برای صلابت و عظمت و نقش و خایه دار بودن یک میلیاردم «زاپاتا» را نیز ندارید. برو گمشو خوار زار نفهم. برو بمیر بی لیاقت. خاک تو سرت.
فعلا تا همین جا بس.
شاد زیید و دیر زیید.
فرامرز حیدریان

بفکرمن باید درتمام زمینه ها بجای اینکه یاد داشت های ذهنی خودرا
کنارگذاشته و از علم و قوانین دنیای
مدرن چیزی یادبگیرند،وآنرا برای مردم
بخواهند،
حرفهایی میزنند،
که برای هیچ کسی تومن نمیشه،

در تشیع جنازه استالين دو میلیون نفر حضور داشتند ولی امروز نامی بجز جنایت کار براو نماند

نکته کلیدی بحث من در باره همانطور که نوشته ام، «شالوده ها و زیرساختها و متدها» است؛ نه ظواهر و جزئیات که میتوانند متنوّع باشند و رنگارنگ. منظور از ظواهر و جزئیات نیز، گرایشهای گوناگون عقیدتی/مذهبی/ایدئولوژیکی و یا التقاطی از اینهاست. آنچه که برای من در خصوص اندیشیدن و جستجو در تاریخ و فرهنگ ایران و بررسی سراسر جنبشها و قیامها و انقلابها و دلایل شکست و ناکامیابیها و غیره و ذالک مردم ایران، مدام در مدّ نظر بوده و هست، پیدا کردن «صخره های زیرساختی از اعماق تجربیات تاریخی و فرهنگی ایرانیان» است که میتوانند جامعه و باهمستان ایرانیان را در سیر رویدادهای اجتماعی و منطقه ای و جهانی، استوار و پابرجا نگه دارند. به همین دلیل نیز برای من، مهم نیست که چه کسانی به چه نحله ای و گرایش سیاسی تعلّق دارند؛ بلکه برایم مهم است که بدانم «بینش و نظریات آنها» در رویکرد به معضلات و مسائل ایران و مردمش بر حول و حوش محور کدام «پرنسیپها و اصول کلیدی» میچرخند. سنجشگریهای من دقیقا بر همین نکات است که مدام زوم میکنند و به چند و چون دیدگاهها و مواضع دیگران میپردازم. من هیچ مشکل شخصی یا نظری و امثالهم با دیگران ندارم؛ زیرا آموخته ام که چگونه میتوان از مرز عقاید/مذاهب/ایدئولوژیها/نظریّه ها و حتّا دیدگاهای خودم فراتر روم تا بتوانم عمیقتر و ژرفاروتر به شناختهای متّقن و مستدل دست یابم؛ نه برای اینکه بخواهم بر دیگران حکم برانم و برایشان تعیین تکلیف کنم؛ بلکه برای اینکه هیچکس نتواند بر استقلال فکر و قائم به ذات بودنم، حکومت کند.
شاد زی و دیر زی!
فرامرز حیدریان

در باره نقد آقای حیدریان
نکاتی در یاداشت شما در باره بیانیه جبهه آزادی و نجات ایران آمده است.که مجال نقدی بر نقد شما در پای این مقاله نیست .و من به شیوه شما جدل نخواهم کرد .در پیام کوتاهتان از بلندای «تجربه ای و نگاهی فراز مندانه »به نویسندگان مچهوالهویه ای که بهاران آمده و دی گم می شوند ، با تندی وپیشداوری تاختی و افراسیاب وار و نه فرامرز گونه اصغر را گوشمالی دادی شاید هم نمی شناختی ودر داوری آت «جوانانی را گوشمالی » دادی اما حداقل من به راه و شیوه
گذار مورد نظر شما آشنا شدم .
آن همزیستی و به عقب نشینی وادار کردن و آن نگاه مسالمت آمیز
مورد نظرتان در رویارویی با رژیم اهریمن اسلامی را بسیارانی آزمودند .
البته حق تان است که بر ان پای بفشارید .و در کنش چند گانه تان در آن راستا کوشا باشید . آقای حیدریان ما ٩ ماهه نیستیم جمع بنیانگذار این نهاد همانگونه که در پیشگفتار آمده است در دهه های اخیر در جنبش های درون و بیرون ودر جریانهای های گوناگون سیاسی جامه ها پاره کرده‌اند و بین ۵٠-۶٠ سال در این راه آزادی و بهروزی مردم ایران پایورزی و همت گماشته اند .من در گفتگوهای ویدیویی ام در روزهای آینده به نقد و نگاه شما خواهم پرداخت . واگر جناب کیانوش توکلی فرصت و مجال یابد
خوب است گفتگویی بین من و شما
در ایران گلوبال سازمان یابد ؟
با مهر و احترام
البرز (اصغر) سلیمی-٢٨ مای ٢٠٢۴

ایرانیان در طول تاریخ گذشته خود بارها و بارها در لبه پرتگاه نیستی و نابودی اثبات کرده اند که مایه های قوی و بسیار نیرومندی را برای مقابله با مستبدّین و سلاطین خونریز و خلفای خبیث داشته اند. «هلاکو خان مغول» که به مرغ و گربه نیز رحم نمیکرد و آنها را از دم تیغ میگذرانید، وقتی که با «خواجه نصیر طوسی» روبرو میشد، سر بر شانه های او میگذاشت و های های میگریست. این عظمت و شکوه و عمق بینش ایرانی را در رویارویی با دژخیمانی اثبات میکند که غیر از شمشیر و خونریزی، هیچ شغل و مرام و مسلکی ندارند؛ ولی آنقدر ضعیفند که خود را در آیینه فرهنگ یک ملّت میبینند و به حقارت خود پی میبرند و اشکشان در میاید. خواه افسانه باشد. خواه حقیقت داشته باشد. «شهرزاد ایرانی» توانست با قصّه گوییهایش، سفّاک ترین خلیفه ای را که هر شب با زنی میخوابید و صبح او را میکشت، تسلیم و کاری کند که خلیفه دژخیم، عاشق و دلباخته اش شود. این هنر و ژرفبینی ایرانیست که ریشه در فرهنگ بسیار عمیق و مغز دارش دارد. بردار کتاب «روابط ایران و انگلیس در قرن نوزدهم (ج. 1)- اثر زنده یاد محمود محمود» را نگاهی بینداز. پاسخی که وزیر وقت به «ملکم» بر سر مسئله هرات و عزم سلطان برای کشتار و قتل عام مردم میدهد، واقعا شنیدنی و شایان هزاران آفرینهاست، هرچند چنان وزیر لایق و شایسته ای در دم و دستگاه قجری، نه تنها جان خودش را از دست داد؛ بلکه برادران و دودمانش نیز بر باد فنا رفتند برای اینکه به ملکم گفته بود: «سزاوار نبود که شاه مملکت برای اختلاف عقیده، بخشی از مردم کشور خودش را قتل عام کند». از اینگونه امثله در تاریخ ایران، خیلی زیاد است. وقتی که «آدن آئور»، پای سند «کاپیتولاسیون» را امضا کرد، آلمان با خاک، یکسان شده بود و بیم آن میرفت که مملکت به طور کامل از روی نقشه اروپا محو شود. امّا بیدارفهمی و مسئولّت پذیری و آینده نگری به او آموخته بود که زندگی، فراز و نشیبهایی بسیاری دارد و عقیده و مرام و مسلک و دین و مذهب و امثالهم بر زندگی و میهن نداشته، هیچ ارجحیّتی ندارند. نمیدانم در مجموعه آثار «لنین» بود یا در یکی از کتابهایی که در باره «انقلاب اکتبر» خواندم. «لنین» در مقام یک سیاستمدار زیرک و با هوش، بعد از انقلاب اکتبر، گویا قرار گذاشته بوده است که با بعضی از سران کشورهای اروپایی در کنفرانسی شرکت کند. او «تروتسکی» را به عنوان نماینده روسیه کاندید میکند. تروتسکی به لنین میگوید که من حاضر نیستم به جلسه کاپیتالیستها بروم. لنین به او جواب میدهد که «حتا اگر شده با کت و دامن زنانه بروی، باید در این جلسه شرکت کنی». به این میگویند «فهم دقیق و صحیح داشتن از دانش سیاست». بنابر این باید آموخت که زمینی اندیشید و عینی فکر کرد. کیانوش عزیز. به صحبت «هنری کیسینجر» در همان ابتدای «جنگ روسها با اوکرائین» گوش کن. خیلی صریح و اصولی گفت که برای ختم فوری جنگ باید با روسها وارد صحبت و معامله شد؛ وگرنه این جنگ ماهها و چه بسا سالها طول بکشد». به این میگویند «بینش عمیق داشتن که ناشی از اندیشیدن در باره تجربیات فردی و جمعی و جهانی» است. وقتی که «نلسون ماندلا» از زندان آزاد شد، هیچگاه مردم را به شورش علیه آپارتاید دعوت نکرد. شعار مرگ بر این سفید پوست، مرگ بر آن رنگین پوست نداد. بلکه با لبخند و گشوده فکری و مسئولیّت به همآوردی با معضلات در کنار آنانی ایستاد که به راستی میخواستند کاری کارستان را برای وطن و مردمش بکنند؛ نه برای عقیده و مرام و مسلک و دین و مذهب و فلان و بیسار.
تا قبل از «زلزله مهسا» هیچکس باور نمیکرد که شخص «خامنه ای» با آن تکبّر و فخر تهوّع آور و گنده گوزیهای بی پایه اش و گند دماغی متفرعنش، سرانجام در برابر زنان و دختران ایرانی زانو بزند و به لیسیدن ماتحت شاهزاده عربستان سعودی تن در دهد. روزگار، خیلی میدان وسیع و تاریکی دارد که هر کسی را به وقتش و در موقعیّتش به همآوردی فرامیخواند تا بفهمد و دریابد که مرزهای فردی اش تا کجایند و قلمروش تا کجا.
امروزه روز اگر کنشگرانی واقعا از صمیم قلب در فکر ایران و مردمش هستند، باید بر روی دست راستشان حرف «چرچیل» را [= انگلستان، نه دوستان ابدی دارد، نه دشمنان ابدی؛ بلکه انگلستان فقط منافع ابدی دارد] و بر روی دست چپ خودشان، حرف «پطر کبیر» را [= مهم نیست که چه کسانی بر روسیه حکمرانی میکنند، مهم این است که ایران و ایرانیان باید تا قیام قیامت، ذلیل و خوار و تو سری خور ما روسها بمانند] خالکوبی کنند، تا بدانند و بفهمند که میهندوستی و مردمدوستی یعنی چه و چه چیزی را باید ارجح شمارید تا عزّت و کرامت و احترام فردی و مردم میهن خود پایدار بمانند. سیاست، هنر تسخیرگری قدرت و اقتدار نیست؛ بلکه «هنر آزمودن توانمندیها و کیاست و فراست و هوشیاری و استعداد و آگاهی و دانش و دریادلی فردی/جمعی/گروهی/منتخبی» است.
برای درک و فهم موقعیّت خطیری که ایران و مردمش نزدیک به نیم قرن است، مبتلایش شده اند، باید راهگشاییهایی را پیدا کرد که از بطن تاریخ و فرهنگ و تجربیات عمیق بزرگان و نیاکان و پیشینیان همین مردم سرچشمه گرفته باشند. «خدا و دین و تمام تعلّقات آنها»، املاک تک، تک مردم ایران هستند که به غارت رفته اند و مصادره به مطلوب شده اند در دست عده ای که فقط آنها را به حیث ابزار و وسیله برای ترضیه سوائق و غرائز افسارگسیخته خود پنداشته اند. اگر کنشگران نتوانند آنقدر مستعد و مایه دار باشند که املاک مردم را به خود مردم برگردانند، مطمئنا در هیچ دادگاهی نیز نخواهند توانست حقّ را به حقدار برسانند. سیاستی که بر شالوده اندیشیدن عمیق در باره ابعاد تاریک تاریخ و فرهنگ مردم سرزمین خود نباشد، سیاست نیست؛ بلکه هوچیگری برای دست یافتن به تکه ای از نمد وطن و جان و هستی ملّتیست که هزاره هاست در کوره بی لیاقترینها کفته شده است؛ زیرا حاضر نیست برای «دادورزی» به شمشیر و خونریزی متوسّل شود به این امید که شمشیر کش و خونریز، شاید خودش به جنایت و تبهکاری که در حق هموطن و حتّا خویشاوند خودش میکند، بیدار شود و پی ببرد و آدمیّت خودش را کشف کند. ایرانیان در بدترین اعصار تاریخ، قد برافراشتند و لیاقت خود را برای زندگی بهتر به محک زدند. چرا امروزه روز نتوانند چنان لیاقتی را اثبات کنند؟.
همچنان میتوان بحث کرد و گفتگو.
شاد زی و دیر زی!
فرامرز حیدریان

درسایت گذاشته است،
میشه گفت ،اکثرا ناشناخته و نا آشنا ،
که باورکنید،شاید ۹۰ درصدمردم بااین
اسمها آشنایی ندارند،
اسما ،دموکراتیک با قوانین نرم،
ولی بی ذات وبی روحیه وغریبه
میدانم،دقیقا اطلاع دارم ،
که درایران مردم چی میخواهند،
چه نوع سیستمی راه رهایی و برون
رفت است،
اکثر سیاسیون ومردم هم با این سیستم موافقند،
واکثرا دراینجا ودراین سایت فکرکنم
آشنایی باسیستم پیشنهادی من دارند.
وبیش از۲۵ .سی ساله دقیقا برآن
اصرار دارم،
وهمه دراینجا میدانند،که زبان انگلیسی
زبان بین المللی،زبان علمی،زبان امروزین وآینده میباشد.
درعوض زبان فارسی زبان عقب افتاده،
زبان تخیلی،توهمی،بی ترکیب،
ناسازگار با علم ودانش ومنطقه و جهان
زبان زوری دیکتاتورها،شاهی وشیخی
اقلیت نژادپرست است.
چرا سیاسیون این موضوع را درک نکرده
ودنبال یک سیستم همه گیرکعلمی
نیستند،
جناب محققی ،وجود خانواده پهلوی
یعنی وجودداعش ،وجوداستعمار،
وجوددیکتاتور،وچود عقب ماندگی،وچود اختلاف،وجود نژادپرستی،وومیباشد.
تفکرشما بدرد خودت میخورد.