● زنان

سهراب مهدوی، همسر مهسا شکرلو، در پاسخ به نامه من که حال مهسا را پرسیده بودم نوشته است که متاسفانه خبرهای خوبی برایم ندارد. مهسای عزیز ما مثل شمع در برابر چشمان مضطرب پدر، مادر، همسر، پسر و دیگرانی که دوستش دارند، آب می شود و ما نظارگانی هستیم مستاصل. دلم آتش گرفته است. تصویر زیبای مهسا در برابر چشمانم حضور می یابد. خاطراتی را که از او دارم با خود مرور می کنم و با خود می گویم چطور زندگی می تواند این قدر بی رحم باشد.

الان بیش از یکسال از به قدرت رسیدن آقای روحانی به پست ریاست جمهوری می گذرد. هنوز تغییر محسوسی در وضعیت زنان اتفاق نیفتاده است.

آشنایی من با خانواده میرزاخانی به سال 1373 باز می گردد که به عنوان داوطلب در مجتمع آموزشی نیکوکاری رعد آغاز به فعالیت کردم.

خبرهای تکان دهنده و تصاویر ظهور و قدرت نمایی بربریت در حال پیشروی در کوبانی و شنگال و...؛ اخبار کشتار در غزه و سرقت دختران دانش آموز نیجریه، همه و همه ذهن هایمان را پریشان می کند. خبرها و تصاویر نسل کشی ها و گورهای دسته جمعی که تا همین چند وقت پیش در بخش حافظه تاریخی ذهن مان به حلبچه، خاوران، کردستان، یوگسلاوی و شیلی و... تعلق داشتند و به دست فراموشی سپرده شده بودند به زور وقایع تلخ امروز هر لحظه جلوی چشمانمان رژه می روند.

سرانجام، پیکر سیمین بهبهانی بانوی غزل ایران، همراه بدرقه هزاران نفر از هموطنان اش، باشکوه و احترام، در تالار وحدت تشییع و در آرامگاه خانوادگی خود، به خاک سپرده شد. آوای «سیمین بهبهانی / در قلب ما می مانی»، ترنم شعارآهنگی بود که از همان روزهای نخستین بستری شدن سیمین بهبهانی در بیمارستان پارس، ورد زبان بسیاری از ما ایرانیان شده بود و در مراسم تشیع پیکرش در تالار وحدت نیز با قدرت و جسارت بیشتری، به بانگ بلند ـ از ته دل همه ما ـ بازتاب یافت.

گروهی از فعالان جنبش زنان از جمله نسرین ستوده، نرگس مجمدی، نوشین احمدی خراسانی، شیما قوشه، طلعت تقی نیا و برخی از مادران جان باختگان جنبش سبز همچون پروین فهیمی (مادر سهراب اعرابی)، اکرم نقابی (مادر سعید زینالی) و شهناز کریم بیگی (مادر مصطفی کریم بیگی)، در بهشت زهرا بر سر در مزار سیمین بهبهانی، به همراه جمعی دیگر از مردم تصنیف مرغ سحر را که روزی قمرالملوک وزیری آنرا با صدای آسمانی اش خوانده بود، خواندند.

یکی از بهترین شیوه‌های تشخیص جامعه‌ی دمکراتیک و پیشرفته از جوامع عقب مانده، مشاهده و ارزیابی وضعیت زن در جامعه و نوع عملکرد سیستم حکومتی نسبت به احقاق حقوق زنان است. با توجه به طرح تفکیک جنسیتی که در آن بارها ستم‌های فراوانی به زنان ایران اعمال شده مصاحبه‌ای داشتم با خانم ناهید حسینی، ایشان از زنان نمونه‌ای هستند که سالها در حوزه‌ی سیاست و حقوق بشر فعال بوده‌اند و علاوه بر مشکلات سیاسی و اجتماعی جامعه ایران، در حوزه‌ی زنان نیز توانسته‌اند تحقیقات بسیار پرارزش و مستندی ارائه بدهند - آرش لرستانی

ما در «کانون شهروندی زنان» ضمن تسلیت به مناسبت از دست دادن زنی چنین بزرگ و گرانقدر که در تاریخ معاصر مملکت مان نظیرش را کمتر دیده ایم، با حضور در مراسم تشیع پیکرش، همراه با خواهران هموطن مان، قدرشناسی خود را نسبت به سالها ایستادگی و مقاومت بانوی غزل ایران نشان خواهیم داد و سر تعظیم فرود خواهیم آورد بر تمامی تلاش های برابری خواهانه اش

خدای من، روزم با شنیدن خبر مرگ او آغاز شد. دوست عزیزی که این خبر را داد دیگر برایم عزیز نبود. مثل جغد شب ناله کنان و گریان پای تلفن گفت سیمین مرد. گفتم زبانت را گاز بگیر! او هیچوقت نمی میرد!

سیمین بهبهانی، حامی بزرگ جنبش زنان امروز از میان ما رفت. او با لحن و کلامی به غایت لطیف و گاه تیز و برنده چون شمیشر صیقل خورده، می سرود. سروده های غنایی و پُر معنایش هر کدام به تنهایی، با یک کتاب جامع و ارزنده، برابری می کند. سیمین بهبهانی، زنی خوش سخن، آراسته، و بی ادعا، که عاشق مردم سرزمین اش بود سرانجام تبدیل به راوی بزرگ خیزش و جوشش مردمان اش شد. آفریده ها و میراث گرانقدرش، او را در تاریخ شعر و ادب و جنبش زنان، ماندگار و یگانه کرد.

اکنون سیمین بهبهانی خالق سرود «می سازمت وطن»، دیگر در میان ما نیست. او رفت اما میراث گرانبها و ارجمندی را برای ما و نسل های آینده به یادگار نهاد. از این رو ما در مدرسه فمینیستی یاد و خاطره گرانقدر و مانای اش را عزیز می داریم، جامه عزا بر تن می کنیم و در سوگ اش، غزل های او را با جام جان مان می نوشیم... فقدان بانوی غزل سرای میهن مان را به همه هموطنان تسلیت می گوییم.

بار دیگر ایران تیتر اول رسانه های جهان شد. این بار اما نه برای جلوگیری از برگزاری مراسم سوگواری خانواده های داغ دار فاجعه سال 67؛ نه به خاطر فعالیت های هسته ای؛ نه خشک شدن دریاچه ارومیه و بازداشت طرفداران محیط زیست؛ نه بازداشت کنشگران حقوق زن در تجمع اعتراضی میدان «هفت تیر» تهران و سرکوب زنان در مراسم روز جهانی زن؛ نه بازداشت روزنامه نگاران، نه حکم سنگسار زنی، نه برای سرکوب خشونت آمیز معترضان به نتیجه انتخابات در خیابان و در کهریزک؛ نه تفکیک جنسیتی در ادارات، و

بارها و بارها شاهد این پرسش بوده ام که زوج های جوان از یکدیگر پرسیده اند نظرت درباره بچه دار شدن چیست؟! این پرسش که همچنان مکرر می شود، حکایت از تعارضی جدی میان میل به داشتن فرزند و هراس از عواقب آن دارد. در این میان زنان بیش از مردان این پرسش را مطرح می کنند و هراس و اضطراب شان نسبت به پیامدهای مادری کردن افزون تر است.

سیمین سخن بگو، خاموشی تو، به فاجعه می ماند. جای خالی تو، چشم ها و نگاه هایمان را تلخ می کند. فقدان حضور تاریخی ات، دل ما زنان هموطن ات را مچاله می کند... تو به کُما رفته ای اما ترانه ها و غزل های تو، چو آبی زلال، در رگ های ما در گردشی ابدی است: مایه ای برای تداوم حیات...

خبر دریافت جایزه «مدال فیلدز» که معتبرترین جایزه ریاضیات در سراسر دنیاست توسط یک زن ایرانی، غرور و شادمانی را برای جامعه زنان ایرانی به همراه آورد. «مریم میرزاخانی» ریاضی‌دان برجسته ایرانی و استاد دانشگاه استنفورد، موفق به دریافت این جایزه معتبر جهانی شد. بی شک این افتخار نه تنها متعلق به زنان ایرانی بلکه سربلندی برای تمامی زنان در هر کنار گوشه دنیاست. چرا که برای نخستین بار پس از حدود هشتاد سال که از تاریخ اهداء این جایزه می گذرد، زنی توانسته به این مقام شکوهمند دست یابد.

آتش خشونت های اخیر در منطقه ی خاورمیانه که با جنگ و بمباران دوباره ی غزه و همچنین قدرت گرفتن نیروهای رادیکال تحت عنوان داعش گسترده شد، گمانه ها و ترس های بسیاری را در مورد سرنوشت مردم خاورمیانه به وجود آورده است. حضور سایه شوم جنگ در این منطقه و انتشار عکس ها و تصاویر کشتارهای دسته جمعی داعش در عراق، بار دیگر منطقه ی ما را با بحران جنگ و خونریزی و نسل کشی مواجه کرده است.

سیمین خانم بعضی از دکترها می گویند اگر با کسی که در حالت کما به سر می برد،‌ حرف بزنید حتما می شنود. حالا لابد خیلی ها دور تخت شما هستند و با شما حرف می زنند، اما من دیگر کنار شما نیستم. کنار هیچکس دیگری هم نیستم. ای کاش دکترها بگویند که حرف های راه دور را هم می شنوید، حتما می شنوید. پس بگذارید برایتان از آن روزی بگویم که شما بدون مقدمه پرسیدید: « کی برمی گردی»؟

من مونا هستم. بعدازظهر داغ یکی از روزهای اوایل ماه آگوست است و گوشی ام را روبه رویم گذاشته ام و دارم از خودم فیلم می گیرم. ماههاست درگیرم و کسی را ندارم برایش درددل کنم. در جایی خوانده بودم وقتی کسی نیست، برای خودت درددل کن. این شیوه را هم از یک کشتیران یاد گرفته ام که روزها در کشتی می نشست و در تنهایی به گوشی اش پناه می برد و از خودش فیلم می گرفت و حرف می زد.

کتاب «قمر واقعا زن بود»، سومین کتاب از مجموعه داستان هایی برای نوجوانان است که توسط نوشین احمدی خراسانی به نگارش درآمده و باوند بهپور تصویرگری آن را برعهده داشته است. این داستان را که به مناسبت سالروز خاموشی قمرالملوک وزیری، منتشر شده، به صورت آنلاین می توانید در لینک زیر بخوانید:

«تأسیس و برپایی نخستین مجلس شورای ملی، بدون رأی و حضور زنان در مجلس، تحقق یافت. طبعاَ تحمیل این تبعیض آشکار، سبب شد که زنان مشروطه خواه و دختران شان، سالیان سال برای رفع این بی عدالتی مبارزه کنند. مبارزات زنان ایران برای احقاق حق شان، بیش از نیم قرن پس از پیروزی جنبش مشروطه به درازا کشید تا بالاخره در 21 شهریور 1342 توانستند راه شان را به پارلمان و نمایندگی مجلس شورای ملی، بگشایند.

بن بست و توقف زمان در سه دهه گذشته از زنان ایران چهره ای دگرگونه ساخته است، تعدد زوجات، صیغه، نابرابری حقوقی و مدنی به لحاظ قانونی، ارزش های دیگری را جایگزین اشکال قبل کرده است که به لحاظ بافت و شکل و ساختار همخوان با جامعه ی کنونی ایران نیست. مرد سالاری، تبعیض جنسیتی در تمامی لایه های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی سعی در جایگزینی ارزش های سنتی مذهبی دارد که با اهرم های قانونی قدرتمند شده است...

در اینکه منشأ فرودستی زنان چیست و چه چیزی منجر به برتری مردان برای قرن ها شده ، توافق نظر وجود ندارد و نحله های مختلف فمینیسم توضیح های گوناگونی ارانه داده اند که برحسب جهان بینی آنها متفاوت است. فمینیستِ برجستۀ سالیانِ نه چندان دور، شولامیت فایرستون، در این باره توضیحی ارائه داد که هنوز هم موافقانِ بسیار دارد. او فرودستی و برتری مردان را ناشی از تفاوتهای بیولوژیک می داند، اما تفاوت او با دیگر معتقدان به این نظریه آن است که راه حلی به کلی متفاوت ارائه می دهد.

تفکیک جنسیتی که این روزها توسط آقای قالیباف شهردار تهران در حال اجرا است در واقع عملی است تبعیض آمیز و از نظر حقوق شهروندی و افکار عمومی جوامع امروزی، غیر قابل پذیرش است. از نگاه مذهبی نیز این که دولتمردی بخواهد به جدا کردن و تفکیک جنسیتی فرمان بدهد قابل قبول نیست

شعر زیر با نام «خانه دگرگونی ها»، توسط جنی کوزین[1]، سروده و توسط نیلوفر مهدیان به فارسی برگردانده شده است. «جنی کوزین» در سال 1942 در آفریقای جنوبی متولد شد و در سال ۱۹۶۵ به بریتانیا مهاجرت کرد و در این کشور به عنوان نویسنده آزاد فعالیت می کرد. وی سپس به کانادا رفت و در آنجا در سال 1975 شهروند کانادا شد. پس از آن کوزین دوباره به انگلیس بازگشت. این شاعر که دارای چندین مجموعه شعر است[2]، اولین مجموعه شعرش را در سال 1970 منتشر کرد. اشعار کوزین همواره درگیر پیامدهای اجتماعی، سیاسی و ذهنی زنانگی است

تصویر زنانی که در شهر موصل به چنگال فتوای «ختنه زنان» گرفتار خواهند آمد، در کنار تصویر زنان نسل دوم و نسل سوم مهاجر مسلمانی که از کشورهای مختلف اروپایی داوطلبانه به سوی «حجله عروسان جهادی ارتش داعش» سرازیر شده اند، و نیز تصویر دیگری که زنان رزمنده کُرد را اسلحه به دست و آماده گسیل شدن به میدان های جنگ نشان میدهد سه تصویری است که این روزها همراه با اخبار داعش در رسانه ها منتشر می شود.

پژوهشی با عنوان «تحولات و سیاست های اخیر جمعیتی در ایران: ضرورت تدوین سند جامع جمعیت» توسط میمنت حسینی و محمدجلال عباسی شوازی، در نامه انجمن جمعیت شناسی ایران منتشر شده که تحقیقی علمی و مستند درباره سیاست افزایش جمعیت و پیش فرض هایی که طرح های اخیر مجلس درباره افزایش جمعیت بر آن بنا شده است. این تحقیق با آمار و ارقام مستند، پیش فرض های سیاست گذاران جمعیتی را به چالش می گیرد

در طول هفته ی گذشته شهرداری تهران بخشنامه ای را ابلاغ کرده که بر اساس آن از مدیران ارشد و میانی این سازمان درخواست شده که تنها از مردان به عنوان کارمند (مسئول دفتر، اپراتور، منشی و...) استفاده کنند. بلافاصله پس از اعلام این بخشنامه، صدای اعتراض زنان در روزنامه ها و رسانه های مجازی و شبکه های اجتماعی نسبت به این تبعیض به گوش رسید.

دبیرستان ما حیاطی دارد که زنگ تفریح و وقت ناهار همه توش پلاس می‌شوند. مدرسه ما چندان بزرگ نیست، بنابراین از روی نیمکتهای انتهای این حیاط می‌شود همه را دید. معروفترین پسرهای دبیرستان عادت به نشستن روی آن نیمکتها را داشتند و به هر دختری که از جلوشان رد می شد، زل می‌زدند و به قسمتهای مختلف بدنش از یک تا ده نمره می‌دادند. برای همین دخترها واهمه داشتند از سالن ناهارخوری پا بیرون بگذارند.

خشونت جنسی نوعی خشونت علیه زنان است که اثرات منفی بیشماری بر روی قربانیان خود به جا می گذارد. رفتار و اعمالی که خشونت جنسی را شامل می شود در فرهنگ ها و حوزه های حقوقی مختلف، متفاوت است در نتیجه بسیاری از کسانی که مورد خشونت جنسی قرار می گیرند اغلب نمی دانند که آیا تعریف خشونت جنسی، آنها را قربانی بشمار می آورد یا نه؟

در این برنامه تماشاگر کاملا کودن فرض می شود. تمام تلاش خبرگزاری فارس بکار برده می شود تا ماجرا کاملا جدی و واقعی جلوه داده شود. با اینهمه کارگردان در لحن دیالوگ ها سنگ تمام نمی گذارد. لحن شیرین جیغ می زند که دارد دیالوگی را روخوانی می کند.

دستهای قطع شده دزدان و بدن های از سرتا به پا سیاهپوش زنان، تصویر آرمانی آن اسلامی است که «ابونور» برای «لوراپاتیل» روزنامه نگار تایمز لندن ترسیم می کند.

مقاله «نسل آینده: آیا جغرافیای فمینیستی بدون جنسیت امکان پذیر است؟» توسط جنیفر هال[1]، استاد دپارتمان جغرافیا؛ دانشگاه تورنتو، اونتاریو، کانادا به نگارش درآمده که با ترجمه مشترک ش. م، نجمه واحدی، سعید صلح جو و سمیرا آماردوس به فارسی برگردانده شده است:

تعدادی از انجمن های زنان به همراه فعالان مدنی و اجتماعی با صدور بیانیه ای مشترک، نسبت به تصویب کلیات طرح «محدودسازی روش‌های دائم جلوگیری از بارداری» در سوم تیرماه 1393 در مجلس شورای اسلامی، که در آن، انجام جراحی های پیشگیری دائمی از بارداری «جرم» تلقی شده، اعتراض کردند. در این بیانیه آمده است: «در رابطه با مصوبه اخیر مجلس، سلامت نوزادان، مادران و مردان مد نظر قرار نگرفته و عمل وازکتومی و توبکتومی بویژه در زمان تهدید سلامت مادر و نوزاد به عنوان جرم و عملی مستوجب مجازات کیفری در نظر گرفته شده است،

تندروهای مجلس شورای اسلامی رواج بدحجابی خصوصا جوراب شلواریهای چسبانِ «ساپورت» در اماکن عمومی و تمایل دخترهای جوان نسبت به استفاده از لباسهای مُدِ روز را تقلید از مدلهای غربی معرفی کردند و فضای لازم برای بازداشت وسیعتر این دختران توسط گشت ارشاد نیروی انتظامی را هم بوجود آورده اند.

فکر می کردیم با روی کار آمدن دولت تدبیر و امید آقای روحانی شاید سایه شوم جنگ از سر این مملکت کنار برود. فکر می کردیم با تغییری در قوه اجراییه شاید مقداری فضای باز بتواند بی ثباتی و احساس افسردگی و ابهام و بی آیندگی را که گرد و غبارش بر کل جامعه گسترده شده بود بتدریج زدوده گردد و حداقل با ایجاد اندکی ثبات و امید به آینده، مردم نه تنها احساس امید که شاید بار دیگر احساس امنیت و خوشحالی و ثبات کنند