● زنان

مطلب زیر، یازدهمین روایت از مجموعه «تجربه های زنانه» است که توسط فرانک فرید، شاعر، مترجم و فعال حقوق زنان، به فارسی برگردانده شده است. مجموعه «تجربه های زنانه» را فرانک فرید از کتابی که «ریوکا سالمن» آنها را گردآوری[1] و به چاپ رسانده، انتخاب و ترجمه کرده است. ماجرای زیر یکی از این روایت ها به قلم «میریا اِرِّرا» است.

"بعد از پایان" نوشتۀ فریبا وفی که در سال 1392 و در 230 صفحه توسط نشر مرکز انتشار یافته و به سرعت نیز به چاپ سوم رسیده است. در آغاز این رمان می خوانیم: "می شود بعضی وقت ها هوای تازه را نه از پنجره های باز که از آدم های تازه گرفت. من یکی که فکر می کنم اگر روزی کنجکاوی ام را نسبت به آدم ها از دست بدهم دیگر نمی توانم به راحتی جایگزین دیگری برای هوس قدیمی ام پیدا کنم.

با نگاهی به کلیات این طرح می توان گفت مجازات حبس برای افرادی که قصد پیشگیری دائم از بارداری (وازکتومی و توبکتومی) را دارند، بیشتر شبیه طنز می ماند، از این روست که واکنش های متفاوت مردم نسبت به این طرح نیز بیشتر نگاهی طنزگونه داشته است. اما محور اصلی انتقادات، عدم توجه مجلس به حق مالکیت افراد بر بدن خود و تصمیم گیری برای شخصی ترین مسائل زندگی است.

در این گفتگو به نقل از «فاطمه آلیا» آمده است که: «کار زن بچه‌دارشدن و تربیت فرزند و شوهرداری است نه دیدن مسابقه والیبال؛ یک عده‌ای می‌خواهند هر طور شده به زن نقش‌هایی بدهند که مخالف با وظایف شرعی است. زنی که دغدغه اصلی‌اش رفتن به ورزشگاه و شاغل شدن و این دست مسائل باشد که دیگر به وظایف اصلی خود نمی‌رسد.» البته پس از واکنش شدید رسانه ها و هم چنین فریاد اعتراض زنان به چنین اظهار نظر تبعیض آمیزی، فاطمه آلیا نیز نسبت به انتشار مطلب فوق، متقابلا واکنش نشان داد و در گفتگو با خانه ملت گفت: «مطلب ذکر شد

در آن لحظه نفهمیدم کدامشان اینقدر آرام و بی صدا رسوخ میکند در مغز استخوان؛ سوز پاییز لامروت یا این موسیقی لامصب

26 سال پیش، در هفتم تیرماه 1366، در میانه آتش جنگ ایران و عراق، بمباران شیمایی سردشت، زندگی بسیاری را ویران کرد، آنچنان که تبعات فاجعه بار این فاجعه پس از نزدیک به سه دهه همچنان سایه شوم اش را بر زندگی بسیاری از زنان کردستان و کودکان شان گسترده است. فیلم مستند «سپیده دمی که بوی لیمو می داد» به کارگردانی آزاده بیزار گیتی، به زندگی پنج تن از این زنان پس از گذشت 26 سال از آن فاجعه می پردازد. به همین مناسبت روز سوم تیرماه 1393، در آستانه سالروز بمباران شیمیایی سردشت، «کانون شهروندی زنان» با همکاری «

از زمان خودکشی دختر 16 ساله ای که مجبور به ازدواج با متجاوزش شد تاکنون مراکش روی آرامش به خود ندیده است. قانون پرتناقض مراکش در زمینه حقوق زنان از سال 2012 با خودکشی "امینه فیلالی" به شدت مورد بحث قرار گرفته است.

درحالی که عکس چند تن از بازیگران زن ایرانی منجمله فاطمه گودرزی و لیندا کیانی و... در ورزشگاه کوریتیبا در برزیل در خبرگزاری های دولتی ایران با افتخار منتشر شد،[1] جمعی از زنان ایرانی روز 23 خردادماه 1393 برای حضور در ورزشگاه آزادی و تماشای مسابقه والیبال ایران و برزیل اقدام کردند ولی از حضور آنان جلوگیری به عمل آمد و واکنش هایی را در جامعه برانگیخت.

شايد كمتر تقويم مرسومي به خاطر داشته باشد كه روز 31 خردادماه، برابر است با سالروز تولد بي نظير بوتو. زني كه زندگي اش را به مردم كشورش هديه كرد و به عنوان اولين زن نخست وزير مسلمان جهان، راه ملت پاكستان را در رسيدن به عدالت و آزادي كمي هموارتر كرد. پاكستان، همان سرزميني كه مردمش تا پيش از «بي نظير»، كمتر رنگ حق خواهي و دموكراسي به خود ديده بود اما بي نظير با بازنمايي پرقدرت دموكراسي در يك جامعه مردسالار، واپس گرا و محافظه كار، توانست دستاوردهاي قابل توجهي را برايشان به ارمغان آورد.

صفحه آزادی های یواشکی از مرز نیم میلیون گذشت. با زنانی که زیر عکس هایشان می نویسند : «به امید اینکه ازادی علنی باشه نه یواشکی»... همراه باشیم. اگر کسی مخالفتی با مسیح علینژاد بعنوان فرد یا خبرنگار دارد باید او را بصورت منطقی نقد کند و نه اینکه تمامی حرکاتش را زیر علامت سئوال ببرد.

برآمدِ برق آسای نیروهای جهادی «دولت اسلامی عراق و شام» معروف به «داعش» در بخش های وسیعی از سوریه و اخیراَ در عراق، اغلب دولت ها و نیروهای سیاسی و اجتماعی خاورمیانه را در بهت و نگرانی فرو برده است. این نگرانی و غافلگیری به حدی است که به ضرس قاطع می توان گفت تقریباَ هیچ یک از نیروهای سیاسی منطقه، تحلیل روشن و راهگشایی از برآمد این نیروهای جهادی و تأثیر حضور بلندمدت آنها در خاورمیانه ندارد.

در چند روز گذشته همزمان با برگزاری مسابقات بین المللی والیبال در ایران و حضور زنان خارجی در ورزشگاه، باز هم زنان ایرانی پشت درهای استادیوم ایستادند و نتوانستند علی رغم اشتیاق و خواسته شان وارد استادیوم شده و به تشویق تیم ملی ایران بپردازند.

این اولین باری بود که من زندگی مادرم را نجات می‌دادم. از آن لحظه به بعد می‌دانستیم که به مدت نامعلومی خود را در چنگ اهریمنی گرفتار کرده‌ایم که چنان ناامیدانه می‌خواستیم از او خلاص شویم. مادرم گیر افتاده بود و محکوم بود تا بخاطر فرزندانش بارها و بارها کتکهای او را تحمل کند. و این وظیفه‌ی من بود که بعد از آن حامی‌اش باشم. حتی اگر این کار به بهای از دست رفتن کودکیِ معصومانه‌ی من تمام می‌شد. می‌دانستیم که فقط همدیگر را داریم و هیچکس دیگری نبود تا به ما کمک کند.

وقتی که سیزده چهارده ساله بودم انرژی زیادی برای یادگیری این که چگونه مرد باشم صرف می کردم. کلاس ششم که بودم تازه سیگار کشیدن را آغاز کرده بودم (پسرم حالا حتما با حیرت نگاهم می کند). چند تایی از ما پسرهای محله با پاکت سیگاری که دوست مان "جیم" از کیف مادرش بردامی داشت به جنگل نزدیک خانه می رفتیم.

جراحی اولم مثل آب خوردن بود و ضروری برای برداشتن غده‌ای که با تمام وجودم می‌دانستم نمی‌تواند سرطانی باشد. در حقیقت، خودِ این غده سرطانی نبود، و اگر آن سلولهای عجیب و غریب نبودند که برای تشخیص به یـِیل فرستاده شوند، همه چیز می‌توانست خوب پیش برود.

در روزهای 16، 17، 23 و 24 ماه می (اردیبهشت - خرداد 1393) همایش فرهنگی هنری با عنوان «تهران، تصویرهای یک شهر» در موزه معماری پاریس برگزار شد. این همایش به ابتکار خانم عسل باقری نشانه شناس در سینما و پژوهشگر و با هم کاری خانم کاترین داوید[1]، رئیس موزه ناسیونال هنر مدرن در مرکز فرهنگی «ژرژ پمپیدو» برگزار شد. خانم کاترین داوید در شب آخر کنفرانس با حضور دیگر هنرمندان ایرانی فرانسوی درباره هنرمندان معاصر صحبت کردند و درباره هنر مدرن با حاضرین به گفتگو نشستند.

یک سال از برگزاری نمایشگاه «سالهای اندوخته شده»[1] در موزه زنان نورنبرگ می گذرد. در این نمایشگاه ۶۰ زن از کشورهای مختلف جهان معرفی شدند. دلیل معرفی این زنان، ‌عزم آنان در انجام حرکتی نو در سنین سالخوردگی است که نشان دهنده امید به زندگی، حفظ استقلال و خلاقیت در نحوه ادامه زندگی است. زنانی که در سنین بالای شصت و پنج سال کاری جدید را در زندگی خویش شروع کرده اند. «مه لقا ملاح» موسس جمعیت زنان مبارزه با آلودگی محیط زیست یکی از این زنان بود.

یک از هزاران جنایت در قوانین کیفری فعلی ایران که هم اکنون نیز مورد استفاده دستگاه های قضایی میباشد "صیغه دختر باکره قبل از اجرای حکم اعدام" میباشد. صرف نطر از اینکه اساسا اعدام در ذات خود نیز جنایتی غیر قابل چشم پوشی است، تجاوز و تحدی وحشیانه عوامل حکومتی به دختری که چند ساعت بعد از آن نفس کشیدن را دریغ اش میکنند با هیچ آیینی قابل توجیه نمیباشد.

"کاملا بهاسین" را مادر جنبش زنان هند می‌نامند، او اما این عنوان را دوست ندارد و می‌گوید من تنها صدایی از میان هزاران صدا هستم. این کنشگر حقوق زنان سرسختانه معتقد است که انسان تنها زمانی می‌تواند بر پدرسالاری غلبه کند که سرمایه داری را شکست داده باشد.

کتاب «فمینیسم و زیبایی شناسی»[1] که تقریبا تنها کتاب مستقل ترجمه شده در باب مفهوم زیبایی شناسی در کالبد الگوی فمینیسم است قصد دارد جنسیت آلوده ی اندیشه درباره درون مایه های زیبایی شناختی را به تصویر بکشد.

این روزها در دنیای مجازی موضوعی بر سر زبان‌ها افتاد به‌نام آزادی یواشکی، و صفحه‌ی با همین نام در فیس‌بوک وجود دارد که مدیریت آن را روزنامه‌نگار ایرانی خارج از کشور مسیح علی‌نژاد به عهده دارد، این صفحه هم موافقین و هم مخالفین خاص خود را دارد و سر و صدای زیادی در دنیای مجازی به راه انداخته، ایده از روزی شروع شد که خانم علی‌نژاد عکسی از خودشان را بدون روسری در حال رانندگی منتشر کردند و از زنان ایرانی درخواست کردند اگر همچین عکسهای دارند را برایشان ارسال کنند و حس و حال خودشان را نیز بنویسند.

مقاله "استحاله سیمرغ"[1] به قلم آقای خوزستانی مرا برای بار دّوم وامدار امتنان از نویسنده نمود. چرا که اگر آن مقاله نبود، چه بسا این مقاله نیز نوشته نمیشد.

بعضی پدیده های مخرب اجتماعی بی سروصدا و به دور از هیاهو و حتی جلو چشمان ظاهراً باز ما اندک اندک راه خود را می گشایند و همچون اموری عادی جریان می یابند. این پدیده ها عموماً از سر بی توجهی جدی گرفته نمی شوند و اغلب وقتی به مرحله ی بحران و بروز عوارض وخیم رسیدند ماهیت تخریبی شان آشکار می شود و ما را برای یافتن راه حل به تکاپو می اندازند.

طی دوران تحصیلم در دبیرستان، یکی از بنیانگذاران بخش محلیِ «سازمان ملی اصلاح قوانین مربوط به ماری‌جوانا» بودم. بر این باور بودم که پلیس بیشتر از آن که توی زیرزمین‌ها دنبال کسانی باشد که «جوینت» می‌کشند، باید به دستگیری متجاوزان جنسی بپردازد؛ و بیمارانی که احتیاج داروئی دارند از گروههای مختلفِ مبتلایان به سرطان و ایدز گرفته تا کسانی که مثل من که از درد شدید قاعدگی رنج می‌برند، بتوانند به این نوع معالجات دسترسی داشته باشند.

یکی دیگر از معیارهای سنجش میزان آزادی در یک جامعه، میزان "سرکوب" است. بسیاری از مخالفین دمکراسی های غربی – چه اسلامگرا، چپ یا لیبرال – دائما این موضوع را بیان می کنند که در جوامع غربی هم سرکوب سیاسی وجود دارد و به مواردی مانند برخورد خشن پلیس با تظاهرکنندگانِ "رادیکال" یا "افراطی" اشاره می کنند.

یک فعال حقوق زنان با اشاره به اینکه هدف از ایجاد دفا‌تر امور زنان در نهاد‌های دولتی باید در جهت دستیابی به اهداف توسعه پایدار باشد گفت: پیشنهاد من این است که این دفا‌تر به نهادی ملی با رویکرد تلفیقی و همکاری خلاق بین دولت و مردم تبدیل شود. مبارزه برای کسب حقوق زنان، حتی با دستاوردهای قطره چکانی ضرورتی غیرقابل انکار است. اما آنچه مهم است، همانا پیشگیری از ایجاد توهم به رژیم زن ستیز، و وعده ازادی زنان در نظام اسلامی می باشد. چگونه اسلام زن را بعنوان انسان کامل برسمیت نمی شناسد ولی اسلامگرایان آری؟

«صفحه آزادی های یواشکی زنان»[1] که به تازگی راه اندازی شده، در مدت زمانی اندک در فضای مجازی و رسانه ها بازتاب وسیعی داشته است. این صفحه تمرکز خود را بر آزادی های ممنوع زنان در داخل ایران و مشخصا اعتراض به حجاب اجباری گذارده است و این کار را به شکل انتشار تصویرهای واقعی از زنان که گاه همراه با متن های کوتاه که تصویر را به صورت خیلی مختصر، توضیح می دهند، به نمایش درآورده است.

امروزه با پیشرفت چشمگیر زنان و پُر شدن اکثر صندلی‌های دانشگاه¬ها توسط ایشان، شاهد رشد فزاینده زنان متخصص و کارآمد در کشورمان هستیم. این موضوع ضرورت حضور زنان در مراکز تصمیم گیری را عیان می‌کند. با این حال هنوز در کشور ما جنسیت تأثیر مستقیم روی انتخاب‌ها و انتصابات دارد

می گویند شعر در ایران دچار "ملموس نویسی" شده. درست مثل نوشتار زنانه. کتاب های مردان شاعر را که باز می کنی یک یک از مردانگی قدیم شانه خالی می کنند، با اختیار. از الگوهای قدیم مردانگی آگاهانه یا ناآگاهانه تن می زنند. "رستم" به روشنی از شعر مردان شاعر امروز رخت بربسته. دیگر نمی بینیمش. افتخاری هم برنمی انگیزد.

این که با شروع فصل گرما عده ای سازماندهی شده و در امنیت کامل بدون مجوز در خیابان ها تظاهرات موتوری و غیرموتوری راه بیاندازند و علیه زنان شعار سر بدهند تازگی ندارد، زنان ایرانی از اینها بدترش را هم دیده اند: از تیغ کشیدن به لب و دهانشان تا کشیدن موی سرشان، انداختن طوق برگردانشان در کمیته وزرا به عنوان بدحجاب و فاحشه، بر سنگفرش خیابان کشیدن، زیر مشت و لگد لباس شخصی ها خونین شدن و...

کتاب «شیرین می خواهد رئیس جمهور ایران شود»، دومین کتاب از مجموعه داستان هایی برای نوجوانان است که توسط نوشین احمدی خراسانی به نگارش درآمده و باوند بهپور تصویرگری آن را برعهده داشته است

فستیوال سالانه شعر مرسی پوئزی[1] که همه ساله در شهر یوتوبری سوئد برگزار می شود، امسال نهمین دوره خود را با حضور شاعرانی از کشورهای مختلف برگزار کرد. در فستیوال امسال پگاه احمدی (شاعر مقیم آلمان) و گروس عبدالملکیان (‌شاعر مقیم ایران)، میهمانان ایرانی این جشنواره بودند که در کنار شاعرانی از سوئد، جهان عرب و بلاروس به ارائه ی اشعار خود پرداختند.

گروه اسلامگرای بوکو حرام ماه گذشته با حمله به یک مدرسه راهنمایی دخترانه در روستای پیبوک در ایالت بورنو در نیجریه، 200 دختر دانش آموز را ربود و تمام این دانش آموزان را که در حال امتحان دادن بودند، با کامیون‌، به طرف نوار مرزی با کامرون منتقل کرد. مطلب زیر ترجمه ای است از مقاله ای در همین رابطه در روزنامه لوموند که توسط پروین بختیارنژاد به فارسی برگردانده شده است:

مجمعی کردند مرغان جهان / ...؛ این مصرع، سرآغاز منظومه ی سترگ «سیمرغ» است که معمار چیره دست اش «عطار نیشابوری»، از همان ابتدا، خواننده ی داستان را با منظری «جهانشهری» روبرو می کند. در واقع، تصویر شکوهمند آغاز قصه، مخاطب را به اجتماع بزرگی از «مرغان جهان» می برد که به منظور سفر به آستانه «سیمرغ»، به این گردهمایی چند هزار نفری، فراخوانده شده اند.

به سلاب کشاندن و فاصله طبقاتی که واقعیتی انکار ناپذیر است. ببینیم علاوه بر ستم طبقاتی بر زنان کارگر و زحمتکش و قشر کارمند ماب و حقوق بگیر این کارکرد خشونت و آزارهای جنسی چگونه زنان را در جامعه نولیبرالیسم به برده جنسی تبدیل می کند...