ژوئیه 2009

با تایید رئیس جمهور توسط شورای نگهبان، اکنون شعار « ابطال انتخابات» دیگر شعار روز و محوری نیست بلکه موضوع کنونی بحث «حکومت قانون و رشد حقوق شهروندی» به اشکال مختلف و با شعارهای کوتاه مدت و بلند مدت است. خوشبختانه آقایان کروبی و موسوی، هر کدام به شیوه خویش و در حد توان خویش ، دقیقا این ضرورت را درک و بیان کردند. هر دو هم از «عدم مشروعیت رئیس جمهور» و بیان خشم و اعتراض خویش به این انتخابات سخن گفتند و از طرف دیگر راه‌های مختلف قانونی برای ادامه بحث در این زمینه، برای دفاع مشترک و مسالمت‌آمیز از...

مسلم است که آنچه این روزها در خیابان ها می گذرد یک جنبه از واقعیت و آنچه در کاخ های سیاستمداران مدافع منافع استثمارگران و سرکوبگران برای مقابله با توده های انقلابی ما می گذرد، جنبه دیگری از واقعیت است. بر این اساس در شرایطی که صحنه ها و تصاویری از مبارزات توده های جان به لب رسیده در خیابان ها- تصاویری پر شور، تصاویری دردناک، تصاویری امید بخش، تصاویری دلهره آور- در مقابل چشمان همه کسانی که قلبشان برای توده های در بند ایران می طپد، در حرکت است

اخیرا دو مطلب یکی زیر عنوان گفت و شنود جوانان درون با داریوش همایون در سایت عصر نو و دیگری زیر عنوان دو راهی کردستان در روانیوز از آقای دکتر داریوش همایون نظرم را جلب کرد و بهر دو مطلب، نگاهی انداختم. آنچه در زیر می خوانید، بررسی کوتاهی در باره این دو نوشته است. کاری ندارم که پرسشها در مقاله اول بیشتر می تواند ازطرف ژورنالیستی متبحر وحرفه ای مطرح شود، تا ازجانب جوانان داخل ایران، زیراسبک بیان بسی روزنامه نگارانه و پرسشها بسیار حرفه ای و جامع طرح شده و...

از آن زمان که دبیر شورای نگهبان، طی نامه ای از رهبر نظام درخواست کرد، پنج روز دیگر بر مهلت رسیدگی به اعتراضات انتخاباتی اضافه شود، می شد حدس زد، این هم در امتداد مجموعه ژست هایی است که ارگان های متولی اجرای کودتای انتخاباتی اخیر، همچون وزارت کشور و شورای نگهبان ، در جهت بازی دادن معترضان لازم دانسته اند، فاعلش باشند. ژست هایی همچون تشکیل هیئت ویژه ظاهرا مستقل نیز از این دست بود.

بیشتر محافظه کاران جدید، و البته نه همه آنها، بر خلاف نسل اول مدیران نظام، از همان ابتدای جوانی به نهادهای حکومتی و به ویژه بخش های دارای قدرت امنیتی و نظامی متصل بوده و تحت حمایت آنها، قادر به پی گیری اهداف خود از شیوه های آسان تر از معمول بوده اند. بسیاری از آنان، در همان سنی که روحانیان نسل اول انقلاب در حجره های کوچک طلبه بوده و با شهریه طلبگی زندگی می کرده اند، دانشجویان سهمیه ای دانشگاه های ممتاز بوده و برای استخدام در ارگان های مختلف اولویت داشته اند.

مردم که با چنین خشونتی مواجه شدند بار دیگر چون ماههای پیش از انقلاب 57 به پشت بامها پناه بردند و ندای الله اکبر سر دادند، اما دیگر این الله اکبر از دید حاکمان که با نام اسلام حکومت میکنند، خداپسندانه، مقدس، انسانی و اسلامی نیست چون آنها هستند که برای کلمات ارزش گذاری میکنند. اگر بردن نام خدا به نفع آنها باشد مقدس است، اما اگر در اعتراض به اعمال آنها گفته شود نامقدس!

در روز چهارشنبه سی ژوئن 2010 کنفرانسی توسط گروه پارلمانی احزاب دمکرات سوسیالیست اروپا در یکی از سالن های مرکز پارلمان اروپا در بروکسل با موضوع چه چشم اندازی برای تغییر در ایران؟، برگزار شد. این کنفرانس در دو بخش انجام گرفت. پیش از شروع بحث ها، معاون رئیس احزاب دمکرات سوسیالیست اروپا آقایآدرین سورین سخنانی را خطاب به حاضرین در کنفرانس ایراد کرد و بدین طریق به دلایل برگزاری چنین کنفرانسی پرداخت. ایشان متذکر شدند که ما با دعوت از نمایندگانی از جامعه ایرانیان تلاش داریم...

آقای خامنه‌ای در تأیید زود‌هنگام و قاطع ریاست جمهوری احمدی‌نژاد به قمار بزرگی دست زده است. او با این كار نه فقط تتمه اعتبار جمهوری اسلامی را در میان مردم از بین برد و به نوعی وحدت ملی در مخالفت با نظام دامن زد، و بلكه بسیاری از عناصر خودی در بالاترین رده‌های حاكمیت را نیز در برابر خود قرار داد.

از آغاز تظاهرات تاکنون هزاران ایرانی دستگیر شده اند. یکی از زندانیانی که در پایان هفته آزاد شده است، لحظه های هراسناک، زندانی شدن خود را تلفنی بازگو می کند. او طبعاً شخصی خوددار و تا حد زیادی خانه نشین است.او ترجیح می دهد، تلخکامی خود را از رژیم ملایان، به جای فریاد و شعارهای ضد رژیم، با انتشار نوشته های نزدیک به اصلاح طلبان نشان دهد

در پی اعتراض به پیروزی تقلبی و نادرست احمدی نژاد، رئیس جمهور محافظه کار افراطی، در نخستین روز هفته، موسوی بازاریان را به اعتصاب همگانی فراخواند. با وجود این تقلب آشکار، بازاریان درخواست وی را دنبال نکردند. مهدی، پارچه فروش بازار در گفتگوی تلفنی گفت: اعتراض کردن چه فایده یی دارد. طبق معمول کسانی که بلند و جدی حرف می زنند، مجازات شده ، وبه دنبال آن ،اکثریت ناچار به سکوت می شوند.