ای مردمان
رختِ خاکستر به بَر دارد چرا این آسمان/ سوگواریم وُ سیه پوشیده تا کِی مردمان/ داغ وُ مرگِ برگ وُ گلهای گرانجان بی بهار/ تا به کِی مادر خراشد رخ، پریشان گیسوان/ این چه تصویرست کو آن سرزمینِ سربلند/ کِی عزا نازل وزان گشتیم شهره در جهان/ این چه گورستان سرا وُ خانه ی اندوه شد