رفتن به محتوای اصلی

ژوئن 2013

خبرهائی که در مناظره از دهان ها بیرون آمد!

حسن روحانی در مناظره سوم، بسیار ملایم به یاد سردار قالیباف آورد که طرح محاصره و حمله گازانبری به دانشجویان را به جلسه شورای امنیت ملی برده بود. و یا به یاد محسن رضائی آورد که از رفتن پرونده اتمی ایران به شورای امنیت سازمان ملل دفاع کرده بود. هم قالیباف و هم رضائی دست و پاهائی زدند تا افشاگری حسن روحانی را که خود در آن زمان بعنوان دبیرشورای عالی امنیت شاهد این موضع گیری ها بوده توجیه کنند. بویژه قالیباف که سعی کرد نوار سخنرانی خود برای بسیجی ها و ستایش از خود برای سرکوب دانشجویان را توجیه کند.

انتخابات ۱۳۹۲

ایران در یکی از ژرفترین بحران سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی سراسر تاریخ معاصرش به سر می برد و جمهوری اسلامی با یکی فراگیرترین بحران اعتماد و مشروعیت خود دست و پنجه نرم می‌کند. در ایجاد این بحران فراگیر عواملی زیادی نقش داشتند. عمده‌ترین این عوامل عبارتند از:
• ساختار حقوقی قدرت در جمهوری اسلامی
• پراکندگی نفس‌گیر و فلج‌کننده اپوزیسیون
• برخورد خودخواهانه و سودجویانه جامعه بین‌المللی
• مسئولیت ناپذیری توده‌ها

اخلال در شبکه‌های ماهواره‌ای ؛رادیو های فارسی زبان مشتریان بیشتری یافت

از ایران خبر می رسد که از دیروز شبکه های ماهواره ای ؛ درست در استانه «انتخابات» بدستور مقامات امنیتی رزیم قطع شده است ویا چنان اخلالی در ان ایجاد کرده اند که غیر قابل استفاده شده است . در نبود ماهواره ها ، رادیوهای فارسی زبان خارج از کشو رمشتریان بیشتری پیدا کرده است. سرعت اینترنت بسیار ضعیف شده و احتمال قطع کامل ان می رود. با این وجود مردم همچنان از شبکه های اجتماعی و تلفن اخبار را دنبال می کنند

پوکر انتخاباتی دورنهایی. انتخابات را به رفراندم تبدیل کنیم

ستاد مهندسی انتخاباتی با خیال خامی فکرکرده بود با حذف هاشمی از لیست نامزدها و پذیرفتن مهره هایی بسیار ضعیفتر و ناشناخته تر؛ از یکسو بیمیلی برای مشارکت انتخاباتی را در اردوی مخالف و بین مردم دامن میزند و از سوی دیگر هم، با گنجاندن این دو نامزد ضعیف، خطر رقابت جدی با شخص مورد نطرخود، را کاهش داده ضمن اینکه ۲ نامزد دکوراتیو از اردوی منتقدان را نیز به کلکسیون انتخاباتی خود افزوده و به آن تنوع دموکراتیک تری میدهد.

وقت ثبت حزب آينده نگر در ايران است

سه روز به انتخابات رياست جمهوری سال 1392 در ايران باقی است؛ همه کانديداهای رياست جمهوری از آزادی انتخاب در ايران صحبت می کنند و در سوی ديگر نيز کسانی هستند که اين انتخابات را تحريم کرده اند و می گويند انتخابی در ايران جمهوری اسلامی در کار نخواهد بود. آنچه مسلم است جدا از آنکه بخواهيم در اين مورد بحث تئوريک کنيم سؤال عملی اين است که آيا به احزاب مختلف که نظرات گوناگون را در جامعه نمايندگی می کنند تا چه حد اجازه فعاليت داده خواهد شد؟