اکتبر 2015

خسرو عزیز ما نه فقط با مردمان صریح اللهجه و رو راست بود بلکه در کارعلمی اش هم همان دقت و صراحت را داشت.
برای عزیز از دست رفته ی ما، رعایت مقولاتی چون مردم داری و ملاحظه کاری منافع خود و دیگران هیچ معنا و مفهومی نداشت.
او هرگز گوش شنوائی برای این نصیحت عرفی شیرازی نداشت که گفت: چنان با نیک و بد سرکن که بعد از مردنت، عرفی / مسلمانت به زمزم شوید و هندو بسوزاند. که عین فرصت طلبی بود.
شعار زندگی او پندار نیک، گفتار نیک و کردار نیک بود که بر همین اساس هم زندگی کرد.

آنچه به حساب میآد فرداست. به من گفته شده، هشدار داده شده، یک مثل قدیمی می گه، باید گذشته را به یاد داشته باشی وگرنه محکوم به تکرارش هستی. می دونم انسان ها چی هستند! تنها حیوانی که نوک پاش رو بیست بار به همون سنگ می کوبه. هر نسلی از تجربه ی خودش یاد می گیره، نه از تجربه ی دیگران. من بشریت را ایده آل نمی دونم. یکی از تجربه ی دیگری چی می تونه یاد بگیره؟ ما تنها از اونچه خودمون از سرگذرونده ایم می آموزیم.

در پی این انفجار و جنایت وحشیانه بار دیگر شرایط امنیتی بر جامعه حاکم شده، ترس و وحشت در رفتار و گفتار انسان ها خود را نشان می دهد. برای پیش گیری از چرخش و جریان سریع خبری از سرعت انترنت، فیسبوک و دیگر ابزار خبری و تصویری کاسته شده، نوعی سانسور حاکم شده است. در این میان توده های مردم نگران از افزایش ترور و خسته از کشتار در آرزوی صلح، سرخورده و مایوس روزگار می گذرانند. راه برون رفت اتحاد همه نیرو ها برای صلح، دمکراسی، سکولاریسم در ترکیه و منطقه است.

اواخر ۱۹۹۳ بود که خانه، شهر، کشور و فرزندانم را ترک کردم ـ همه‌ی شش فرزندم را! وقتی این تصمیم را گرفتم فقط به آن‌ها فکر می‌کردم و قلبم تکه پاره می‌شد.

من هم سخنان عبدی را به خصوص آن قسمت که نوعی تحقیر نسبت به یک زبان یا ملت بود را نپسندیدم اما گمان می کنم بسیاری از ما شایستگی برای محکوم کردن کسی در این مقوله را نداریم. اما اگر از اعتراضات مربوط به "تلویزیونی شدن" ماجرا بگذریم نمی دانم من و بسیاری از افراد اگر در آن موقعیت قرار می گرفتیم نسبت به فرد خود باخته و مغرور از ثروت چه می گفتیم؟

با قابهای خالی دردست درراه پیمایی 10 اکتبر درمرکز شهر کلن . راه پیمایی که توجه بسیاری برانگیخت !

مزدوران قلم بدست حکومت اسلامی، از تهدیدهای برخی دلواپسان ناخرسند شده و تنها "دلواپسان" را به بستن دست داعش از پشت متهم کرده اند. آنها تا زمانیکه کشتار دگراندیشان در دستور کار نظام است (که در 37 سال گذشته چنین بوده) لب نمی گشایند، اما هنگامی خودی های نظام مورد تهدید قرار می گیرند، آه و ناله شان بلند شده و گروهی از حکومتی ها را با داعش مقایسه می کنند. آنها با چنین قیاسی می خواهند این حقیت را کتمان کنند که؛ داعش همان حکومت اسلامی دهه 60 می باشد که هنوز بلوغ نیافته است! سیب کالی ست که فردایش شمائید

Kimsə var yatanda şirin röyalar görər, kiməsə var kabus. Mən bir adamam ki gecə -gündüzü kabusdur
برخیها رؤیاهای خوش می بینند، برخیها کابوس. من شب و روزم کابوسه .