● جهان

نامه منسوب به محمد علی ابطحی مبنی بر تغییر بافت جمعیتی استان خوزستان (عربستان) در مارس 2005 - فروردین 84 - شکل علنی یافت. نشر این نامه، جرقه ای شد تا شعله های"انتفاضه" مردم عرب در 15 آوریل 2005 زبانه بکشد

آنچه امروز در دمکراسی ترکیه رخ می دهد، گشایش سیاسی بازهم بیشتر در این کشور است. آغاز مذاکرات صلح و آشتی و فراهم کردن شرایط مبارزه ازجهت حقوقی و سیاسی برای خلق کرد تنش های کهنهء میان ملت ترک و خلق کرد را به تدریخ کاهش میدهد و روند تحولات را در سمت و سوی دوستی و همبستگی در این کشور پیش میبرد.

عباس جوادی طی مقاله ایی تحت عنوان " دو اشتباه فاحش قومگرایان آذربایجانی ما " در سایت ناشناخته "چشم انداز" مرا به نوشتن یاداشت زیر ترغیب کرد.

در تاریخ دهم فروردین ماه جاری نشستی ضد ایرانی با عنوان «فردای آذربایجان جنوبی معاصر» و با طرح مسائلی پیرامون استقلال منطقه آذربایجان ایران، در باکو پایتخت جمهوری آذربایجان برگزار شد. برگزاری این نشست واکنش های تندی را از سوی دولتمردان و فعالان ملی گرای ایران در پی داشت. دولت باکو اما دخالت خود در برگزاری این نشست را تکذیب کرد.

برخی ازهموطنان ما، که به نا حق از بسیاری از حقوق مسلم خود محرومند، و طبعا حق اعتراض هم دارند، دست در دست بیگانه هدف نابودی کشور را دارند. اینکه چنین پروژه ایی موفق میشود یا نه بستگی به عواملی دارد. که بشرح آن خواهم پرداخت. این گفتمان مرا بیاد شعارهای اول انقلاب میاندازد، می گفتیم، باید تمامی اموال امپریالیستهای جهانخوار را مصادره و ملی کنیم. بدون محاسبه منطقی سود و زیانش برای منافع ملی خودمان. دادن شعار البته گاهی خوب است، تهییج کننده و برانگیزاننده است، اما کافی نیست، هیچ مشکلی را هم حل نمی کند

در شرایط کنونی، آذربایجان جنوبی به نقطه ای از رشد فکری، سیاسی و اجتماعی رسیده است که می خواهد مسائل خود را در درون و برون از مرز های خود مطرح سازد، زیرا راه برون رفت از بحران را در دستیابی به آزادی های سیاسی و اجتماعی می داند.

بطور کلی در یک سیستم فدرال، امور مربوط به دفاع از کشور، امور مربوط به وزارت خارجه، امور مالی و چاپ اسکناس و پول از وظایف اصلی فدرال مرکزی است که معمولا با همکاری و توافق مناطق انجام می شود.

در اینجا ضروری میدانم به عکس العمل ها و اظهار نظرهای عمال پلید رژیم جمهوری اسلامی در رابطه با بر گزاری "کنفرانس" در باکو، پاسخی داده باشم . رژیم جنایتکاری که در طول سالها بدترین ستمگریها و اجحافات را در حق خلق آذربایجان، مرتکب شده است، رژیمی که دست پلید خود را بارها و بارها بخون مبارزین این خلق بپا خاسته آغشته ساخته است، رژیم آدمکشی که هم اکنون در زندانها ی قرون وسطائی به شکنجه و آزار جوانان مبارز و دلیر آذربایجانی که فریاد خود راعلیه انواع ستمگری ها و از آنجمله ستم ملی، بلند کرده اند، مشغول

● آقای حسن شریعتمداری و همدستان تُرک تبار ایشان امروز هنگامی اقدام به انتشار مجدد این طرح مقالهء خیانت بار کرده اند که همزمان گروه «جبهه آزادی ملی آذربايجان جنوبی» روز شنبه دهم فروردين ماه در سالن کنفرانس هتلی در باکو با شرکت جمعی از فعالين سياسی و کارشناسان تُرک تبار آذربایجان شمالی و جنوبی نشستی با موضوع «فردای آذربايجان جنوبی معاصر» بر گزار کرده است. در این نشست چهار ساعته برخی از شرکت کنندگان در اين کنفرانس نيز موضوع جدايی استانهای آذربايجانی نشين از ايران را مطرح کردند.

خط مشی ملت ـ دولت با تفوق و الویت دهی احیای هویت عنصر کورد بر چارچوب جغرافییایی تکیە نمودە و معتقد است زمانی کوردستان مستقل شکل خواهد گرفت کە خودآگاهی ملی بە درجە اعلا رسیدە باشد. در این خصوص در ادبیات پژاک آمدە کە " شخصیت و هویت عنصر کورد کولونی گشتە و مغز عنصر کورد اشغال شدە و تنها راە رهایی ملت کورد آزادسازی فکری فرد کورد میباشد و در صورت نائل شدن بە این مهم سرزمین اشغال شدە کوردستان نیز آزاد خواهد شد، بنابراین هدف اولیە ما آزادسازی مغز عنصر کورد است نە سرزمینش! "

رهبران جنبشهای کرد درقرن نوزدهم کوشش می کردند که جوانان غیورکرد را برای مبارزه مسلحانه آماده کنند. متأسفانه تقریبا درسراسر قرن نوزدهم وپیش از آن متد یاشیوه دیگری را نمی شناختند. تازه دراواخر قرن نوزدهم، بعداز شکستهای فراوان می کوشیدند که به آگاهی سیاسی مبارزین توجه کنند و بدانند که در کنار مبارزه مسلحانه به آگاهی اجتماعی و سیاسی هم نیاز ضروری است و هفته نامه ها و ماهنامه و گاهنامه هائی انتشار می یافت. این مسئله که در کردستان عثمانی سابق انجام می گرفت در قرن بیستم به سراسر کردستان...

آقای حسن شریعتمداری از سری آن دسته از سیاستمداران مستقل دموکراتی میباشند که همیشه با ذهنی باز و آماده برای پذیرش فاکت ها و ایده های نوین و منطقی بر صحنه سیاست ایران حضور فعال خویش را نشان داده اند. خارج بودن ایشان از چهارچوب های تشکیلاتی این امکان را فراهم کرده است تا ایشان با آزادی بیشتر آنچه را که فکر می کنند درست است، بر زبان بیاورند. در ضمن همه ما آذربایجانیها می دانیم که عشق به فرهنگ، تاریخ، مدنیت و زیبائیهای ویژه آذربایجان همیشه بخشی از هویت شخصی ایشان را تشکیل داده است.

هرچیزی که راسیستی ست رسوایش کنید. هر چیزی که ضد انسانی ست رسوایش کنید. نوشته های راسیستهای آریایی پیش از آنکه عدم انتشار بخورند باید رسوا شوند.
چشم کرمی در هر سطری که مینویسد تنها «راسه» می بیند و اسم آنرا هم گذاشته «تبار». «عقل راسیونال »او تنها به راسه و تبار قد میدهد نه به چیز دیگر. جهان روحی او بدنبال ژنوساید است. و مدام در نوشته هایش تکرار میکند. اندیشه او سمبل راسیسم آریایی ست. هر چند جرأت اعتراف به آن را ندارد. و راسه گرایی خود را زیر «عقل راسیونال» پنهان میکند. او راسه و تبارگراست.

در مقابل جنیشهای ضد تبعیض و مطالبه محور که در زمینه قومی هویت طلب نیزمی‌باشند بر مبارزه برای دست یافتن به موقعیت برابر وحقوق شهروندی مساوی برای تک تک افرادشان پا‌فشاری می‌کنند تا بتوانند با حفظ هویت فرهنگ زبان و دین خود در موقعیتی برابر و در اجتماعی وسیع‌تر با دیگرانی از دیگر نژادها و زبانها و فرهنگها و ادیان زندگی کنند .

جنبش ملی دموکراتیک هویت خواهی آذربایجان و دیگر ملیتهای داخل ایران نه یک توطئه خارجی، بلکه یک جنبش آزادیخواهانه، دموکراتیک و حقوق بشری می باشد که تنها از طریق پذیرش، احترام، تعمیق و حمایت آن میتوان با آن پیوندی راستین برقرار کرد. تنها از طریق دخالت آگاهانه و دموکراتیک هست که میتوان نه تنها مضمون دموکراتیک آن را تعمیق کرد، بلکه جریان های افراطی داخل آن را به انزوا کشاند و رشته های وحدت و یکپارچگی میان رنگین کمان ملیتهای داخل ایران را تحکیم کرد.

مساله ملی از دوران مشروطیت و به ویژه پس از به قدرت رسیدن رضا خان نمود عینی یافت و ستم ملی علیه مردمان غیر فارس، رایج وشکل رسمی و غیر رسمی به خود گرفت. رضا خان در سوم اسفند 1299 با کودتای نظامی سرکار آمد. لذا همه اقدامات رضا خان پهلوی، به ویژه اقدامات حقوقی اش در باره انحلال نظام چند مملکتی، باطل و غیر قانونی است و اساسا باید انقلاب 57 این ابطال را اعلام می کرد که نکرد.

مذاکرات اخیر دولت ترکیه با عبداله اوجالان (رهبر پ ک ک در زندان ایمرالی ) برای صلح و آشتی و دخالت دادن حزب پارلمانی کردی صلح و دمکراسی در این پرسه، آزاد کردن کارمندان دولتی گروگان گرفته شده توسط پ ک ک به واسطه گری حزب صلح و دمکراسی و در نهایت اعلام آتش بس عبداله اوجالان در روز عید نوروز (اول فروردین 1391 مصادف با 21 مارس 2013) و استقبال رجب طیب اردوغان نخست وزیر ترکیه از این آتش بس، و تایید این آتش بس توسط رهبری چریکهای پ ک ک، مراد کاراایلان در کوههای قندیل و شرکت خلق کرد در جشن بزرگ نوروزی...

آیا دموکراسی نیم بند ترکیه
امکان اداره امور داخلی را به مردم کرد فراهم خواهد کرد یانه؟ پاسخ این سئوال بستگی به چگونگی و توان مبارزه مردم کرد از یک سو - و به قوت و ضعف دموکراسی موجود درجامعه از سوی دیگر دارد. ضعف و توان این مبارزه سرنوشت خودگردانی یا خود مختاری مردم ستمدیده کرد را تعیین خواهد کرد.
بدون شرکت در مبارزات مردمان گوناگون امکان پیروزی برای تبعیض دیدگان وجود ندارد.
درنهایت این حادثه، راه مبارزه دموکراتیک و مسالمت آمیز- برای دستیابی به همه حقوق خلق کرد را...

اگر نسخه آقای درویش پور و "سیاست ضد تبعیض" ایشان واقعا سیاست موثری میبود و با تامین حقوق برابر شهروندی حقوق اتنیکی و جمعی در جامعه هم تامین میشد، آنگاه نبایستی در کشورهایی که دمکراسی جاافتاده ایی دارند، مسئله ایی بنام مسئله ملی وجود میداشت. درصورتیکه ابدا چنین نیست و کشور هایی چون انگلیس، اسپانیا، بلژیک، کانادا، فرانسه و... با تمامی دمکراسی های جاافتاده شان، از مسئله ایی بنام مسئله ملی و حقوق اتنیکی ملیتهای ساکن در آن کشورها رهایی نیافته اند.

● چرا مردم کُرد خورشید و رنگین کمان آنرا که در نگار پرچم ملّی آنها رسم شده و این خورشید که نشان از روشنی و جاودانگی و راسیونالیسم و بیانگر گرمی و زندگی و برکت و هستی بخشی برای همهء انسانها و موجودات زنذه هست و نماد و نشانِ هویّت ملّی و جهان بینی ملّتِ کُرد و سایر مردمان دیگر هست، را بالا نبرند و در مقابل پرچمی خونین را بالا برند؟. پیام صلح و گریز و پرهیز از خون ریزی عبدالله اوجالان با بالا بردن پرچمی خونین در چنین روزی در تضاد کامل بود و هست.

آقای درویش پور در این گفتگو از سیاستی سخن گفته اند و آن سیاست را به مثابه "راه حل دمکراتیک" مسئله ملی و بی حقوق ملیتهای غیرفارس مطرح کرده اند. آقای درویش پور اسم این سیاست را "سیاست ضد تبعیض" می نامند و در گفتگوی مذکور بارها با تکیه بر این سیاست به بررسی مسائل مربوط به خلقهای غیرفارس در ایران میپردازد.

● در پایان به رهبران و نخبگان مردم کُرد هشدار میدهم و یاد آوری میکنم، فردا بر سر میز مذاکره با دولت ترکیه، " قرارداد سور" Vertrag von Severs را بر روی میز بگذارند و آنرا اساس و آغاز هر توافق و عهد و پیمانی قرار دهند. این قرارداد در سال 1920 میلادی بین ترکیه و کشورهای پیروز در جنگ جهانی اوّل ( روسیه، بریتانیا، فرانسه) بسته شده است و هنوز هم از قراردادهای شناخته شدهء بین المللی است. طبق این قرارداد باید یک دولت مستقل کُردی در بخش های شرقی آناتولی ایجاد گردد.

این مقاله، بخش اول سخنرانی ام در پالتاک سایت "آذرتالک" است که روز یکشنبه 17 /3/2013 انجام شد. عنوان سخنرانی این بود: "آیا ایران به سوی تجزیه می رود". من در این بخش، تعریفی از ایران تاریخی از دوره صفویه تا عصر پهلوی ارایه داده و کوشیده ام با استناد به منابع تاریخی و پزوهشی ثابت کنم که ایران دارای گروه های قومی واتنیکی گوناگون بوده است که دارای حکومت های خاص خود بوده اند که عرب ها، کردها، لرها، گیلک ها و آزربایجانی ها از آن جمله اند. این بخش از سخنرانی با قدری اضافات منتشر می شود.

برخی بر این باورند توسعه شهرنشینی، رشد صنعتی و شکل گیری دولت- ملت، همچون فرایندی از مدرنیزاسیون، چالشی علیه هویت های اتنیکی است. از این رو هویت قومی و تبعیض اتنیکی را محصول دوران مدرنیسم میخوانند که در آن دولت های مدرن- چه آمرانه و چه دمکراتیک - تلاش وافری برای ذوب فرهنگی و مستحیل کردن گروه های اتنیکی اقلیت در فرهنگ و زبان اکثریت به منظور تحکیم هویت "یکپارچه ملی" دارند.

منشور ملل متحد ‪)فصل ١، اصل ١، بند ٢) از ‪"حق تعیین سرنوشت «مردم ها» (peoples) به عنوان مبنای توسعه روابط دوستانه در میان ملتها‪" سخن میگوید. اما حتی با فرض پذیرش استدلال حقوقی ناسیونالیستهای ایرانی میتوان یک پرسش ساده ولی اساسی مطرح کرد: ملت چیست؟

روزا لوکزمبورگ و دیالکتیک نفی حق تعیین سرنوشت
روزا لوکزمبورگ که یک لهستانی یهودی‌تبار و سوسیالیستی چپ بود، در سرزمینی زاده شد که بخش بزرگی از آن هم‌چون سرزمین قفقاز به زور «ضمیمه» امپراتوری روسیه تزاری و بخش دیگری ضمیمه امپراتوری اتریش و بخشی نیز به دولت پروس (آلمان) الحاق شده بود. در آن دوران چپ‌های لهستان هم‌چون دیگر میهن‌پرستان آن کشور برای استقلال سرزمین خویش از زیر سلطه تزار مبارزه می‌کردند و به‌همین دلیل روزا از همان آغاز فعالیت سیاسی خود مجبور شد به مسئله حق تعیین سرنوشت خلق‌ها بپردازد.

یکی دیگر از آفت های استبداد، گسترش سطحی نگری و عوام گرایی در بین توده های مردم ایران بوده که ریشه ی این فقر فرهنگی را باید در بستر تحولات تاریخی و اجتماعی ایران در طول 1400 سال گذشته ، عدم آشنایی مردم با تاریخ و ذهن متعصب و استبداد زده ی آنان جستجو کنیم و همین امر باعث شده که این ملت تاریخی با ناآگاهی تحت فضای رسانه ای قرار بگیرد

می گویند دو دوست به هم می رسند. طی صحبتهای آنها، یکی مطرح می کند که "میگویند فلانی خیلی آدم مومنی میباشد. در حالیکه دیگری به فکر فرورفته بود، بر میگردد و در جوابش میگوید، "خدای آدم شاهد است، من که روزه خوردنش را دیده ام، ولی نماز خواندنش را ندیده ام". ما که در مورد شما عزیزان نه نشانی از مبارزات ازادیخواهانه، حقوق بشری و ضد استبدادی شما می بینیم، نه صف بندی شما در مقابل استعمارگران واقعی را.

نگاهی بر ترمینولوژی استفاده شده در مقالهء "انتخابات آزاد به ملیتها چه خواهد داد؟" از دنیز ایشچی
اخیرا، آقای دنیز ایشچی، نوشته ایی را در بررسی چند و چون "انتخابات آزاد" به مثابه شعار سیاسی برای تغییر بخشی از اپوزیسیون جامعه سیاسی فارس، تحت عنوان "انتخابات آزاد به ملیتها چه خواهد داد؟" منتشر کرده اند و در آن مقاله ضمن دقت به روابط میان جنبش های ملی دمکراتیک متعلق به خلقهای غیرفارس از یکسو و جنبش سیاسی جامعه فارس در ایران (که دنیز ایشچی این جنبش را "سازمانهای سراسری" میخواند) از سوی دیگر پرداخته ا

شاملی برای اثبات نظریه‌اش مثال دولت های عربی همچون سوریه و اردن را میآورد غافل از اینکه این نیز برخلاف نظریه او و در واقع نقض غرض ست. چراکه این دولت ها متعلق به اتنیک عرب هستند و آحاد این ملت‌ها خود را عرب میدانند نه اینکه ماهیت اتنیکی آنها عربی باشد. مگر اینکه بخواهیم به گذشته‌های دور بازگردیم و برداشتی نژادگرایانه از اتنیسیته را ارائه دهیم. مثلا در ژن‌های مردم مصری‌ها بدنبال ژن فراعنه بگردیم.

این مصطلحات جعلی، از آنجا که حاوی اظهارات بی پایهء نظری و محمل برخی تبیینات ایدئولوژیک اند، به دلیل استمرار و به علت تکراری که آنان را به اوراد آئینی بدل ساخته است ، فرهنگ و اندیشه سیاسی را در ایران گرفتار فسادی دیر سال و کهن ساخته اند و درحکم استخوان لای زخم برای سلامت اندیشه سیاسی ایرانیان معاصر ایفای نقش کرده و به سهم خود مانع برقراری آزادی درکشورما شده و می شوند.

در ایران متاسفانه بحث از فدرالیسم همیشه نگرانی‌هایی را به همراه داشته که این نگرانی‌ها حاصل وضعیت جغرافیایی و سابقه تاریخی و به خصوص عدم موفقیت یک الگوی اداره متمرکز و ناسیونالیستی مبتنی بر قوم واحد و زبان واحد و مذهب واحد بوده است. ناسیونالیسم تمرکزگرا در شکل نظام سیاسی و اداری از زمان رضا شاه به تقلید از کشور‌های اروپایی و ترکیه در ایران پا گرفت. هرچند ایران در آستانه فروپاشی با ترویج این گفتمان ملی‌گرا و در سایه برقراری نظام سیاسی و اداری دوران پهلوی٬ توانست به پیشرفت‌های شایانی دست یابد...

عملکرد دولت جمهوری اسلامی به طبیعت حال یک امر قبیح و قابل پیگرد قانونی در سازمان های بین المللی است. چرا که دولت جمهوری اسلامی مشغول پاکسازی نژادی در مناطق عرب نشین است. در این میان سازمان های اهوازی در داخل و خارج نسبت به این عملکرد دولت بایستی واکنش نشان دهند و برای جلوگیری از فرایند عرب زدایی در اقلیم اهواز سریعا اقدام کنند. در این میان نیازمند حضور روشنفکران و آزادی خواهان بختیاری هستیم تا سیاست های غیر انسانی جمهوری اسلامی را برای مردم لر بختیاری روشن سازند.

چهارم تنها چیزی که در اینده باید به بحث گذاشته شود یک حکومت نامتمرکز است که همه ملیت ها بتوانند حکومت های محلی خود را داشته باشند و حتی در پارلمان های محلی بتوانند در ترویج پیشرفت سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و گویش و زبان ان مناطق کوشا باشند و در این امر به مطالبات مردم اهمیت دهند و یک پارلمان ملی برگیرنده از احزاب و ملیت ها می توانند پشتوانه این سیستم نامتمرکز باشد .که اساسا پول ملی ،ارتش و سیاست خارجی و توزیع عادلانه ثروت ملی در مناطق می تواند توسط حکومت مرکزی و با نظارت اداره شود

مساله ملیت های غیر فارس در ایران هربار به شکلی و در جامه ای نمایان می شود تا ازسرکوب رژیم ایران – که در چنگ ملیت فارس است - جان سالم به در برد. حدود چهار سال است که شاهد بروز پدیده ای هستیم که طی آن نیروهای جنبش ملی آزربایجان از تیم فوتبال باشگاه "تراکتور" – که در تبریز مرکز اقلیم آزربایجان قراردارد