بهنام جان، ثبت تلاش فدائیان اورمیه کار بسیار ضروری ست. میدانی که همیشه به این موضوع تأکید کرده ام. روزگار همیشه چنین نخواهد ماند. بازهم جوانانی پیدا خواهند شد و برای بهزیستی مردمان جامعه ما خواهند کوشید. همچنان که اکنون نیز میکوشند. آنان نیاز دارند داستانها و تجارب کوششهای تاریخی را بخوانند و با آگاهی از آنها پیش روند. این نوشته ها برای آنها مهم و آموزنده خواهند بود. و نشان خواهند داد که اشتباهات گذشته را تکرار نکنند. از سوی دیگر من آموخته ام: آنان که تاریخ ندارند در واقع هیچ ندارند. و مجبور اند خطاهای گذشته را تکرار کنند.
در آمریکا و اروپا می بینی طرف عکس نقاشی شده ی «جد دو قرن» پیش اش را هنوز هم دارد.
از اینرو لازم است همه چیز نوشته شوند. حتی ریزترین چیزها. از اخلاق و رفتار و احساس و جسارتها و شجاعتها و ترسها و غمها. امیدها و آرزوها و فداکاریها. همچون رمانها.
گوشه ای از فعالیت دانشجویان پیشگام ، در اسفند 57 :
- به مقطعی که باید اشاره میشد و من فراموشم شد: از اسفند 57 تا عید 58 بود.یعنی یک ماه.
در بهمن 57 در اورمیه نبودم. اما در اسفند بودم. در این ماه در دانشکده ی کشاورزی دانشگاه اورمیه دانشجویان فدایی برنامه هایی ترتیب میدادند. از جمله:
1- نمایشگاه عکس از شهدای سازمان
2- ترتیب سخنرانی برای مردم.
3- ترتیب جلساتی برای فعالان فدایی شهری. که همه ی فعالیتها را سازمان دهند؟
زنده یاد حمید بهمراه دوستانش مسئول این تلاشها بودند.
-در دوتا از این سخنرانی ها دانشجوی دختری به زبان ترکی صحبت کرد. «پیرامون برنامه های فدائیان برای مردم» ،که عمدتاً موضوعات « عدم تبعیض جنسیتی(برابری زن و مرد) و رفع ستم ملی و عدالت اجتماعی» را در بر میگرفت. این سخنرانی ها از آنجایی که به زبان ترکی بود، و مسایل را خیلی راحت و قابل فهم برای عموم بیان میکرد، بسیار مورد استقبال قرارگرفت. و مردم به دفعات در خواست میکردند که ایشان بیاید و صحبت کند.
اصغر و رضا و من و دیگران هم صحبت کردیم. حمید مجری سنخرانیها بود.
اکنون همین مسایل « عدم تبعیض جنسیتی(برابری زن و مرد) و رفع ستم ملی و عدالت اجتماعی»
باز هم مشکل جامعه ما شده است. خواسته های برآورده نشده دگر باره به فریاد تبدیل شده اند.