عدالت در گروی اراده‌ی انسان است و نه در گروی گذر زمان. "زمان به خودی خود هیچ عاملیتی ندارد، خنثی است" و این عامل انسانی‌ست که آن را شکل می‌دهد؛ چه آن زمان که بی‌عدالتی را حاکم می‌کند و چه آن هنگام که عدالتی را تحقق می‌بخشد.
قریب به صد سال است که تبعیض زبانی را تجربه می‌کنیم و امروز صریح‌تر و مصمم‌تر از هر زمان دیگری خواهان برچیده شدن انحصار تک‌زبانگی هستیم. اراده‌ی ما بر رسمیت زبانمان است، بی‌هیچ کم و کاست و بی‌هیچ تبصره‌ای. تکلیف مخالفان معلوم است. اما اراده‌ای دیگر در قامت میانه‌روی و در تقابل با ماست؛ میانمایه‌‌هایی که با روکشی از عدالت‌طلبی به نفع دشمنانِ زبان و فرهنگ ما میانداری می‌کنند. قیم‌مآبانی که می‌خواهند زمانِ تحقق عدالتِ زبانی را آنها تعیین کنند؛ نگاهی صراحتا نژادگرایانه و معتقد به این که ما شعورِ کافی برای تشخیص شرایط زمانی-مکانی
تحقق #عدالت را نداریم. "صبور باشید"ِ آنها حربه‌ای است برای ترغیب ما به سکون، رکود اجتماعی و عادت کردن به تبعیض. حال آنکه خود از این تقدم و تاخر منتفع می‌شوند؛ زبان مادری آنها شکوفا می‌شود و زبان مادری ما در انتظار "شرایطش" رو به نابودی می‌رود.
در نظر آنها ما ناشکیبا هستیم و این ناشکیبایی دست‌آویزی است برای ناموجه جلوه دادن مطالبات ما. غافل از آنکه این "ناشکیبایی" از آنجا که در پی عدالت است و دغدغه‌ی رفع تبعیض را دارد، به غایت مشروع است و "صبور باشید"ِ آنها، از آنجا که عدالت را به تاخیر می‌اندازد و بی‌عدالتی را موجه جلوه می‌دهد، حتی اگر با روکشِ مصلحت‌طلبی بزک شده باشد در تقابل با عدالت است.
2019-05-06 22:30:47
روزبه سعادتی