سالام اليكيم

محمدعلی فروغی يک روشنفکرعادی و يا يک نخست وزيرمعمولی نبود. او، مؤلف کتابی مانند سيرحکمت در اروپا ومغزمتفکر و ازبنيانگذاران آريائيسم و پان فارسيسم بود. پدربزرگ فروغی يک تاجر يهودی بغدادی بودکه دراصفهان مقيم شده و اسلام را پذيرفته بود و فروغی هم مانند همه دانشمندان و نويسندگان يهودی تبار طرفدار کوروش و آريائيسم بود. ضمنا با پدرمن مرحوم علی هيئت هم سابقه دوستی داشت.

بعدازسوم شهريورواستعفای اجباری و تبعيد رضاشاه ازطرف انگليسها پست رياست جمهوری به وی پيشنهادشد، ولی قبول نکرد وتمام نفوذش را برای ادامه سلطنت پادشاهی محمد رضا پهلوی بکار بست.کار بست.

محمدعلی فروغی(ذکاء الملک) سالهاست فوت نموده، ازاين جهت من از همفکران ملی گرای ايشان سئوال می کنم:

مجموع مردم ترک و کرد و عرب ايرانی درحدود ۶۰ درصد مردم ايران را تشکيل می دهد و اگررژيم حاکم ۶۰ درصد ملت ايران را «اقليت خطرناک» بداند، آيا مشروعيتی برای حاکميت اين رژيم باقی می ماند. آيا اين رژيم خودش، خودش را غيرمشروع وغير قانونی اعلام نمی کند؟ می بينيد تعصب چه می کند. تعصب چشم دانشمند و متفکری مانند فروغی را هم کور می کند و او را به نازلترين مرتبه يک فاناتيک نادان فرود می آورد.

وقتيکه دانشمندی مانند فروغی ۶۰ درصد مردم ايران را اقليت خطرناک می نامد، عباس اقبال تاريخ نويس زمان رضا شاه هم درروزنامه اطلاعات در مقاله خود تحت عنوان (زبان ترکی درآذربايجان) چنين می نويسد:

«چه کسی آثارغنی و جهانگير فردوسی، سعدی، مولوی و حافظ را با وراجی مهجور و ناهنجار غارتگران ترک عوض می کند؟» (روزنامه اطلاعات ۳ مهر۱۳۲۴) و حکيمی نخست وزير پير و ترک زبان ولی بی سواد درزبان مادری و فراماسون هم از مذاکره با سران فرقه دموکرات امتناع می کند و اعلام می دارد که «ترکی» گويشی بيگانه است که مغولان وحشی بر آذربايجان تحميل کرده اند.

صفحه ۲۲۱ »[1]



[1] روزنامه، نويد آذربايجان، اورمو، ۲۹ تيرماه ۱۳۸۱، شماره ۲۳۷، صحفه ۷