سالام

که بیچاره زبانش درادای کلمه نمی چرخدبه اوگیرداده است.
تبریزی ازدست جمال ولیلا به نا سره نویسی پان فارسی تهرانی از زبان دری برگشتی می سوزد.
والااین سه باهم رفیق وشفیق بوده وآرمان مشترکی دارند.
یکی پیرو محمدعلی فروغی ومجمودافشاراست که درپشت ستاره سرخ کمونیستی حکمتی قایم شده،
دیگری طرفدارکمونیستی اوجالان تروریست است که کمونیست رابهانه تفکرتروریستی جاهلیت زیاده خواهی کرده است.
جمال چون کوردهندی است وطفلک ازپشت کوه آمده هنوز زبانش برای بکاربردن کلمات نمی چرخد
وفکرمیکند،هرچه ازگلوی مبارکش بیرون آیددرست است ،بکاربرده ومی نوسد.
تبریزی هم ازناسره نویسی اوگلایه دارد.
بهمین دلیل،باهم یک ودو میکنند.
وقتی کسی نمی تواند کلمه رابدرستی ادا کند،یاباید زبانش رابریدتاحرف نزدندوننویسد، ویاباید آزادگذاشت تا آنچه بیچاره ازگلویش درمی آید وگوشش بدان عادت نوایی دارد،از آن خوشش آید،بگذاربرای خودش خوش باشد.
مگرکسی که لکنت زبان دارد میشود،به اوفشارآوردکه کلمات رادرست اداکند؟