به یاد دو ۳۰ خرداد خونین:

به یاد دو ۳۰ خرداد خونین:

سی خرداد سال ۱۳۶۰ و سی خرداد سال ۱۳۸۸ ، ثابت کرد که اپوزیسیون و مردم ایران جدا از هم و به تنهایی قادر به تغییر رژیم نیستند .

روز سی خرداد سال شصت راهپیمایی نیم میلیونی به رهبری مجاهدین خلق و حمایت گروههای پیکار ، چریکهای فدایی خلق اقلیت ، اتحادیهٔ کمونیست ها و نیز طرفداران بنی صدر اقدام به تظاهرات کردند . در اعتراض به سرکوبی که از فردای انقلاب شروع شده و گسترش یافته بود ، بستن اکثر نشریات و روزنامه ها ، ممنوعیت احزاب سیاسی و اعدام هایی که آغاز گشته بود .
در آن روز که خود شاهد عینی بوده ام ، نیروهای سرکوب شامل سپاه پاسداران ، کمیته چی ها و لباس شخصی هایی به رهبری امثال هادی غفاری ، نه به قصد بر هم زدن تظاهرات ، که با دستور قتل عام وارد عمل شدند و چنین نیز کردند . تعداد بسیار زیادی در خیابانها کشته شدند و تعداد زیادی هم از دستگیرشدگان در روزهای بعد در گروههای چند ده نفری در اوین و دیگر شهرستانها اعدام شدند .
در آنروز علیرغم ایستادگی هواداران گروههای سیاسی تا پای جان در مقابل فاشیسم خمینی ، به علت عدم حمایت توده های مردم شکست خوردند .

سی خرداد سال ۱۳۸۸ که اوج اعتراضات توده های مردم علیه تقلب در انتخابات بود ، به علت غیبت اپوزیسیون سرکوب و منتهی به شکست شد .
اگر در سی خرداد سال شصت مردم به مجاهدین می پیوستند ، و اگر در اوج سرکوب سال ۸۸ مجاهدین خلق قادر به مقابله نظامی با سرکوب گران در خیابانها می بودند ، و اگر . . . تجربه های گذشته را چراغ راه آینده بدانیم . . . ـ احمد مقیـــــمی
این دو عکس یکی مربوط به تظاهرات سال شصت ، و دیگر مربوط به سال ۸۸ می باشند .
* * *