چطور این حجم از نفرت در وجود انسان انباشت می شود و بکار می افتد؟

چطور می توانند؟

یکی از سئوال هایی که همیشه نسبت به انسان های "سفاک" (کسانی که به راحتی می توانند اعمال ِ خشن خوفناک با بی رحمی ِ تمام انجام دهند) داشتم این بود که "چطور می توانند دیگران را آزار دهند، شکنجه و مُثله کنند، شاهد رنج و ضجه های انسان دیگری باشند، از دستور اطاعت کنند و بکُشند و همچنان خود را برحق بدانند؟" این همه تحمل شناعت از کجا می آید و چطور این حجم از نفرت در وجود انسان انباشت می شود و بکار می افتد؟ نمونۀ آن محمد اموازی ملقب به "جان ِ جهادی"، جلاد ِ داعش، متولد ١٣٦٧ در کویت که در شش سالگی به انگلیس رفت و ساکن لندن شد. دربارۀ او می گویند "فردی ساکت و مؤدب بود که به لباس‌های مد روز علاقه داشت". در سال ٢٠١٢ درحالی که فقط بیست و چهار سال سن داشت به سوریه رفت و به داعش پیوست. همین قدر بگویم که لیست قربانیانی که به دست او سر بریده شدند کوتاه نیست.

دامنیک شادبُلت در مقاله ای با عنوان "بُعد ِ فرقه ای ِ تروریسم رادیکال" توضیح می دهد چطور فرقه ها با ساختن "سایه بان مقدس" که بر سر مفاهیم و نیز اعضاء خود می کشند، تلاش می کنند فرد را (که برای آرمانهایی "والا" از جامعۀ خود بُریده و به فرقه پیوسته است) مورد شستشوی مغزی قرار دهند و این کار را ماهرانه و با استفاده از تکنیک های روانشناختی انجام می دهند، پروسه ای که "دوگانه سازی" نام دارد و برای فرد یک هویت ِ تازه جدا و مستقل از هویت ِ پیشین، با ویژگی های "تقدس آسمانی و معیارهای برتر"، "نجات دهنده" و صفات دیگر می سازند. دوگانه سازی نوعی سازوکار برای "محافظت از فرد" (در برابر ِ خود تازه و "تحمل" ِ هویت ِ جدید است) که طبعا از مرگ می هراسد یا تردیدهایی نسبت به این هویت تازه دارد. در واقع فرد را از "خویشتن" خود جدا می کنند و این هویت تازه "شخصیت تازه" ایست که دارای "بی حسی ِ روانی" است. بدین معناکه، مهم نیست پشه می کُشد یا انسان، کودک یا پیر؛ نه شکنجه در او احساس گناه و پشیمانی برمی انگیزد، نه بُریدن سر مردم برایش دردآور و وحشتناک است.

در واقع، با دوگانه سازی ِ شخصیتی و هویتی، آنچه "جان جهادی" می کند به پسرک ِ "ساکت و مودب ِ علاقمند به لباس های مُد روز" ربطی ندارد. هویت ِ جدید ِ جان جهادی، ماموریتی آسمانی دارد که برای انجام آن از هر دستوری و هر کاری (مطلقا هر کاری) از او خواسته شود، اطاعت می کند.