نظری در مورد کارزار" من وکالت میدهم"

به نظر این جانب با این کارزار باید بدون عصبیت و خونسردانه برخورد کرد. کسی، کسی را به وکالت دادن به کسی دیگر مجبور نکرده است. این عقلاتی به نظر نمیرسد که مخالفین این ابتکار نمادین وغیر رسمی وزبانی، آن را به خط قرمز خود تبدیل کنند. این عمل به زیان هم موافقین وهم مخالفین آنست وسود بر اصلی آن هم جمهوری اسلامی خواهد بود، هر فرد یا گروهی حق دارد از جانب خود وجریانی که به آن تعلق دارد، برای جلب حمایت دولت ها ویا محافل مدنی کشورهایی که مدعی دفاع از حقوق بشرند از جنبش جاری در کشور، اقدام کند و خواهان کمک و حمایت از آن شود. این که گفته شود شما چه حقی برای این کار دارید و چه کسی شما را برای این تماسها انتخاب کرده و یا اینکه این تلاشها، رهبری سازی و دور زدن دیگران است، دموکراتیک ورقابتی نیست و از این قبیل دلایل، ایرادات واردی نیستند. همه حق دارند اگر بتوانند چنین اقداماتی را در دفاع از جنبش و یا طرح خود به عنوان حا میان آن در سطح وسیع انجام دهند و این حق را نمیتوان به هیچ بهانه ای از کسی و جریانی سلب کرد و یا به آن معترض شد. دادن وکالت درفرم حاضر آن، یک ابتکار برای ایجاد ثقل مورد قبول نسبی ایرانیان مقیم در خارج از کشور در مناسبات با جهان خارج است و بودنش هزار برابر بهتر از نبودش و به نفع کل جنبش در ایران است. اینکه شخصیتهایی در این پروسه، نفوذ و موقعیت بهتر و حمایت بیشری را نصیب گروه بندی و یا طیف خود حواهند کرد امری طبیعی و اجتناب ناپذیراست و نمیتوان جلوی آن را گرفت. عده ای نوشته اند این همان بیعت کردن و تبدیل شدن به امت و رعیت است. متاسفانه درنزد بسیاری از این افراد "بدیهیات" مقوله ای ناشناخته و بیگانه با تمایلات آنهاست. کسانی هم که میگویند آدم زنده به وکیل احتیاج ندارد نیز از همین قبیل اند و حتی بعضی از آنها افراد ومحافلی هستند که نام مبارزان شاخص جانباخته راه آزادی را به عنوان وکیل خود اعلام میکنند، یعنی از یکسو میگویند آدم زنده وکیل نمیخواهد و از سوی دیگر نام جانباختکان از دنیا رفته و ناموجود را به عنوان وکیل خود پیشنهاد میکنند. یا اینکه بعضی زنداییان در ایران را به عنوان وکیل وسخنگوی خود برای تماس با محافل خارجی معرفی میکنند. آخر این چه نوعی از وکالت است، مگر کسی که در زندان است میتواند از جانب مردم، با محافل دولتی یا مدنی در خارج از کشور وارد مذاکره برای جلب حمایت از جنبش بشود. دادن وکالت زبانی به هر شخصیتی یک انتحاب نمادین غیر رسمی است، میتوان به این ابتکار پیوست یا نپیوست و یا ابتکار دیگری را پیشنهاد کرد، ولی نمیتوان به ریسمان بهانه هایی که در بالا ذکرش رفت آویزان شد. شخصا فکر میکنم حمایت از یک هیئت با تعداد مساوی زن و مرد، بهتر از یک فرد میتواند معرف جنبش زن، زندگی، آزادی باشد، و آقای رضا پهلوی نیز به عنوان هماهنگ کننده و یا سخنگوی این هیئت در مناسبات خارجی با دول و محافل بین المللی ایفای نقش بکند. اگر احزاب و محافلی با نقش وی مخالفند آنها هم میتوانند کاندیدای خود را معرفی کنند و بکوشند برایش مشروعیت وحمایت جلب کنند. اقای رضا پهلوی در مصاحبه خود صحبت از رهبران جنبش در داخل و حتی زندان کرده و حمایت آنها را یکی از شرایط پذیرش چنین نقشی گذاشته است. البته میشود گفت اینها همه اش تعارفات خشک وخالی و ظاهر سازی است و در عمل نتیجه ای متفاوت از وضع موجود حاصل نخواهد شد، من هم این را منتفی نمیدانم ولی از سوی دیگر نمیتوان از این حقیقت چشم پوشید که وجود شخص یا اشخاص صاحب نام ومورد اقبال نسبی برای ایفای نقش سخنگویی در دفاع از جنبش و تغییر در داخل به خیر عموم ماست. سهم خواهی در امور مربوط به خیرعمومی کمکی چندانی به پیشرفت جنبش نخواهد کرد، مگر اینکه اشخاص موثرتری اگر موجودند وارد میدان شوند و در کنار بقیه و یا در راس آنها نقش بهتروبیشتری ایفا کنند. اگرچنین اشخاصی وجود ندارند ویا قدم پیش نمیگذارند باید با سعه صدراجازه داد اگر کاری از دست دیگری بر میاید انجام شود. 
اصغر جیلو
20.01.23