دست‌وپا زدن‌های واپس‌گرایان و خشک‌مغزان در برابر جنبش رهایی خواهی زنان

اخیراً سید رضا اکرمی عضو جامعه روحانیت مبارز و نماینده ادوار مجلس در ادامه‌ و راستای اقدام‌های سرکوبگرانه و تلاش‌های بی‌وقفه علیه زنان رهایی خواه ایران گفته است: "زنِ باحجاب صاحب دارد و صاحبش هم شوهرش است. اما خانم بی‌حجاب وِل و رها است. یعنی معلوم نیست، متعلق به چه کسی است؟ متعلق به شوهرش است؟ متعلق به نامحرم است یا متعلق به چه کسی است؟"
واپس‌گرایان و خشک‌مغزان سده‌ی  پانزدهم هجری و بیست و یکم میلادی در دست‌وپازدن‌های خود علیه جنبش رهایی خواهی زنان، هر روز چهره‌ی واقعی و سرشت درونی و پلشت خود را بیش‌ازپیش عریان‌تر و آشکارتر می‌کنند و در این میان گاه کلیدواژه‌هایی را به کار می‌برند که خواسته یا ناخواسته نگاه و نگرش سنگواره‌ای (متحجرانه‌ی) خود را به نمایش می‌گذارند.
ایشان با این جمله که "زنِ باحجاب صاحب دارد و صاحبش هم شوهرش است"، پیش از هر چیزی به زنان باحجاب توهین کرده است. او با این سخن، زنان محجبه را مملوک شوهران خود و عاری از استقلال دانسته و آنان را کوچک، صغیر و حقیر شمرده است. ایشان از سوی دیگر با بیان جمله‌ی "اما خانم بی‌حجاب وِل و رها است. یعنی معلوم نیست، متعلق به چه کسی است؟"ناخواسته، اما به‌درستی بر رهایی‌خواهی و استقلال‌طلبی این زنان انگشت گذاشته است. و به‌راستی چه کلیدواژه‌ی درست و شایسته‌ای را هم برای آنان به‌کاربرده:"رها"! "رها" از بندهای پوسیده‌ی قرون‌وسطایی، "رها" از سنت‌های اسارت‌بار چندهزارساله، "رها" از هرگونه سلطه و سالارمنشی. و البته برای اینکه به این واژه، باری منفی داده باشد، آن را با واژه‌ی "ول" به معنای منفی آن، یعنی "ولنگار و هرزه" همراه کرده است؛ گرچه "ول" در معنی مثبت خود "یله؛ رها؛ آزاد و سرخود" را هم می‌رساند که گویای رهایی‌خواهی، آزادی‌خواهی و استقلال است.
تأکید عضو جامعه روحانیت مبارز بر "تعلق داشتن" زن به "مرد" یا "شوهر" نیز نشانه‌ی عمق اندیشه‌های واپس گرایانه‌ی مردسالارانه‌ی او و همفکران اوست که در بیان آن، نه‌تنها هیچ ابایی ندارند، بلکه به آن افتخار هم می‌کنند.
در جهانی که 300 سال پیش، "کودک" را به‌عنوان شخصیتی آزاد و مستقل پذیرفتند و به اراده‌ی آزاد او احترام گذاشتند و در روزگاری که آن را به نیم شوخی و نیم جد "عصر کودک سالار" نام نهاده‌اند؛ ازآن‌رو که کودک به‌عنوان فردیتی مورداحترام و باکرامت انسانی در مرکز توجه و اولویت‌ها قرار دارد، نادیده گرفتن ابتدایی‌ترین حقوق انسانی، یعنی حق پوشش آزاد برای زنان (و نیز مردان)، بی‌احترامی تاریخی، فرهنگی، سیاسی و اجتماعی به زنان (و مردان) و کوچک شماری آنان است. رفتاری که بی‌پاسخ نخواهد ماند.
تیرماه 1402