سمینار اولاف پالمه؛ گامی برای تغییر؟

روزهای 4 و 5 ژانویه نشستی با حضور جمعی از کوشندگان سیاسی در شهر استکهلم برگزار گردید. ناروشنی های زیادی در باره نشست هامبورگ در 28 و 29 ژانویه و پیامد آن نشست استکهلم وجود دارد، ولی اقدام برای آغاز، هرچند با وساطت بنیاد مستقل اولاف پالمه‌ ، گامی برای غلبه بر پراکندکی کشنده کنونی و شکستن طلسم انفعال و بی عملی اپوزیسیون ایرانی است.

شعار سمینار، تلاش برای تحقق انتخابات آزاد و در واقع تامین شرایط تعیین سرنوشت ملت ایران بدست خود است.این شعار بسیار زیبا، پسندیده و هدف بلاواسطه همه نیروهائی ست که دقدقه شان رهائی از دیکتاتوری، آزادی، دمکراسی و زندگی بهتر برای مردمان کشور است.

هر اقدامی در راستای ایجاد تشکل و سازماندهی، طبیعتاُ با سمپاشی ها و خرابکاری های عوامل آشنا ویا ناشناس حاکمان وقت از بیرون، و محافل و دسته جات و فرقه ها از درون اپوزیسیون مواجهه می شود که از ادبیات موافقین و مخالفین و زوایای تائید و نفی، می توان عزیمتگاهها و سنگرهای باورمندان، همراهان و همسویان جنبش آزادی و دمکراسی را تشخیص داد.

با توجه به بی اطلاعی از مصوبات نشست نمی توان در باره آن به قضاوت نشست و تردیدی نیست که هر آغازی برای ایجاد همبستگی و همپیمانی ملی در ایران، با کاستی ها همراه خواهد بود و وجود کاستی ها نمی تواند تخریبگری ها را توجیه کند.

 نشست های هامبورگ و استکهلم دو پیام بزرگ داشته است؛ نخست اینکه پس از حضور نیروهای رنگارنگ در جنبش خیابانی 1388، برای نخستین بار طیف ناهمگون دور یک میز مذاکره نشسته اند و اینرا بایستی بفال نیک گرفت و دومین پیام آن، ائتلاف  شاه و شیخ، بر سر پذیرش رای ملت ایران است.

پس از 33 سال جدائی بین طرفداران حکومت شاه و شیخ، دوباره این دو طیف بر سر یک میز نشستند تا رای مردم را ملاک قرار دهند.  پرسش اینست که آیا مکانیزم حکومت های موروثی و دینی می توانند اعمال اراده ملت را تضمین کنند و  نهادهای زالومنش بر فراز سر مردم  قرار نگیرند. آگاهی اجتماعی – سیاسی و تجربه ما از حکومت شاه و شیخ، این دو شکل از حکومت را در کاتاگوری نظام های دوران تاریخی سپری شده قرار می دهد و واقعیت اینست که هردو جریان با یک مطالبه ملت ایران همسو شده اند و سیاست اپوزیسیون ایراندوست،آزادیخواه و دمکرات نمی تواند بخاطر تناقض حضور این نیروها با اهداف طرح شده، انزواطلبی باشد.

موضوع مراجع به رای مردم، هدفی ملی، فرا حزبی، فرا گروهی، فرا مسلکی و فراقومی ست که هرگاه به استقرار و نهادینه سازی دمکراسی راه یابد، به میزان تعمیق دمکراسی، آرزوها و آمال سرکوب شده طبقات و اقشار اجتماعی، تحقق خواهند یافت. جنبش گذر از استبداد و دیکتاتوری بیش از هر چیز به شفافیت و گفتگوی علنی نیاز دارد. در یک ائتلاف شفاف و گسترده در میدان عمل، می تواند طیف وسیعی از آزادیخواهان تا مدافعان ارتجاع سلطنتی و دینی در یک صف قرار گیرند و نوک تیز حمله را متوجه مراکز اصلی قدرت کنند. شعار مراجع به آراء مردم و "انتقال قدرت به ملت" و رعایت قوانین بازی در جنبش های رنگارنگ را در جامعه تثبیت کنند. باور به آزادی های بی قید و شرط سیاسی تشکل، اندیشه و بیان، بایستی مابازاء سیاسی خود را در پذیرش قانونمند طیف های گوناگون نشان دهد.

در جریان نقض قوانین دمکراتیک در جنبش و جامعه رنگارنگ،  بیش از همه جریانات مردمی آسیب خواهند دید و راه برای نشان دادن واقعیت های زشت و زیبا مسدود می گردد. ما تنها در سایه آزادی بیان و تشکل و تحزب است که می توانیم تجاربمان از دو نظام ستم شاهی و بربریت اسلامی را به آگاهی توده ای ارتقاء داده و ضرورت یک جمهوری دمکراتیک، لائیک و سوسیال را با مردم در میان بگذاریم.

اقدام برای انتقال قدرت به ملت ایران از طریق ایجاد پیش شرط های انتخابات آزاد و دمکراتیک  و مخالفت با هر نوع از قیم مابی و حق ویژه برای فرد، حزب، گروه و یا دسته ای، از اصول بنیادی  یک حرکت سالم و شفاف برای تامین حق مردم در تعیین سرنوشتشان است و از اینرو؛ همراهی و همکاری با هر قدم و قلمی که برای حق ملت ایران در تعیین سرنوشتش برداشته می شود ضرورت سیاسی اکنون، و نه شفاف به حکومت موروثی و دینی در ایران، امر مهم برای فردا ست !