هنوز کارد به استخوان پنجاه و هفتی ها نرسیده!

هنوز در میان باقیمانده پنجاه و  هفتی ها، در اینکه انقلاب ۵۷ شکوهمند بود یا فاجعه بار بود تردیدی خام همچنان موج می زند!هنوز درد آن پدری که نمی تواند برای فرزندانش نان بخانه ببرد ،احساس نمیشود؟ هنوز آن  ننگی که آن مرد بجان می خرد و همسرش را به خیابان‌میفرستد تا تن فروشی کند تا نانی بخانه بیاورد ،از جانب پنجاه و هفتی ها درک نمی شود.هنوز درد خفت باری که  دختران و پسرانی که در ایران و خارج برای گذران زندگی مجبور به تن فروشی میشوند ، جانانه احساس نمی‌شوند.بیشتر پنجاه و هفتی ها پس از فاجعه ۵۷ از میهن به خارج رخت بسته و ساکن شدند  و در رفاه نسبی غرب از درد و مشقت مردم تنگدست بی خبر مانده و همچنان به افتخارات گذشته خود میبالند و ذره ای از سفره بی نان خانواده ها خبری ندارند. آنقدر که در داخل کشور از میان پنجاه و هفتی های مغضوب نظام برای مردم نیازمند دل سوزانده میشود در خارج خبری نیست.در خارج کشور بقول شاملو " هنوز درد مشترک" جانانه احساس نمی شود. به آن  دختران و پسرانی که در زندان های رژیم اسلامی گرفتار آمده اند و به آنها تجاوز و شکنجه میشوند،  همدردی واقعی نیست!