مردم  به کسانیکه روزگارشان را تباه کردند،افتخار نمیکنند! 

به پنجاه و هفتی هایی که مردم و میهن را به تباهی کشاندند و در وحشت از حکومتی که بقدرت رسانده  و در نهایت مجبور به ترک ایران شدند ، مردم ایران نمیتوانند بدانها افتخار  کنند!از این افراد باید پرسید چرا دیگر سالگرد سیاهکل را برگزار نمیکنید؟ از این افراد باید پرسید ،چرا دیگر از مشی مسلحانه هم تاکتیک و هم استراژی تبعیت نمیکنید و بقول خودشان آن مشی انحرافی را که قربانی های بی شمار گرفت و فرصت های طلایی را از بین برد ،چرا  سالهاست که رد کرده اید وآنرا انحرافی تلقی میکنید؟ مشی مسلحانه   راهبردی بود که مانند بت پرستش می شد و به نقادان ان تهمت همکاری با ساواک حواله می شد! و از روزی که بقول این افراد که قیام سیاهکل رخ داد و مشی مسلحانه بر جامعه سیاسی حاکم شد،جو جامعه سیاسی پلیسی شد و نبرد پلیس سیاسی با نیروهای معتقد به مبارزه مسلحانه آغاز شد و فرصت برای رشد جریانات اسلامی آغاز گردید و دیگر نیروهای سیاسی که خود را لائیک و سکولار  می دانستند،هیچ اعتنائی به رشد نیروهای مذهبی نکردند و در سرنگونی نظام سابق با آنها همکاری هم کردند.حزب توده و جبهه ملی در نشریات خود مانند باختر امروز بارها علیه مبارزه مسلحانه ،نقدهای علمی نوشتند اما از جانب نیروهای طرفدار مشی مسلحانه فقط فحش و تهدید شنیدند.آیا کشتن یک پاسبان با پنج بچه با چکش و مصادره اسلحه اش جای افتخار داشت؟

به نبروهایی که ایران را با کوبا عوضی گرفته بودند و می خواستند انقلابی مانند کوبا که از شهر به روستا هدایت شده بود راه بیندازند چگونه می توان اعتماد کرد؟