پر واضح است که جامعه ایرانی از رژیم اسلامی عبور کرده و نظام اسلامی از بنیاد دینی، سیاسی، فرهنگی و تاریخی به چالش کشیده شده است. حکومت اسلامی در ایران، کالای بنجل تاریخ مصرف تمام شده است که اکثریت جامعه شهروندی بر پشت سران آن، پِهین گاو هم بار نمی کنند.
جامعه ایران از نظر ذهنی به پایان دادن به حکومت اسلامی می اندیشد و شوربختانه شیوه تحقق این هدف را رژیم به ملت ایران تحمیل خواهد کرد.
هنگامی که مطالبه اکثریت قاطع باشندگان ایران برچیدن حکومت اسلامی است، برگزاری سیرک های مضحک انتخاب یک ملیجک و کاریکاتوری بنام رئیس جمهور، همانا سرپیچی حاکمیت از انتقال مسالمت آمیز قدرت به ملت است. کارزار دخالت دادن شهروندان در انتخاب فرد سست عنصر برای بازتاب و اجرای سیاست های دولت در سایه (مافیای بیت رهبری)، اهداف گوناگونی دارد که مهمترین آنها، میخکوب کردن جامعه در زندان حکومت اسلامی و کشتن اندیشه سیاسی و سیاست سازماندهی برچیدن قدرت حاکم است.
دست اندرکاران حکومت اسلامی به فلج اندیشه برچیدن حکومت اسلامی از راه کارزارهای خرافه پراکنی و تحمیق مردم اکتفا نکرده و با گذاشتن ماسک اپوزیسیون و ایستادن کنار مطالبه گران و رفع مسئولیت از پراتیک خود، مظلوم نمایانه دزدی ها، غارتگری ها، خلافکاری ها و زاهدمابانه، خود و سیستم غارتگرانه و جنایتکارانه را تبرئه می کنند
حکومت اسلامی توان بالایی در ایجاد اپوزیسیون های فیک و یا به بیان دقیق تر، سازماندهی پوزیسیون در اپوزیسیون دارد.
یک اپوزیسیون واقعی در ارتباط ارگانیک با کف خیابان، کارخانه ها، دانشگاهها، محلات و شهرها، تکوین می یابد و دودمان نظری و سیاسی حکومت اسلامی و دیکتاتورهای خارج از مدار قدرت را نشانه می گیرد.
بنا به تجربه دهه های گذشته، شعارهایی که از پتانسیل جلب گسترده ترین اقشار جامعه برخوردار هستند، با بهانه ها و تاکتیک های گوناگون، در خارج از حکومت، طرد و نفی می شوند. راه دور نمی رویم. شعار «استقلال آزادی جمهوری ایرانی» در هنگامه نومیدی جویندگان آرای شان ( “رای من کو”)، در کف خیابان زاده شد.
این شعار از چنان پتانسیلی برخوردار بود که می توانست جامعه شهروندی را زیر چتر خود جا دهد، اما به مذاق گروه های دورافتاده از جامعه، خوش نیامد.
همین شعار، در تداوم و تعمیق خود، در شکل انقلاب “زن زندگی آزادی” ظهور کرد.این شعار با حفظ تمام عناصر ماهوی خود، مهر بطلان بر تمام دستگاه های فکری کلیشه ای زد و آنچنان ارزش های والایی را پیشاروی سیاست گذاشت، که هنوز جذب و هضم آنها برای بخشی مدعیان اپوزیسیون دشوار است.
کشور ما با ویژگی های ریشه دار تاریخی و فرهنگی چند هزارساله، همانند بسیاری کشورهای دیگر از محاسن گوناگونی سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، زبانی، دینی و نژادی برخوردار است. تجارب کشورهای موفق، حکایت از وفاق همگانی شهروندی بر سر قرارداد سیاسی بعنوان چتر فرا گیر دارد.
چتر فراگیری ملی، میهنی و مطلوب شهروندان کشور، نه تحمیل اراده یک اقلیت بر اکثریت، بلکه الزامن می بایستی برآیند اشترکات باشندگان کشور (جامعه شهروندی) باشد.
ایجاد آلترناتیو میهن دوستانه، دمکراتیک و لائیک برای فردای پس از برچیدن حکومت اسلامی، نه امری اراده گرایانه، آمرانه، فرقه ای، محفلی، بلکه روند اکتشاف اشتراکات و وفاق همگانی جامعه ایرانی می باشد.
حکومت اسلامی سیاست تفرقه و پراکندگی در اپوزیسیون را دنبال می کند. رژیم با نفوذ شبکه ای در گروه های اپوزیسیون و اختلال و کارشکنی در تکوین همپیمانی کلان، به تشتت و پراکندگی دامن می زند.
در ایران امروز و جامعه بلوغ یافته ما، شرایط برای مدیریت سیاسی بر بنیاد خرد جمعی جامعه آماده است و خدا، شاه، قهرمان، رهبر، حزب، فرقه نمی تواند محور همبستگی ملی، میهندوستانه، آزادیخواهانه و لائیک دمکراتیک قرار گیرد.
حلقه هایی که شهروندان ایران دمکراتیک فردا را بهم می پیوندد، جمهوری شهروندان متکی بر حقوق بشر، جدایی دین و مذهب از حکومت و سیاست و اجتناب از قرار گرفتن در مدار حکومت های دینی، موروثی، تباری و قومی می باشد. اگر اپوزیسیونی که مانند کبک سر در برف کرده، فراتر از امیال خود، از خاستگاه شهروند، جامعه و میهن گام در میدان مبارزه بگذارد و سمومات دیرینه تفرقه انگیزانه و رژیم پسندانه را پشت سر نهد، پیش شرطهای تشکیل “جبهه ملت متحد ” فراهم می گردد و انقلاب “زن زندگی آزادی” در جنبش اقدام در خیابان، برای پایان دادن به دیکتاتوری در همه اشکال آن، اعتلاء خواهد یافت.
خلاصه کلام
آینده مردم و میهن در گروه برون رفت از سیاست بر مبنای امیال فرقه ای و محفلی، و حرکت روی ریل ارجحیت منافع و مصالح شهروند، جامعه و میهن می باشد. اگر قرار باشد کسانی خدایی، شاهی و رهبری کنند، آنها شهروندان برابر حقوق کشور هستند ولاغیر!
از اینرو، انقلاب ایران تنها علیه حکومت اسلامی نیست و همه تفکرهای ارتجاعی را چه در حکومت ویا بیرون به چالش خواهد کشید.
نویسنده این سطور تردیدی ندارد که حکومت اسلامی انقلاب سوم را به ملت ایران تحمیل خواهد کرد و ملت ایران ناچار هستند خود را برای شرکت در انقلاب شهروندی کنند.
در دوره نمایش مضحک انتخاب یک ملیجک برای سیدعلی، رای آزادیخواهان به همبستگی ایراندوستانه، دمکراتیک، لائیک و ادامه «انقلاب زن زندگی آزادی» است. چنین باد!
اقبال اقبالی
22.06.2024
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید