اشتباه شهریور ۵۹ را تکرار نکنید!

حمله نظامی به ایران، اگر چه بحث دیروز و امروز نیست و هر بار با بالا گرفتن ماجرای هسته ای ایران، از سوی کشورهای غربی و اسرائیل مطرح می شود، اما گویا این بار این تهدید رنگ و بوی دیگری دارد.

ماجرای ترور نافرجام سفیر عربستان در واشنگتن دی سی به دست عوامل سپاه قدس و تکذیب ایران، و سپس انتشار گزارش آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و متهم کردن ایران به انجام "فعالیت‌های نظامی در برنامه اتمی "، سبب شد تا شيمون پرز، رئيس‌جمهوری اسراييل، بار ديگر حمله نظامی به ايران را "بسيار محتمل" بداند. همچنین، رابرت کاپلان، عضو پیشین هيأت سياست گذاری وزارت دفاع آمريکا، به بی‌بی‌سی گفته است: "اين روزها بيشتر ممکن است چنين حمله‌ای رخ بدهد يا مثلاً در اوايل يا نيمه‌های سال ۲۰۱۲. فکر می‌کنم ظرف شش تا ۹ ماه آينده احتمال حمله بيشتر شود" . این تهدیدات واکنش های بسیاری را در پی داشت.

عده ای از روشنفکران، فعالان سیاسی و حقوق بشری، با انتشار نامه ای ضمن مخالفت با هرگونه حمله نظامی به خاک ایران، اعلام کردند که "دموکراسی از دهانه ی توپ بیرون نمی آید."

جمهوری اسلامی، امروز هم در داخل و هم در خارج، اعتبار و وجهه خود را از دست داده است. جدای از مسائلی که در سیاست خارجی پیش روی سیاستمداران رژیم تهران است، اختلافات داخلی سران نظام، فساد گسترده مالی، بیکاری و... از عواملی هستند که ستون های قدرت رژیم تهران را به لرزه در آورده اند.

جنگ با ایران در شرایط کنونی، جدای از نتیجه حاصله در میدان نبرد، یکسره به سود ملاهای ایرانی است! در واقع غرب و اسرائیل با شروع جنگ با ایران، وارد بازی دو سر باختی می شوند که می تواند کل منطقه خاورمیانه را درگیر تشنج و بی ثباتی نماید.

کمی به عقب برگردیم، به سال ۵۹. ۵ ماه قبل از حمله صدام به ایران و در اوج بحران گروگانگیری کارمندان سفارت آمریکا، تیتر بزرگ عنوان اصلی روزنامه کیهان با این مضمون به چاپ رسید: امام ارتش عراق را به قیام دعوت کرد. درست در زمانی که رژیم خمینی، در مورد مسئله ی گروگانگیری، تحت فشارهای بین المللی بود، تحریک کشور عراق آن هم از سوی کشوری که تازه انقلاب کرده و دارای مشکلات داخلی بسیاری است، بیشتر به یک شوخی شبیه بود.

اما جنگ با عراق برای دولت خمینی در آن زمان بیشتر به یک ارمغان می مانست تا یک بلا! رژیمی نوپا، که پیروزیش را مدیون دروغ های بزرگی بود که به مردمش گفته بود؛ وعده آب و برق مجانی و آزادی بیان، وعده ی آرمان شهری که حتی کمونیست ها هم می توانستند در آن آزادانه اظهار نظر کنند. اما هیچکدام از اینها نه تنها محقق نشد، بلکه اندکی بعد از انقلاب روشنفکران و فعالان سیاسی آن زمان فهمیدند که آرمان شهری که خمینی برای آنها تصویر کرده است، سرابی بیش نیست.

اما شروع جنگ، فرصت مناقشات و بحث های داخلی را از مخالفان خمینی گرفت و رهبر انقلاب توانست با استفاده از یک دشمن خارجی، صدای تمام مخالفان داخلی را خاموش کند. اعدام های دهه ی شصت، ارمغان جنگی است که خمینی برای تثبیت دیکتاتوری اسلامی در ایران، به آن نیاز داشت. جنگی که در آن دشمن خارجی، مانند هدیه ای الهی بود، که خمینی و دوستانش از آن بهترین بهره را بردند و در لوای جنگ، صدای روشنفکران و منتقدان داخلی را نیز خفه کردند. جنگی که به ایدئولوژی اسلامگرای ملاهای ایرانی کمک کرد و باعث بسط و گسترش آن، تحت عنوان حزب الله لبنان، تا مرزهای اسرائیل شد.

جنگی که اگر درنگرفته بود، رژیم خمینی به آسانی نمی توانست حمام خون راه بیاندازد و صدای هر اعتراضی را با طناب دارد و سرب داغ خاموش کند. در شرایط آن زمان و بیداری سیاسی توده ی مردم، اعتراضات داخلی بسیار بیشتر از جنگ می توانست دولت خمینی را به چالش بکشد.

امروز نیز شرایط تقریبا همان گونه است. مردم ایران بیدار تر از دهه پنجاه هستند و رژیم اسلامی، در پائین ترین سطح مقبولیت قرار دارد. امروز نیز خامنه ای بیش از هر کس دیگری مایل است ایران وارد جنگ بشود. جنگی که برای بقا خامنه ای و ملایان شیعه حکم کیمیا را خواهد داشت.

جنگی که نه تنها به واسطه آن بر تمامی کاستی های داخلی و فسادهای مالی و سیاسی و رسوایی هایی که یکی پس از دیگری رو می شوند، سرپوش خواهد گذاشت؛ بلکه منطبق با تز تندروهای اسلامی می تواند کمکی باشد به ظهور امام زمان. بر همین اساس بسیار بیشتر از آنچه که آمریکا یا اسرائیل بخواهند وارد جنگ بشوند، خامنه ای و اطرافیانش مایل به این جنگ هستند.

به واسطه ی این جنگ، نیروهای تندرو در داخل می توانند صدای تمام مخالفان را خفه کنند. در بجبوحه ی چنین جنگی که قطعا دامنه ی آن فراتر از ایران خواهد رفت و کل منطقه را فرا خواهد گرفت، جمهوری اسلامی که هم اکنون و در زیر ذره بین مجامع حقوق بشری، دسته دسته مخالفان خود را روانه زندان و یا اعدام می کند، با راحتی و فراغ بال بیشتری به سرکوب و کشتار مخالفان و روشنفکران خواهد پرداخت.

رژیم اسلامی که همیشه از حربه ی وجود دشمن خیالی برای پیشبرد مقاصد خود استفاده کرده است، در یک جنگ واقعی و یک دشمن واقعی، می تواند بنیادهای فروپاشیده و پوسیده ی ایدئولوژی خود را تقویت کند و این بزرگترین ضرری است که مردم ایران در وهله ی اول، خاورمیانه در وهله ی دوم و کشورهای غربی و اسرائیل در وهله ی سوم، خواهند کرد.

پس از این جنگ، حتی اگر تهران تصرف شود و خامنه ای به سرنوشت قذافی یا صدام حسین هم دچار شود، باز هم این غرب است که بازنده خواهد بود. در نظر داشته باشیم که راه صلح از گردنه ی جنگ نمی گذرد. این جنگ تنها به تاسیس و ترویج بنیادگرایی اسلامی در منطقه کمک خواهد کرد.

غرب و اسرائیل باید هوشیار باشند و بازیچه دست خامنه ای و همفکرانش نشوند. خامنه ای برای فرار از بحران داخلی به یک جنگ نیاز دارد. آمریکا باید از تجربه جنگ ایران و عراق، درس گرفته باشد و دیگر همان اشتباه را تکرار نکند. دولت های غربی باید بسیار مراقب باشند که در دام رژیم تهران نیوفتند و دست به حرکتی عجولانه نزنند.

اسرائیل و آمریکا بهتر است بجای شروع یک جنگ کلاسیک در منطقه و آتش افروزی در خاورمیانه که منبع تامین سوخت غرب می باشد و صد در صد در این جنگ، این منابع بسیار آسیب خواهند دید، تمام وقت و هزینه ای را که می خواهند صرف جنگ کنند، بر روی گسترش دموکراسی در ایران، آگاه کردن مردم ایران، کمک به دسترسی آزاد به اطلاعات و عبور از فیلترینگ اینترنت، مجازات و تحریم شرکت هایی اروپایی نظیر اریکسون سوئد، کریتیوی‌تی سافت‌ور در بریتانیا و کمپانی ادپتیو موبایل سکیوریتی ایرلند، که در "دو سال گذشته سیستم‌های نرم‌افزاری و همچنین دستگاه‌هایی به ایران فروخته‌اند که بیش از هر چیز می‌تواند از طرف نیروهای امنیتی و اطلاعاتی جمهوری اسلامی مورد استفاده قرار گیرد"، و کمک به برگزاری یک انتخابات آزاد و با حضور ناظران بین المللی نماید.

در این روش که جمهوری اسلامی آن را جنگ نرم می خواند و بسیار از آن واهمه دارد، هزینه های آنچنانی برای خرید سیستم های فوق الذکر نشان از ترس جمهوری اسلامی از گردش آزاد اطلاعات است، با کمترین هزینه چه از نظر مالی چه از نظر نیروی انسانی، نسبت به جنگ کلاسیک، می توان بیشترین بهره را گرفت. آمریکا و اسرائیل بهتر است برای فرار از مشکلات اقتصادی خود، فکری دیگری کرده و مردم ایران را قربانی زیاده خواهی های خود نکنند.