دو شعر از رضا مقصدی

ما زجنس ِ نور و ُپرده های منتظر، نشسته ایم

هیچ کس

حرف تیره ی تبار ِ شبگرفته را به خانه اش نمی بَرَد
پنجره، نیازمند ِ روشنی ست
پرده های منتظر نشسته، نیز.

باغ هم، چنانکه برگهای زخمدیده گفته اند
عاشق ِ ستاره های نو شکفته اند.

حرف تیره ی تبار ِ شبگرفته را به خانه مان، نمی بریم.
ما زجنس ِ پنجره
ما زجنس نور وُ پرده های منتظر، نشسته ایم.
باغ بیقرار ِ در درونِ هسته ایم.

* * *