ارومیه و گرایشات شوینیستی برخی از افراد

گاهی باید شرایطی بوجود آید تا هویت واقعی بعضی از اشخاص یا جریان‎ها مشخص شود یا به سخنی دیگر، چهره‎ی واقعی خود را رو کنند. شرایطی که سبب می‎گردد تا آنان با حقایق روبرو گردند و لرزش پایه‎های کاخ توهمات خودساخته را ببینند.

چنین است که آنان ماهیت واقعی خویش را رو می‎کنند و باز به یادمان می‎اندازند که  گرگ‎زاده را چاره‎یی جز گرگ شدن نیست.

ارومیه به عنوان یکی از شهرهای کردستان از دیرباز محل همزیستی مردمان گوناگون با ادیان مختلف بوده است. در کنار کردهای این شهر، آذری‎ها، آسوریان، ارامنه، یهودیان و پیروان اهل حق و ... با هم زیسته‎اند. بر کسی پوشیده نیست که این شهر از دیرباز محل زیست کردها بوده است، کردهایی که قدمت حضور آنها در مناطق مزوپتامیا و فلات ایران به هزاران سال قبل برمی‎گردد و به نوعی می‎توان ادعا کرد که  بومی‎ترین مردمان این دیار بدون شک کردها می‎باشند.

مردمانی از جنس کوه که وزش طوفان‎های ژینوساید و امواج خون نتوانسته است آنان را از بین ببرد. تاریخ و صفحات واقعی‎اش گواهی‎دهنده‎ی این واقعیتند که کردها نه مردمانی جنگ‎طلب و نه ملتی مهاجم بوده‎اند ، ولی در همان حال در دفاع از سرزمین و کرامت انسانی خویش، جنگاورانی به نام و در دفاع از کیان خویش شهره‎ی روزگاران بوده و هردم خونشان را نثار ماندگاری ملت و سرزمین خویش کرده‎اند.

در روزهای اخیر شاهد تهاجماتی علیه کردهای ارومیه بودیم. این بار نه از سوی شوینیسم مرکزگرا، بلکه فرزند ناخلف این جریان یعنی جریانات پان‎ترکیستی که یا از شاگردان مکتب آخوند جانی "ملا حسنی" و یا تمامیت‎خواهان جیره‎خوار هستند. بهانه، پست استانداری استان ارومیه و شایعه‎ی انتصاب یکی از کردها بر این پست بود، کردی که نه نماینده‎ی مطالبات ملت کرد، بلکه فردی است با شناسنامه‎ی وابستگی به جریان اصولگرای حکومتی. دست‎های پشت پرده باز تخم نفاق و تفرقه را کاشتند و شبنامه‎هایی فاشیستی شب‎هنگام در شهر ارومیه پخش گردید. شبنامه‎هایی که فتوای ننگین جهاد خمینی علیه ملت کرد در اوایل انقلاب را به یادمان می‎آورد.

شبنامه‎نویسانی که در برابر خشکاندن دریاچه‎ی ارومیه و تبدیل آن به معدن نمک ساکت نشسته­اند و دریغ از ابراز تنها یک کلمه به نام اعتراض، اینک چه شده است که دوباره خنجر شجاعت خویش را علیه مردم کرد کشیده‎اند؟ مردم کردی که بدون شک بزرگترین قربانیان جنایت‎های رژیم مرکزگرایند.

کردها و دیگر ملت‎های ساکن در ارومیه و به ویژه آذری‎ها سالیانی است که در این شهر با هم زیسته‎اند و کردها در هیبت کنشگر به حقوق آنان تعدی نکرده‎اند، ولی شب‎نامه‎نویسان چرا ارومیه را مصداق قره‎باغ و کرکوک می‎دانند، واضح است و می‎شود این سؤال را از دو منظر پاسخ داد. نخست اینکه این نوع نگرش همان سیاست کهنه‎ی "تفرقه بیانداز و حکومت کن" می‎باشد که گفتمان مرکزگرا سال‎هاست از آن منتفع می‎شود و یا اینکه نگارندگان این شب‎نامه خود را خوب شناخته و به بهترین شیوه فاشیسم نهادینه شده در ذهن خویش را به تصویر کشیده‎اند که چنین نگرشی در دنیای امروز نه مقبول است و نه ساکنان ارومیه چه کرد و غیر کرد به آن تن در خواهند داد.

قرارداد منعقده مابین جمهوری کردستان و حکومت ملی آذربایجان در سال 1325، پارادایمی است برای درکنار هم زیستن کردها و آذری‎ها در ارومیه و دیگر شهرهای کردستان که غیر از کردها مردمانی دیگر نیز در آن می زیند. در غیر این‎صورت، طرح هرگونه ادعای تمامیت‎خواهانه تنها می‎تواند وهمی باشد که ذهن خالق آن را در عالم رؤیا تسلی بخشد.

برداشتن هر گامی در راستای تحقق حقوق ملت‎های تحت ستم در ایران و دموکراتیزه نمودن حکومت بدون شک مستلزم تعامل و تساهل و به رسمیت شناختن دیگری است، در غیر این‎صورت، هیچ ادعایی قادر نخواهد بود که به مطالبه‎ای مشروع بدل گردد و به نتیجه‎ای مثبت بیانجامد. صلح مثبت برای ملت‎های ساکن در ایران ارتباطی دوسویه با تحمل همدیگر دارد و این تحمل نمی‎تواند با نادیده گرفتن حقوق ابتدایی طرف مقابل تحقق یابد. بر این مبنا چنین رفتار و مواضعی تنها می‎تواند آب را به آسیاب حکومت مرکزی بریزد و بر عمر حاکمیت گفتمان مرکزگرا بیافزاید.

---------------

توضیح ایران گلوبال:

آقای یوسفی تصویر شب نامه را برای ما فرستادند که جهت اطلاع خوانندگان گرامی منتشر می کنیم.

طبیعی است که انتشار این عکس در سایت، به هیچ وجه به معنای موافقت سایت با محتوای آن نیست.