ما را بشا رت می دهد یک صبح ِلبریز

با آرزوهای فروزان-

با شور ِ کُردستان  ِجان  ِ من ، در آمیخت.

جانی که در غمگین ترین گُلگشت هایش-

آهنگ وُ رنگش را شقایق ها  سروده ست.

شاید به غمها ی دگر باید بگویم:

این سینه، این آ ه

آن غمگسار ِ تیره ی آیینه  بوده ست.
 

بگذار امشب ، آسمان، برما ببارد

بگذار امشب، هر گلی ، در خواب مانده-

از راز ِ پیغام  ِ نسیمی بر نخیزد.

در خواب های مادری تلخ

بگذار رویای سیاهی ، سایه ریزد.

اما خوشا ، خورشیدِ فروردین  ِ شیرین-

در روبروی چشم ما آیینه دار ست.

مارا بشارت می دهد صبحی که یکریز-

می ریزد از کوه های تبریز.

می ریزد از جان های بی تاب

بر سرزمین  ِ خسته ی در شب، نشسته.

بر هر چه از تاریکی وُ خواب.

ما را بشارت می دهد یک صبح  ِ لبریز.

یکشنبه . 5 آبان 92

reza.maghsadi1@gmail.com