پنجشنبه ی سیاه

ای شبگرفتگان !
با نور، دشمنید.

چون پیله، در درونه ی تاریک ِجانتا ن
در انزوای تیره ی خود، کینه می تنید.

در بند، ماندگان-
چیزی به جز، ترانه ی لبریز ِآینه
در سینه ی تپنده ، ندارند.

در ظلمت ِ برآمده ، می خواهند-
زیبایی شناورِ شاد ِ سپیده را
بر ارغوان باغ ، بتابانند.

سنگید وُ سنگ را نفَس ِ سرد ِظلمت ست.
آیینه را ترانه ی تابان ِ آب هاست.

آری، پیام ِ آینه ، بیداری ست.
با سنگ هم، کبودیِ کابوس ِ خواب هاست.

ای آه..بر تو آه ..
پنجشنبه ی سیاه !