چرا اعتصاب غذا؟

در هیچ دوره ای از تاریخ ایران چون سه دهه گذشته، ایراندوستان و دگراندیشان میهن ما اینگونه مورد حذف فیزیکی و تهاجم معنوی قرار نگرفته اند و اگر جمهوری اسلامی را با ستیزه گری با انسان و جامعه مدرن بطور کلی و کینه توزی با ایران و ایرانیت بطور مشخص تعریف کنیم، راه خطائی نرقته ایم.

آنچه که امروز بنام جمهوری اسلامی شناخته می شود، زاده اندیشه ای مغشوش، بیمار و متناقض است که هدف ش دفن انسان و جامعه امروزی در قالب های ذهنی 1400 سال پیش بوده است و جدال های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی سه دهه گذشته بر سر تثبیت بربریت اسلامی ویا پیوستن به جهان مدرن، مضمون اصلی تضادهای جامعه ما را تشکیل داده است.

جمهوری اسلامی، چون برفی در گرمای تابستان فضای دمکراتیک، ناتوان از رویاروئی علنی در برابر آلترناتیوهای دیگر است و برای بقای خود تنها دو حربه تحمیق و سرکوب را می شناسد. نظام اسلامی بر مبنای تبعیض، تحمیق، تحقیر، اختناق، حذف و سرکوب معنوی و فیزیکی انسان ایرانی بنا شده است و ملت ایران پس از 30 سال به اهداف شوم ایران و ایرانی ستیزانه دست اندرکاران جمهوری اسلامی پی بردند و از همینرو بود که وقتی بخیابان ها آمدند و دهان گشودند؛ جمهوری ایرانی را در برابر جمهوری اسلامی قرار دادند.

جمهوری اسلامی در 31 سال گذشته از همه اشکال ضد انسانی تحمیل سلطه اسلام بر ایران استفاده کرده است و به پست ترین کارها علیه فرزندان این کشور دست زده است. برای تحمیل پوشش عصر شترچرانان به زن فرهیخته ایرانی، کمیته ها و مراکز سپاه و بسیج را به پایگاه شکنجه و تجاوز به فرزندان مردم تبدیل کرده اند تا با شکنجه فیزیکی و تخریب معنوی به اهداف خود برسند.

در بیدادگاههای حکومت اسلامی نه تنها هویت سیاسی و عقیدتی افراد نفی می شود بلکه دستگاه شکنجه و سرکوب ایدئولوژیک، سیاسی و فرهنگی جمهوری اسلامی کوشش می کند تا موجودیت فرد را درهم شکسته و با تخریب اعتقادات و باورهای زندانیان و بازتاب آن در جامعه برای خود حقانیت کسب کند.

اخبار خودکشی ها در جامعه، زندان و اعتصاب غذا زندانیان سیاسی، واکنشی به سیاست های تخریب فردی، سیاسی و اعتقادی افراد می باشد که 31 سال است توسط جمهوری اسلامی به ملت ایران و شهروند ایرانی تحمیل می شود.

کوشندگان جنبش های زنان، دانشجویان، کارگران و چهره هائی چون نسرین ستوده، مجید توکلی، منصور اسانلو و ... بارها اعتصاب غذا کرده و نقض ابتدائی ترین حقوق شهروند ایرانی را فریاد زده اند.

اعتصاب غذای یعنی دفاع زندانی از موجودیت و باورهای خود که مورد تعرض قرار گرفته اند! تعرض سیاسی، فرهنگی، اعتقادی و فیزیکی اسلامگرایان به ایران و ایرانیان بایستی خاتمه یابد و جمهوری اسلامی، این لکه ننگ بشریت از دامان میهن پاک شود و برای این مهم ترین و عاجل ترین هدف، باید هنر پرواز جمعی را بیاموزیم!

من اگر بنشینم،

تو اگر بنشینی،

چه کسی برخیزد

چه کسی با دشمن بستیزد؟

چه کسی پنجه در پنجه ی دشمن درآویزد؟

چه کسی می خواهد که من و تو ما نشویم ... خانه اش ویران باد!