16 آذر، روز دانشجو گرامی باد!

جنبش دانشجویی ایران همواره پیشتاز پیکار علیه دیکتاتوری بوده و تاریخ دیکتاتوری پهلوی و استبداد پیشاقرون وسطائی اسلامی نیز با سرکوب، شکنجه و کشتار پیشگامان جنبش دانشجویی گره خورده است.

پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ اعتراضات دانشجوئی، دانش آموزی و بازار به محاکمه دکتر مصدق و یارانش در دادگاه نظامی شدت گرفته بود.

در آستانه سفر نیکسون به ایران فضای دانشگاه و جامعه ملتهب بود که دولت کودتا گارد سرکوب (نیروهای جانباز) را به دانشگاه اعزام کرده و روز 16 آذر دانشجویانی را که شعار مرگ بر شاه می دادند به قتل رساندند و لکه ننگ نازدودنی، بر دامان حکومت پهلوی نقش بست.

سه تن از دانشجویان مبارز در اعتراض به حکومت ستم شاهی بخاک افتادند و پس از آن نیز هزاران آزادیخواه ، جان بر سر مبارزه برای آزادی نهاده اند.

پس از تغییر رژیم سلطنتی و سقوط کشور بدامان حکومت بمراتب مستبدتر؛ سرکوب، کشتار و قتل عام دانشجویان ابعاد فاجعه آمیزی یافته است.

اگر دیکتاتوری پهلوی، آزادیخواهی و عدالت طلبی دانشجویان را زیر ضرب گرفت، ملاهای ایرانی ستیز، حذف دگراندیشان را در دستور کار قرار داده، و 31 سال است که کوشش می کنند تا دانشگاهها را به حوزه های دینی تبدیل کنند و زبان، دین و فرهنگ عرب را به جامعه ایرانی تحمیل کنند و عملا دانشگاههای ایران به سنگر عظیم مقاومت و دفاع از آزادی و ایران ایرانیت تبدیل شده است.

روحانیت شیعه در ایران طی 31 سال گذشته، نسلی از جنبش دانشجویی را قلع و قمع کرده و بیش از یکدهه طول کشید تا جنبش دانشجویی مجددا په پا خاسته و با حنجره خونین، مطالبات آزادیخواهانه و عدالت طلبانه خود را سر دهد.

مقاومت دانشگاه و دانشجویان در سال های اول انقلاب و خیزش 18 تیر و ... برگ های درخشان تاریخ جنبش دانشجویی ایران است.

امسال در شرایطی به اسقبال 16 آذر می رویم که تجربه حضور نیرومند دانشجویان در سال گذشته را پست سر داریم و دو متحد جنبش دانشجویی، زنان و کارگران پا به میدان گذاشته اند و بتدریج از پوسته خود خارج می شوند.

جنبش دانشجویی گرچه در پیکار خود از پشتیبانی سایر جنبش ها بی بهره نیست ولی هنوز تا ایجاد پیوند ارگانیک میان سه جنبش اجتماعی دانشجویان، زنان و کارگران به زمان نیاز هست و این موضوعی است که نمی تواند در تاکتیک های مبارزاتی جنبش دانشجوئی نادیده گرفته شود.

جنبش های اجتماعی در دوران خودباوری و خودسازمانگری قرار دارند و می توان در روند این پروسه، زمینه های نزدیکی و همکاری های جنبش ها را تدارک دیده و پیش شرط های رفتن به زیر چتر جنبش سراسری ملی برای جمهوری، دمکراسی و حکومت غیردینی را ایجاد کرد.

استبداد اسلامی و ایرانی ستیزان در صدد ایجاد تفرقه در جنبش های اجتماعی دانشجویان، زنان و کارگران اند.

آنها با استفاده از حربه مذهب و قومیت می خواهند مانع تکوین جنبش ملی مبتنی بر جنبش های اجتماعی، برای برکناری حکومت اسلامی شوند. برای گذر از نظام فلاکتبار کنونی، مردم ناچارند خود را در نهادهای اجتماعی شان سازمان دهند و اراده دمکراتیک خود را به حاکمیت تحمیل کنند.

جنبش آزادی و دمکراسی در ایران از طریق تقویت جنبش های اجتماعی دانشجویی، زنان و کارگران راه پیشروی خود را هموار می کند.کوشش برای ایجاد پیوند میان جنبش های اجتماعی نمی تواند جدا از پیکار برای منزوی کردن حرکت های ارتجاعی و تفرقه افکنانه دینی، قومی و نژادی در جنبش های سیاسی اجتماعی باشد و از همینرو ایجاد تشکل های مستقل دانشجوئی، زنان و کارگران و نیز منزوی کردن ارتجاع دینی، قومی و نژادی در این جنبش ها، به وظیفه تخطی ناپذیر کسانی تبدیل شده است که به آزادی ایران و ایرانی می اندیشند!