جمهوری اسلامی در 30 سال گذشته نتوانسته بود در خارج از کشور بیرون از لانه های جاسوسی ش حضور رسمی داشته باشد و پرچم خود را بر افرازد.
در یکسال گذشته ظاهرا مرزها و قطب بندی های سابق تغییر کرده اند و بخشی از جناح مغلوب حکومتی که پس از سه دهه جنایت نظام اسلامی علیه بشریت، هنوز با پر روئی از جکومت دینی دفاع می کنند، در کنار ملت قرار گرفته اند و همچنین گروه های پوزیسیون درون اپوزیسیون سیاسی که همواره فاشیسم حاکم را به جناح بد و بدتر تقسیم کرده و وظیفه لنگ اندازی برای جناح بد حکومت را عهده دار بوده اند، همچنان نقش دلال منشانه خود را ادامه می دهند.
اما در جبهه های اصلی پیکار، ملت ایران با اتکاء بر جنبش های سیاسی اجتماعی مترقی و پیشرو، اندیشه گذر از دیکتاتوری و حکومت دینی را در سر می پرورانند و از داشتن تریبون آزادی که بتواند مطالبات زنان، دانشجویان و کارگران را منعکس کند بی بهره اند.
هنوز هم پیمانی ملی و پلاتفرم سیاسی برای به سرانجام رساندن وظایف معوقه انقلاب مشروطه و انقلاب بهمن و نفی تبعیض در جامعه وجود ندارد و در چنین شرایطی حساس، ایجاد تریبونی بعنوان ابزاری آگاهگرانه و سازمانگر برای گذر از فاشیسم اسلامی ضرورت مبرمی دارد.
آیا رسانه سبز ایران توانائی این را دارد که تریبون ملی ایرانیان گردد و راه پیشروی جنبش آزادیخواهانه و دمکراتیک ملت ایران را هموار کند؟؟؟
در بیانیه بنیانگذاران شبکه تلویزیونی رسا آمده است: « صدای ملت ما صدای آزادی، عدالت و حاکمیت قانون است» و مخاطب اصلی خود را ایرانیانی دانسته‌اند که «به دلیل انسداد فضای سیاسی و اجتماعی از خبر محروم مانده‌اند.»
قضاوت در اینباره را به آینده واگذار می کنیم که آیا رسانه سبز ایران، رسانه ای ست که رنگارنگی واقعا موجود در جامعه را بازتاب می دهد؟ و چه نقشی میخواهد و یا می تواند در میان دو قطب اساسی مدافعان و مخالفان نظام عهده دار شود و با زبان نیروهای کدام جبهه، صدای ملت و حاکمیت قانون را سر می دهد و تا چه حد به آزادی های بی قید وشرط سیاسی پایبند هستند؟!!!
07.08.2010
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید