فرخ نگهدار در فقدان امام، شیفته اردوغان شده است!

جامعه ترکیه در تناقض بزرگی بسر می برد؛ از یکسو هستی شان با توریسم و ارتباط تجاری با "دنیای کفر" وابسته شده است و از سوی دگر جمعیت عظیم جامعه بلحاظ سیاسی-فرهنگی، در 40 سال قبل ایران بسر می برند. سنت های آتاتورک با سرنیزه نظامیان و مقاومت الیت جامعه ، تداوم یافته است و ارتباط تنگاتنگ با اروپا هم تا کنون زمینه های گسست از عقب ماندگی فرهنگی اجتماعی را متحقق نکرده است؛ چراکه فرهنگ و دمکراسی نه کالائی وارداتی بلکه روند شکوفائی همه جانبه درونی و تدریجی فرهنگی-اجتماعی در جامعه است و مقاومت اروپا در پذیرش ترکیه ناشی از سخت جانی عقب ماندگی سیاسی – فرهنگی آنهاست.

سیاست اسلامگرایان ترکیه بی شباهت به وعده های خمینی قبل از قدرت گیری نیست. اردوغان در شرایطی قرار ندارد که پا جای پای خمینی بگذارد و تا رسیدن به آن شرایط موانع زیادی را باید از پیش راه بردارد.

تغییر کادر لائیک ارتش، حل مسئله 26 تا 30 میلیون کرد در منطقه جغرافیائی کردستان؛ 14 استان حکاری، وان، آغری، قارص، سیرت، تبلیس، موشی، دیار بکر، بینگول، تونجلی،ماردین، اورفا، آدیامان و آلازیغ و... ،و صاف کردن جاده برای حضور همه جانبه اسلامگرایان، راه دشواری است که پیش روی اردوغان قرار دارد. توازن قوا در جامعه ترکیه ایجاب می کند که اردوغان از موضعی حرکت کند که مواضع پاریس امام را زنده می کند و بحق آقای فرخ نگهدار در فقدان وجود "امام" شیفته وار از اردوغان سخن می گوید:

"در کلام اردوغان قدرتی شگرف نهفته بود. در کلام او اعتماد به نفس موج می زد. سخنرانی او در پارلمان ترکیه با کف زدن یک پارچه نمایندگان مواجه شد. حتی عمده ترین احزاب مخالف دولت هم در همین سو ایستادند. مردم ترکیه، از هر گروهی، با سیاست دولت خود همراهند. این است راز قدرتی که در کلام اردغان است. "

اگر نظرات و شیفتگی آقای نگهدار در روزنانه های ترکیه منعکس شود، از فردا، عوام به دنبال عکس اردوغان در ماه خواهند گشت و ایشان بدلیل آبروباختگی ش در ایران، مابقی عمرش را برای اعتلاء جامعه روحانیت ترکیه صرف خواهند کرد.

آقای نگهدار نوشته است:

"در مقابل دولت اسلام گرای ترک نه تنها هیچ گاه سیاست براندازی اسرائیل و انکار هولوکاست و یا ستیز با طرح های صلح را پیش نکشیده است، بلکه با اسرائیل و حامیان جهانی اسرائیل روابطی تنگاتنگ و دو جانبه داشته است. ترکیه اصلی ترین گردشگاه خارجی مردم اسرائیل و امن ترین جا در خاورمیانه برای شهروندان آن کشور بوده و هست. دولت ترکیه هیچ گاه از یک راه حل نظامی حمایت نکرده و در هیچ رویارویی نظامی، نه له و نه علیه اسرائیل و یا دشمنان آن، مشارکت نداشته و فتح قدس از هیچ راهی را مسوولیت خود ندانسته است."

انسان شیفته، پدیده ها را نه در تغییر بلکه مجرد و ایستا بررسی می کند و همین تفکر از فاشسیم در ایران، ناجی ساخت و اکنون نیز نمی تواند اردوغان را در بستر جامعه ترکیه و گذشته و حال و آینده اش بنگرد.

این تفکر نمی تواند ردپای شمش های طلا و دلارهای ملت ایران را در سیاست های اردوغان پیگیری کند. اندیشه ها و آرزوهای انسان ها باید متناسب با قد و قواره شان باشد. وقتی فرخ نگهدار برای ایران آرزوی دمکراسی می کند، عقلش از سطح موسوی بالاتر نمی رود.

موسوی فرزند خلف "امام" در ذهن ش مجسم می شود که درون لجنزار حکومت استبداد زده اسلامی قرار دارد و با فرهنگ آزادی، دمکراسی، سکولاریسم، حقوق بشر و ... بیگانه است و هفت شهر عشق را عطار گشت و او هنوز اندر خم یک کوچه است!

در جوامع مدرن سیاستمداری که مرتکب خطائی می شود، خود آبرومندانه کنار می نشیند، ولی در جوامع عقب مانده کسانی که راه خطائی را رفته اند، بدرازای عمرشان در لجن غوطه می خورند و در همانجا جان می سپارند ولی به خود و خطاهایشان نمی اندیشند، مگر برای توجیه شان!

بنظر می رسد که آقای فرخ نگهدار هم از این قبیله اند؛ او آرزو می کند که:

"اگر رای مردم ما هم، مثل مردم ترکیه، به حساب می آمد و آقای موسوی و همراهان مهار دولت را در دست داشتند، از ایران هم می توانست صدای دیگری، جز صدای هولوکاست و هسته ای و نابودی اسرائیل برخیزد... "

جای تاسف است که پس از سال ها زندگی در اروپا، آقای نگهدار هنوز نتوانسته است شهامت آرزوئی فراتر از جمهوری اسلامی برای ملت ایران داشته باشد و معلوم نیست که چرا در میان اپوزیسیون برای جمهوری اسلامی خوش رقصی می کند!!!