به این خیمه شب بازی پایان دهید

01.05.2010 - 11:12

چند سالی است که ایران، کانون توجهات بین المللی شده است. البته این توجهات متأسفانه چندان مثبت نیست. از مسئله اتمی ایران که بگذریم، مسئله تحریم ها، نقض گسترده ی حقوق بشر و حقوق اقلیت ها، حوادث بعد از انتخابات سال ۸۸ که منجر به انتخاب مجدد محمود احمدی نژاد شد و ... همه و همه دست به دست همه داده اند که ایران، مدام در صدر اخبار بین المللی قرار گیرد.

در حوادث بعد از و حتی در زمانی که کاندیداها مشغول، تبلیغات بودند، دولت محمود احمدی نژاد توسط رقبا، به دروغگویی متهم شد. این اتهام حتی در مناظره های تلویزیونی هم تکرار شد و با واکنش تند احمدی نژاد روبرو گشت. در این مدت از سوی مجامع بین المللی و گروهای غیردولتی صدها سند و مدرک در ارتباط با نقض گسترده حقوق شهروندان ایرانی و اقلیت های دینی و قومی منتشر شده که البته بازهم با انکار دولت، روبرو گشته.

برای درک بهتر سیاست های دوگانه رژیم ایران در قبال مسئله حقوق بشر، و نمایشی که تهران به راه انداخته باید به دو پرده از این نمایش با دقت نگاه کنیم:

پرده ی اول

ایران و عضویت در شورای حقوق‌بشر

در نگاه اول این درخواست مانند به سخره گرفتن، جامعه جهانی است. کشوری که با رفتارهای خود عملا نشان داده که به حقوق بشر توجهی ندارد، چگونه می خواهد در شورای حقوق بشر عضو شود؟ در اینجا این سوال مطرح است که «آیا حکومتی که تاکنون به قطعنامه های سازمان ملل متحد بی توجهی کرده و آنها را نادیده گرفته، می تواند نسبت به اجرای حقوق بشر در سایر ممالک قضاوت درستی داشته باشد؟»[1]

این درخواست ایران با واکنش بسیاری از فعالان و سازمان های حقوق بشر مواجهه و آنان خواهان جلوگیری از عضویت ایران در شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد شدند و سرانجام این اعتراض ها نتیجه داد و ایران از عضویت در این شورا انصراف داد.[2] البته سخنگوی وزارت خارجه این عقب نشینی را که به عقیده بسیاری از تحلیلگران یک شکست دیپلماتیک محسوب می شود، تنها یک انصراف ساده که حاصل سیاست اتخاذ شده در نشست اخیر كشورهای آسیایی و بر اساس تقسیم كاری كه میان این كشورها صورت گرفته است خواند.

البته کاملا قابل پیشبینی بود که مقامات ایرانی اظهاراتی این چنین حق به جانب نمایند. مانند این اظهارات را از مقامات دولتی ایرانی زیاد شنیده ایم. برای مثال محمد جواد لاریجانی، دبیر ستاد حقوق بشر قوه قضائیه، جمهوری اسلامی را پرچمدار حقوق بشر در دنیا دانسته است.![3]

اما در همین زمان که مقامات ایرانی چنین حق به جانب دم از آزادی و دموکراسی در ایران می زنند، عضو کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی خبر از ارائه طرحی برای مقابله با گسترش تبلیغ فرقه ضاله بهائیت در کشور، در کمیسیون فرهنگی مجلس داد.[4] این موضوع وقتی بیشتر خود را نشان می دهد که به نقل از خبرگزاری حقوق بشر در ایران، رهانا، بهائیان زندانی در ایران، هم‌چنان به صورت بلاتکلیف و با شرایط سخت در زندان نگه ‌داری می‌شوند.[5] همچنین مجموعه فعلان حقوق بشر در ایران در گزارش ماهانه خود ادعا می‌کند که تنها در ماه فروردین ۸۹ در ایران دست کم ۳۸ هزار مورد نقض حقوق بشر انجام شده است.[6]

با چنین وصفی، که تنها مشتی نمونه خروار است، آیا ارائه چنین درخواستی تمسخر جامعه جهانی نیست؟

پرده ی دوم

ایران و شورای جهانی حقوق زنان

پس از اعلام نامزدی جمهوری اسلامی ایران برای عضویت در شورای حقوق بشر سازمان ملل، و همچنین تلاشهای نهادهای مدافع حقوق بشر و آگاه سازی جامعه جهانی از نقض گسترده حقوق بشر در ایران، رژیم ایران در فراری رو به جلو، در کنار دلایلی که در بالا گفته شد، اعلام کرد که به دلیل عضویت در شورای جهانی حقوق زنان از عضویت در شورای حقوق بشر انصراف داده است.![7]

نکته جالب توجه اینجاست که اساساً چنین شورایی وجود خارجی ندارد.! قابل توجه است که بدانید، "کنوانسیون رفع تبعیض علیه زنان" به تصویب مجلس ششم قانون‏گذاری جمهوری اسلامی رسید، ولی در شورای نگهبان رد شد و این شورا آن را مخالف با موازین شرعی دانست. به این ترتیب، ایران عضو این کنوانسیون نیست.

در چهارچوب کنوانسیون رفع تبعیض علیه زنان، کمیته‏ای ناظر به چگونگی اجرای آن در کشورهای عضو وجود دارد که جمهوری اسلامی ایران عضو آن هم نیست؛ در این صورت منظور از شورای جهانی زنان یا حقوق زن چیست؟ این را هم باید یکی دیگر از همان سیاست‏های تبلیغاتی جمهوری اسلامی دانست.[8]

در حالی که مقامات ایرانی عضویت در این شورا را افتخاری بزرگ می دانند، امام جمعه تهران معتقد است بانوانی که ظاهر مناسبی ندارند باعث افزایش زلزله هستند![9] این اظهار نظر عجیب باعث شد که بازهم نام ایران در صدر اخبار قرار بگیرد و زنان کشورهای خارجی در اقدامی بی سابقه دست به ایجاد کمپینی زدند تا بتوانند خلاف گفته های کاظم صدیقی را ثابت کنند.[10]

ظاهراً بحث درباره وقوع زلزله در تهران تمامی ندارد و امامان جمعه پایتخت ترجیح می دهند که همچنان بخشی از خطبه های خود را به احتمال وقوع زلزله اختصاص دهند.[11] این اظهارات تنها به تهران محدود نشد. احمد علم الهدی با ادبیات همیشه تندخویانه خود بدحجابی را توسعه دهنده فرهنگ مفاسد خواند و امام جمعه قم هم خواهان برخورد قاطع با موسیقی و بدحجابی شد.[12] امام جمعه قم، با اشاره به «اعمال خلاف شارع مقدس اسلام از جمله موسیقی و بدحجابی» مدعی رواج منکرات در جامعه شده و خواستار «اقدام فرهنگی و قانونی» شده است. علم الهدی، امام جمعه مشهد، نیز «اقدامات کنونی حکومت در برخورد با موضوع موسوم به بدحجابی را ناکافی دانسته» و خواستار «برخورد قاطع با بی حجابی» گردید.[13]

اما همزمان با این اظهار نظرها، وزیر کشور نیز از اجرای «طرح عفاف و حجاب» در سال جاری خبر داد. ۵ ماه پیش فرمانده پلیس تهران گفته بود «دیگر نیازی به طرح مبارزه با بدحجابی نیست». رئیس قوه قضائیه نیز از «عزم دستگاه قضایی در مقابله با مفاسد اجتماعی» خبر داد. به گفته صادق آملی لاریجانی، ظاهر شدن در جامعه با پوشش‌های نامناسب نوعی بی‌احترامی به حقوق دیگران است.[14] البته منظور آقای لاریجانی از دیگران کاملا مشخص نیست، اگر منظور ایشان ائمه جمعه هستند، که باید پرسید پس حق و حقوق چند میلیون زن و دختر و جوان ایرانی چه می شود؟ اگر چه بارها و بارها در بحث حجاب، صحبت از کار فرهنگی می شود، اما آنچه تا کنون شاهد بوده ایم کار پلیسی و انتظامی و توسل به زور برای قبولاندن حجاب مورد قبول حکومت به زنان ایرانی است.

‌این طرح که در شروع اجرای آن تنها هدفش حجاب بانوان بود به تدریج به بازرسی از کارگاه‌ها و فروشگاه‌های لباس و آرایشگاه‌های مردانه، عکاسی ها و کافی شاپ‌ها و ...نیز انجامید تا شاهد دخالت هرچه بیشتر دولت در حریم آزادی های شخصی و البته محدود کردن جوانان ایرانی باشیم.

کاملاً مشخص است که سیاست دولت، فشار بر جوانان، زنان، فعالین حقوق بشر و اقلیت هاست. در همین زمینه و در راستای همین کنترل و فشار مضاعف دولت بر جوانان ایرانی، اخیراً برای اخذ مجوز کافی نت در مشهد شرایط جدیدی اعلام شده است[15]. که بسیاری از این قوانین در راستای ایجاد محدودیت برای دارندگان کافی نت ها و همچنین استفاده کنندگان از این محیط است. در یکی از بندهای این قانون جدید «نشستن زن و مرد حتی محارم کنار یکدیگر ممنوع» شده است!! حال دولتی که به زنان کشور خود، انواع و اقسام تهمت های اخلاقی را نسبت می دهد و زنان را مایه فساد می داند، چگونه می خواهد از حقوق زنان در کشورهای دیگر دفاع کند؟

این ها تنها دو پرده از نمایشی بود که این روزها شاهد آن هستیم. به نظر می آید دولت ایران، جامعه جهانی را به بازی گرفته است، بازی ای که شهروندان ایرانی بیشتر ضرر را از آن متحمل می شوند. در واقع عضویت ایران در شورای زنان و یا هر شورای دیگری تنها استفاده خارجی دارد. دولت ایران باید واقع بین باشد و بداند که در جهانی که به سرعت رو به جلو در حرکت است، نمی توان به عقب بازگشت.

----------------------------------------

[1] http://fa.trend.az/news/society/rights/1675773.html

[2] http://www.dw-world.de/dw/article/0,,5501885,00.html

[3] http://www.bbc.co.uk/persian/iran/2010/04/100423_l39_javadlarijani_huma…

[4] http://www.javanonline.ir/Nsite/FullStory/?id=291668

[5] http://www.rhairan.info/archives/10059

[6] http://www.peykeiran.com/Content.aspx?ID=15893

[7] http://www.peykeiran.com/Content.aspx?ID=15893

[8] http://www.dw-world.de/dw/article/0,,5504147,00.html

[9] http://ilna.ir/newsText.aspx?id=117702

[10] http://www.metro.co.uk/weird/822864-facebook-boobquake-group-to-prove-b…

[11] http://naphir.blogsky.com/1389/02/04/post-2262/