''به نام آزادي'' فصل نشستن نيست! بنشينيم يخ مي زنيم!

روي سخن اين نوشته، با برخي از نخبگان جامعه است كه هنوز تصميم قاطعانه اي براي برخاستن نگرفته اند و عادت كرده اند اظهار تأسفي كنند و بگذرند. روي سخن اين نوشته با خود ماست، مايي كه بايد زودتر تصميم بگيريم و وارد ميدان عمل شويم و مردم را ياري رسانيم. مايي كه دچار "عادتِ اِاِاِ گفتن" شده ايم!

عده اي از ما اين روزها داريم عادت مي كنيم به شنيدن خبرهاي بد و فقط به اظهار تأسف كردن و به "اِاِاِ" گفتن! و اين عادت دارد تبديل مي شود به رژيم روزانه ما! مي شنويم فلاني و صد نفر ديگر را دستگير كرده اند؛ در جواب مي گوييم:"اِاِاِ!" بعد مي رويم و كارمان را ادامه مي دهيم! مي خوانيم فلاني را ترور كردند! نچ نچي مي كنيم و مي گوييم:"اِاِاِ"! بعد مي رويم خبر بعدي را مي خوانيم! تلفني زنگ مي زند:"شنيده اي به جوانان زنداني در عشرت آباد سپاه تجاوز ميشه؟" مي گوييم:"اِاِاِ؟" خيلي هم متأسف مي شويم اما باز به همان گفتن "اِاِاِ" بسنده مي كنيم و عملي درباره آنچه شنيده ايم انجام نمي دهيم. شايد نمي دانيم روزي شايد خبر مردن يا دستگيري يا ترور خودمان هم فقط يك "اِاِاِ" و نچ نچ را در اطرافيان باعث شود و باز به زندگي شان ادامه بدهند. ما غالبا" گمان مي كنيم اگر موضوع خبرها ما باشيم، احتمالا" بساط دنيا در هم پيچيده مي شود و جهان كن فيكون مي شود! اما اگر وضع به همين منوال پيش برود، ديگر براي كسي حساسيتي باقي نمي ماند تا براي ما چيزي بيشتر از يك اِاِاِ ساده نشان دهد. ما كم كم داريم به عادتي دچار مي شويم كه تلخ ترين خبرها را بشنويم و بدترين اخبار فقط يك "اِاِاِ" در ما ايجاد كند و تأثير آن اتفاقات به سرعت محو شود. و اين خيلي خطرناك است. براي هر ملتي اين خطرناك است، ما ايراني ها كه همينطوري هم در خطر زاده شده ايم و بايد بيشتر مراقب خودمان باشيم. خوشبختانه مردم هوشيار ما هرگز به "عادتِ اِاِاِ گفتن" مبتلا نشده اند و اين جاي شكر دارد.

گاهي سئوال مي كنم چه اتفاق ديگري بايد بيفتد تا ما را جدا" تكان بدهد، به خيابانها بكشاند و به خانه بازنگرداند؟ چه شوك ديگري مي تواند ما را از خلسه و از عادت "اِاِاِ گفتن" نجات دهد؟ رأيمان را دزديدند، جوانانمان را كشتند و زنداني كردند و در زندانها به آنها تجاوز كردند، شكنجه شان كردند و جسدشان را از خانواده ها مخفي ساختند. مادران عزادارمان را از سوگواري بر مزار عزيزانشان منع كردند و آنها را دسته دسته دستگير مي كنند. نخبگان سياسي ما را با تحقير به خانه نشيني مجبور كردند و ما هر روز به شنيدن خبرهاي تلخ دستگيري اين، يا سوء قصد به آن و ترور آن ديگري و كشتن آن ديگران عادت مي كنيم. بي اينكه بدانيم ما به عنوان كساني كه با افكار عمومي سر و كار داريم، مسئوليم كه خاموش ننشينيم. مسئوليم كه حساسيت هايمان را هر روز سوهان بكشيم، حسگرهايمان را هر روز تازه كنيم و اجازه ندهيم ديكتاتوري از ما ربات هايي بيروح بسازد كه ديگر هيچ خبري ما را تكان ندهد. اگر چنين نباشيم، مردمي كه با تمام وجودشان دارند سختي هاي اين روزها را درك مي كنند و با تمام حسگرهايشان دارند اين سختي ها را احساس مي كنند، از ما عبور خواهند كرد و روزي روزگاري در فرداي آزادي اين كشور، يقه روشنفكران خود را خواهند گرفت كه در روزهايي كه ما در آتش بوديم، چرا شما يخ زده بوديد؟ ما به آزادي، به مردم و به خود بدهكاريم و امروز فصل نشستن نيست. فصل همراهي با اين موج ميليوني آزاديخواهي است. بگذار حاكمان صداي ما را رساتر از هميشه بشنوند و باور كنند سكوت ما، علامت رضايت نيست.

در اين سرماي كشنده استبداد ديني، هر كدام از ما به عنوان نيروهاي مؤثر جامعه، نخبگان يا روشنفكران نبايد بنشينيم، نبايد بخوابيم، وگرنه يخ مي زنيم و مي ميريم. حتي اگر تا فرداهاي پيروزي زنده بمانيم، فرداها كه فرا برسند از نگاههاي سنگين و ملامت گر مردم، خواهيم مرد. و آن مردن، بد مردني است. پس "به نام آزادي" برخيزيم و مردم را تنها نگذاريم.