“جمهوری” اسلامی به آخر خط رسیده. هشیار باشیم

حکومتی که مجبور باشد هر ماهی یکبار ازترس اعتراضات گسترده و سراسری مردمی سیستم اینترنت کل کشور را قطع کند. خبرنگاران بین المللی را قرنطینه کند. و دانشگاههای کشور را تعطیل نماید، به آخر راه رسیده. اسطوره های رژیم یکی پی از دیگری فرو میریزد. اخرین اسطوره به خاک سپرده شده نقد و نفی کامل اندیشه های “امام راحل” بنیان گذاز نظام جهل و جتایت است.

کنترل دولتی عمدتا بوسیله دو سلاح تبلیغات در جهت تحمیق و سرکوب فیزیکی در جهت ایجاد ترس و در هر دو حالت در جهت منفعل کردن مردم صورت میگیرد. قدرت طلبان تا جایی که بتوانند از سلاح تبلیغات و تاثیر گذاری بر عقاید شهروندان استفاده مینمایند. با کم اثر شدن سلاح تبلیغات، سلاح دوم که استفاده از زور و سرکوب فیزیکی باشد بیشتر مورد استفاده قرار میگیرد. در واقع هر نظام سیاسی برای حفظ ساختار قدرت از این دو وسیله استفاده میکند. اگر چه متناسب با درجه دمکراتیک بودن و عادلانه بودن نظام سیاسی و اجتماعی نسبت استفاده از این دو وسیله تغییر میکند.

برای مثال در یک نظام دمکراتیک که عمدتا بر پایه حقوق شهروندی و عدالت اجتماعی بنا شده سیاست های دولت عمدتا در راستای منافع شهروندان بوده و نیاز به تبلیغات عوام فریبانه و سرکوب عملا نفی میشود. اما با تمرکر قدرت و درجه غیر دمکراتیک شدن نظام سیاسی و یا عدم توجه به عدالت اجتماعی احتیاج به استفاده از تبلیغات و در نهایت سرکوب فیزیکی بیشتر میگردد.

یک معیار ثبات سیاسی جوامع، نسبت استفاده حکومت ها از این دو وسیله است. افزایش استفاده از قدرت سرکوب فیزیکی بوسیله یک دولت بطور کلی نشان دهنده کاهش مشروعیت نظام سیاسی است. یک نشانه بحران در ساختار سیاسی استفاده مفرط و گسترده حکومت از سلاح سرکوب فیزیکی مردم است. این روش همچنین میتواند بیانگر عدم توانایی حکومت در پاسخ گویی به خواسته های مردم آن کشور باشد.

تاکید نظام “جمهوری” اسلامی بر سرکوب گسترده و محروم نمودن شهروندان از ابتدایی ترین حقوق مدنی خود، بیانگر بحران فزاینده سیاسی در کشورمان است.بحران کنونی زاییده ناتوانی حکومت استبداد دینی در حل مسائل اقتصادی و اجتماعی کشورمان و تجاوزات به حقوق انسانی اقشار مختلف جامعه و ماجرا جویی های بیخردانه در عرصه بین المللی است.

نظام استبدادی ولایت فقیه در سیر ” تحول” 30 ساله خود بر اساس سیاست حذف هر صدای مخالف و در نهایت تلاش برای حذف جناح میانه رو عملا تبدیل به یک دیکتاتوری نظامی مذهبی شده که حتی اصول مندرج در قانون اساسی سر اپا متناقض خود را نقض می نماید. براحتی جنایت میکند و با ناتوانی فزاینده در استفاده از تبلیغات متوسل به سرکوب فیزیکی در ابعاد خطرناکی گردیده است.

در عین حال شاهد رشد جنبش آزادی خواهانه ای هستیم که در برابر این سرکوب با شجاعت ایستادگی کرده است. سئوال مهم اینجاست که این جنبش چگونه میتواند در برابر این نظام متجاوز ایسادگی کرده و در نهایت آنرا بزیر بکشد.

در جوامع استبداد زده بزرگترین وحشت نظام دیکتاتوری از اتحاد و همفکری شهروندان آگاه و قدرت متشکل انان است. چرا که دیکتاتور ها غالبا از حمایت اقلیت محدودی بر خوردارند و بزرگترین ابزار سرکوب حکومتی، قدرت سازماندهی شده و متمرکز آن در برابر شهروندان غیر مشکل و پراکنده است.

بنایراین دو ستون اصلی برای موفقیت جنبش آزادی خواهی:

1. آگاهی شهروندان و داشتن اهداف مشخص

2. قابلیت سازماندهی موثر آنان در برابر حکومت متجاوز است.

مقاله: آزادی، آزادی، جمهوری، جمهوری به موضوع اول می پردازد.

مقالات : 1. چگونه نظام جهل و جنایت ولایت سفیه را بزیر بکشیم.

2. ضرورت تشکیل جبهه متحد آزادی خواهی و ایجاد بدیل دمکراتیک قدرتمند:

موضوع دوم را بررسی مینماید

تلاش های همه جانبه نیروها و هموطنان دمکرات در جهت اطلاع رسانی در رابطه با موضوعات جاری و گفتگو و روشنگری و کمک به درک عمیق تر مسائل و استفاده موثر از تمامی امکانات موجود یک پیش شرط اساسی موفقیت جنبش آزادی خواهی و تقویب فرهنگ دمکراتیک است.

در نتیجه این تلاش ها اهداف مهم جنبش آزادی خواهی برای اقشار مختلف شفاف میگردنند. در اینصورت امکان عوام فریبی سیاست مداران و به یغما بردن حاصل تلاش ها، نظیر انچه که در انقلاب 57 اتفاق افتاد بسیار کمتر میگردد.

هدف ما مقاومت با اشکال متنوع. در دفاع از حقوق انسانی‌ مان در برابر اعمال و سياست های سرکوبگرانه رژيم است. بطوری که هزينه سرکوب وعدم پاسخگويی به خواست های مردم هر روز سخت تر گردد. در غیاب احزاب قدرتمند دمکراتیک و مردمی به سبب اختناق کنونی، سازماندهی در این مرحله میباید بصورت گسترده در محلات، ادارات، دانشگاهها، آموزشگاهها و کارخانجات … با تکیه با هدف های شفاف ( اسقرار جمهوری بر مبنای رای مردم و اعلامیه جهانی حقوق بشر) و بصورت خود سازمانده و غیر هرمی شکل گیرد. این ارگان های مدنی قدرت سازماندهی شده ما برای بزیر کشیدن نظام جهل و جنایت و دوران گذار به نظام جمهوری خواهد بود. بیاد داشته باشیم هدف گسترش مبازه مدتی است. بجای 10 نفر 100 نفر را همراه نماییم. برای مثال بخشی از فعالیت های دانشجویان دمکرات و آزادی خواه می تواند بر سازماندهی جنبش دانش آموزی متمرکز گردد.

در نتیجه:

1. قوای سرکوب برای دانشگاهها کمتر می شود.

2. کنترل دبیرستان ها به خاطر تعداد زیاد بسیار مشکل و شاید غیر ممکن می گردد.

3. فضا های اعتراضی اجتماعی گسترش یافته و نماد های نا موفق سرکوب جنبش آزادی خواهی گسترش می یابد.

4. دانش آموزان سال اخر با امادگی بیشتری از نظر فعالیت در جنبش مدنی وارد دانشگاه و محیط کار شده. در حین تحصیل از بهترین درس های زندگی که تلاش برای حق تعیین سرنوشت خود است بهره می برند.

علیرغم ورشکستگی کامل رژیم در عرصه های اقتصادی، اجتماعی و اخلاقی، تا روز بزیر کشیدن کامل رژیم جهل و جتایت نباید آنرا دست کم گرفت. تمام امکانات اقتصادی و نظامی در اختیار نظام طالبان ایران است. اگرچه ضربه خورده ولی قادر یه سازماندهی صد ها هزار مزدور میباشد. تشدید تضادهای درونی رژیم و ریزش نیروهایش و ترس یا عدم تمایل بخشی از نیروهای انتظامی به سرکوب مردم محتمل است. اما فعالان جنبش آزادی خواهی باید خود را برای سرکوب های بسیار شدیدتر و بازی های پیچیده تر سران نظام آماده نمایند. فعالین مدنی و دانشجویان مبارز آزادی خواه حتما میباید بخش هایی از نیروهای خود را بصورت مخفی سازماندهی نمایند. بیاد داشته باشیم هر چه سازماندهی ما قدرتمند تر باشد. سختی ها و هزینه ها برای این دوران گذار کمتر بوده و امید به اینکه ریشه هر گونه استبداد در کشورمان خشک گردد بیشتر خواهد بود. به یاد داشته باشیم قدرت مساوی خشونت نیست. با گسترده و قدرتمند کردن جنبش آزادی خواهی میتوانیم اشتهای خشونت سرکوب گران را به حداقل رسانده و در عین حال معیار های نوینی را برای رفتار اجتماعی بر مبنای احترام به حقوق شهروندی پایه گذاری کنیم. اگرچه همانطور که آزادی خواهان برای رسیدن به آزادی هزینه میدهند؛ مزدوران نیز برای ایستادن در برابر آزادی هزینه خواهند داد