شعارهای13 آبان و ضرورت گسترش اعتراضات و اعتصابات برای فلج کردن رژیم

شعارهای ما برای 13 آبان و ضرورت گسترش اعتراضات و اعتصابات برای فلج کردن رژیم از 14 آبان.

امروز شاهد شکل گیری جنبشی گسترده در برابر نظام “جمهوری” اسلامی هستیم. ایران کشوری پهناور با اقوام وگرایشات فکری متفاوت و ادیان مختلف است. دلایل شرکت بخش های مختلف جامعه در جنبش اعتراضی اخیر نیز متفاوتند. در پشت این حرکت فراگیر دستیابی به آزادی های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی متعددی نهفته است. از جمله: آزادی های فردی، برابری طلبی زنان وآزادی پوشش، آزادی خواهی جوانان و دانشجویان ، احقاق حقوق قومهای ایرانی (کرد وآذری و بلوچ و…) و اقلیت های دینی، رعایت حقوق زندانیان و منع شکنجه و مجازات اعدام، دفاع از کودکان، حفظ محیط زیست (کنترل آلودگی آب وهوا، نابودی جنگلها و تالاب ها و گونه های گیاهی جانوری…)، تغییرات اساسی در سیستم آموزشی، خواسته های صنفی و اقتصادی کارگران و کارمندان و معلمان و خیل عظیم جوانان بیکار. عقاید فکری که در این چنبش نقش دارند نیز متنوعند. از اصلاح طلبان دینی گرفته تا سوسیالیست های انقلابی. از سوسیال دمکرات ها گرفته تا مشروطه خواهان،. از دمکرات های لیبرال گرفته تا افرادی که ضرورتا گرایش به عقیده سیاسی خاصی ندارند.

از نظر عقاید دینی و فکری نیز دیندار و بی دین، شیعه و سنی، مسیحی و بهایی و زرتشتی و یهودی و دراویش شکل دهنده تنوع افکار و عقاید در کشورمان هستند.

بر این اساس شعار های ما نیز انعکاسی از مطالبات و خواسته های متنوع هموطنان مان است. این که عده ای ممکن است بعضی شعار ها را نپسندند مشکل آنهاست. شاید بهنر باشد این افراد ظرفیت خود را برای شنیدن صدا های متنوع و گاه متفاوت افزایش دهند. چرا که خواست مهم جنبش ما احترام به آزادی بیان و نهادینه کردن فرهنگ دمکراتیک و چند صدایی است. کسانی هم که خود را قبله عالم می بینند و به هرخواست دمکراتیک و آزادی خواهانه ای که همسو با منافع و خواسته های گروهی شان نباشد انگ رادیکال و افراطی میزنند. بهتر است گوش های مبارک شان را به این صداهای بر حق و سرکوب شده عادت دهند.

همچنین جنبش نوین ما با تحول در پندار، کردار و رفتار نه تنها میتواند خود را از شعار های ورشکسته حکومت اسلامی جدا نماید. بلکه با دور ریختن "شعار های مرگ بر" این و آن میتواند شعور سیاسی خود را اشکار نموده و مرزبندی با فرهنگ خشونت و مرگ پرستی را با صدای بلند در شهرهای کشورمان فریاد کند. براستی اگر یک چینی یا فرانسوی شعار مرگ بر چین یا مرگ بر فرانسه را در ضدیت با دولت کشور متبوعش بشنود ازرده نحواهد شد. آیا اگر یک ایرانی شعار مرگ بر ایران را در اعتراض مردم کشور های دیگر به عملکرد جمهوری اسلامی بشنود به درستی از معادل کردن سیاست دولت با مردم ما ازرده نخواهد شد؟

دولت طالبانی جمهوری اسلامی برای منافع منطقه ای و باج گیری از قدرت های دیگر خود را بدروغ حامی مردم فلسطین جا میزند. آیا برای رو کردن این دروغ و ابراز تنفر از سرکوب و کشتار مردم بیگناه ، بهتر نیست بگوییم. نه سرکوب نه کشتار چه غزه چه ایران جه هر کجای دنیا. با چنین شعاری نه تنها رژیم ولایت سفیه را محکوم کرده ایم. بلکه مخالفت خود را با سرکوب در تمام دنیا به زیبایی ابراز داشته ایم.. دقت در انتخاب شعارها، تنوع و همسویی آن شعارها با خواست باز گرفتن حقوق انسانی ما از دیکتاتوری نظامی حکومت اسلامی نشان دهنده رشد فکری جنبش آزادی خواهی است.

شعار های مناسب با اهداف جنبش:

شعار محوری: آزادی آزادی آزادی

آزادی آزادی جمهوری جمهوری

در اعتراض به دیکتاتوری و برای مبارزه:

خامنه ای حیا کن؛ سلطنتو رها کن.

ننگ بر این دولت مردم فریب.

ننگ بر دیکتاتور ، ننگ بر استبداد.

ملت ما بیدار است / از استبداد بیزار است

دیکتاتور، دیکتاتور / این آخرین پیام است / جنبش سبز ایران / آمادۀ قیام است

ایرانی می میرد ذلت نمی پذیرد.

حقوق بشر و آزادی:

آزادی عقیده حق مسلم ماست.

آزادی مطبوعات حق مسلم ماست.

آزادی عقیده با توپ و تانگ نمیشه

آزادی تجمع / حق مسلم ماست.

آزادی آزادی آزادی. دوباره آزادی آزادی آزادی

آزادی اندیشه، همیشه همیشه.

در اعتراض به سرکوب:

نه سرکوب نه کشتار چه غزه چه ایران جه هر کجای دنیا.

نه سرکوب نه اعدام چه ایران چه هر کجای دنیا.

زندانی سیاسی آزاد باید گردد.

ایران شده بازداشتگاه / اوین شده دانشگاه

تبعیضات جنسیتی ، قومی و مذهبی و اتحاد ملی:

شیر زن ایرانی حقتو پس میگیرم.

هموطن بهایی حقتو پی میگیرم

ایرانی آزاده حقتو پس میگیرم.

آزادی پوشش حق مسلم ماست.

معلم، کارگر دانشجو اتحاد

ایرانی آزاده اتحاد اتحاد.

ننگ بر این دولت مردم فریب.

عدالت:

آزادی، عدالت جمهوری ایرانی، آزادی عدالت جمهوری ایرانی.

درابطه با عناصر منفور و جنایت کار:

احمدی ِمقدّم، استعفا استعفا

ضرغامی ِ بی حیا / استعفا استعفا

راه برای آزادی و اسقرار دمکراسی در کشورمان طولانی است. هر روز دامنه اعتراضات و اعتصابات را برای فلج کردن رژیم را گسترش دهیم. دیکتاتوری نظامی مذهبی کنونی را نباید دست کم گرفت. اگر چه مردم آزادی خواه در برابر این نظام مبارزه میکنند. اما محدود کردن اعتراضات و عدم تاکید بر اعتصابات سراسری میتواند به نفع نظام ودر جهت تثبیت آن قرار گیرد. هشیار باشیم و اجازه ندهیم که دشمنان تحول دمکراتیک و آزادی با وقت کشی جنبش ما را تضعیف نمایند. تلاش برای کسب و حقظ آزادی نه یک فعالیت مقطعی بلکه مستلزم تلاشی همیشگی است. حوادث، منافع گروههای با تفکر استبدادی و تمامیت خواه، منافع دولت های خارجی و غیر قابل پیش بینی بودن بعضی ترفند های سران رژیم ولایت سفیه همه و همه چالش هایی جدی در برابر حرکت آزادی خواهی قرار خواهند داد. همچنین بخاطر داشته باشیم که گذار از فرهنگ استبدادی و نهادینه شدن فرهنگ آزادی خواهی و دمکراتیک مستلزم وجود فضای باز سیاسی، آزادی بیان و مطبوعات و آزادی احزاب است. به این ترتیب حتی با گذار از نظام ولایت سفیه و اسقرار جمهوری، چالش های جدیدتر مطرح خواهند گشت. با توجه به این نکات: مهمترین ضامن پیروزی جنبش آزادی خواهی در مرحله اول درجه آگاهی و در مرحله دوم قدرت سازمان یافته آن است. هر جه سازماندهی ما قدرتمند تر باشد، سختی ها و هزینه ها برای این دوران گذاز کمترخواهد بود باشفاف نمودن اهداف، شیوه های مبارزه و اتحاد آگاهانه مبارزه جنبش آزادی خواهی را قدرتمند کنیم.