راه پیمایی جهانی قدس را نیز برگزار کردند. چه شد؟

از چند کشور به سوی مرزهای اسرائیل روان گشتند و شعارهای خشمگینانه به حمایت از ترور فلسطینی سر دادند و آشوب و درگیری به راه انداختند و پس از ساعاتی طوفان فرو نشست و اوضاع به حال نسبتاً عادی بازگشت.

راه پیمایی کردند، ولی راه را اشتباه پیمودند.

به جای آن که به آشتی و گفت و گوهای صلح روی آورند و تلاش کنند نزاع فلسطینی – اسرائیلی از راه تفاهم، حسن نیت و احترام متقابل و گذشت های دوجانبه حل و فصل شود، حکومت اسلامی ایران و سازمان های ترور چون حماس و حزب الله لبنان وارد معرکه شدند و کوشیدند این فرصت تبلیغاتی را از دیگران بدزدند و منافع و هدف های ناپاک خویش را به جای آرمان‌های ملی فلسطینیان به پیش برند.

ظاهراً غرض از آن چه که "راه پیمائی جهانی قدس" نامیده بودند، دفاع از حقوق و خواسته های فلسطینیان بود. ولی نتیجه واقعی از این اقدامات تبلیغاتی کاملاً معکوس است، زیرا روند صلح را دورتر می کند و به این امید و امکان که فلسطینیان بتوانند به آرمان اصلی خود که همانا برپایی کشوری مستقل است، آسیب می رساند.

راه  را به پیمایند، ولی مسیر درست را طی کنند.

آن راه پیمایی دیروز و اقدامات ستیزجویانه سال های گذشته، همه، بی راهه می رفته است.

راه درست آن است که دست آشتی اسرائیل را که به سوی فلسطینیان از دیر باز دراز شده است بفشارند، راه گفت و گو در پیش گیرند و به دور میز مذاکرات با اسرائیل باز گردند.

اگر فلسطینیان حسن نیت نشان دهند، خیلی زود و آسان می توان به صلح و آشتی رسید و راه حلی یافت که بیشترین بخش از خواسته ها و انتظارات هر دو طرف را تأمین کند.

فلسطینیان زمین می خواهند و کشور مستقل می خواهند و آزادی و رفاه خویش را می طلبند. این خواسته های آنان قابل درک و تفاهم است. اسرائیل نیز در مقابل امنیت می خواهد، و می خواهد اطمینان یابد که فلسطینیان از ترور دست برمی دارند و به آدمکشی و تخریب و تجاوز پایان می دهند و حاضرند در کنار همسایگان اسرائیلی خود با صلح و صفا زیست کنند.

تنها رژیمی که از این گمراهی فلسطینیان سود می برد و سرکشی آنان را شدت می بخشد، رژیم اسلامی ایران است و تنها کسانی که از این راه اشتباه و شیوه رنگ باخته زیان می بینند، فلسطینیان و آرمان ملی آنان هستند.

با آن که تظاهرات موسوم به  "راه پیمایی جهانی قدس" به ابتکار رژیم ایران نبود، بلکه گروه های افراطی فلسطینی – عربی – اسلامی آن را تدارک دیده بودند، ولی حکومت ایران کوشید بیشترین بهره گیری تبلیغاتی را از آن بکند.

حکومت ایران هزینه آوردن صدها نفر مسلمان از کشورهای آسیایی را به عهده گرفت. آن ها را به تهران آورد و سپس دسته جمعی رهسپار قم و اصفهان و کاشان و دیگر شهرها کرد تا رژه بروند و به مردم ایران نشان دهند که گروه مسلط بر کشورشان همچنان در دفاع از ترور فلسطینی سینه می زند و یقه چاک می کند.

آن ها ظاهراً برای شرکت در "راه پیمایی جهانی قدس" از مالزی و اندونزی و پاکستان و بنگلادش و دیگر کشورهای آسیایی به تهران آورده شده بودند که از آن جا راهی لبنان شوند. ولی رژیم، برای بهره گیری های تبلیغاتی و داخلی خود، آنان را در شهرهای کشور به رژه رفتن وا داشت تا به مردم نشان دهد که اگر آب و نان ندارند، دلشان خوش باشد که رژیم منافع فلسطینی ها را فراموش نکرده است.

ولی همین  التهاب رژیم ایران و تلاش آن برای بهره گیری تبلیغاتی بود که موجب ناخرسندی اعراب و حتی گروه حماس شد. رژیم ایران در این روزها در انظار بین المللی چنان بدنام و بخت برگشته است، که حتی حماس هم نمی خواهد نام این حکومت با مبارزه فلسطینی علیه اسرائیل در هم آمیخته شود.

از روزی که اسرائیل نوین پا به عرصه وجود گذاشت و ملت اسرائیل پس از دو هزار سال غربت و دربدری استقلال دوباره خود را باز یافت، تا به امروز که حدود 64 سال از آن می گذرد، اعراب به جای آن که به کنار میز گفت و گو بیآیند و حسن نیت و گذشت متقابل نشان دهند، همه شیوه های خشونت و آدم کشی و ترور را به آزمون گذاشته‌اند که دود آن به چشم خودشان رفته و به جای آن که سودی برایشان به دنبال آورد، موجب زیان و رنج و درد آنان شده است.

پیشینه نزاع عربی – اسرائیلی سرشار از خونریزی و کشتار بوده است.

به یاد آوریم که یک سال پیش از استقلال اسرائیل، در آن روزهایی که مجمع عمومی سازمان ملل توصیه کرد که در سرزمین باستانی یهود دو کشور مستقل اسرائیلی – عربی در کنار یکدیگر برپا شود، اعراب این قطعنامه را پاره کردند و اعلام داشتند که با حمله نظامی همزمان با اعلام استقلال اسرائیل، این کشور نوپا را در رحم خفه خواهند کرد، مردمانش را به دریا خواهند ریخت و بر سراسر این خاک مسلط خواهند شد.

اسرائیل قطعنامه سال 1947 سازمان ملل را پذیرفته و نسبت به اجرای آن متعهد شده بود. ولی اعراب آن را پاره کردند – همان گونه که صدام حسین قرارداد شط العرب با ایران را پاره کرد و به ایران زمین حمله برد.

اعراب به جای آن که تلاش خود را برای برپایی کشور مستقل "عربی" متمرکز سازند (زیرا در 65 سال پیش نامی از "فلسطین" در قاموس سیاسی جهان وجود نداشت و آنان "عرب" شناخته می شدند)، جنگ علیه اسرائیل نوپا را آغاز کردند – و نتیجه آن شد که در صحنه نبرد شکست خوردند، زیرا اسرائیلیان با آن که اندک و کم توان بودند، با جانفشانی و ایثار توانستند بر اعراب پیروز شوند و نیت پلید آنان را در نابودی یهودیان ناکام گذارند.

به دنبال جنگ استقلال اسرائیل و پیامد آن، برپایی کشور مستقل عربی – فلسطینی در این سرزمین منتفی شد؛ زیرا هنگامی که آنان از اسرائیلیان شکست خوردند، مصر بر نوار غزه مسلط شد و اردن کرانه باختری را در اختیار گرفت و آن را بخشی از خاک خود دانست و ادعای مالکیت کرد.

این نخستین اشتباه سرنوشت ساز جانب فلسطینی – عربی بود که به جای پذیرفتن قطعنامه (همان گونه که اسرائیل آن را پذیرفته بود)، اعلام جنگ و ستیز کرد و بازی را در جبهه باخت. از آن جا که آنان خشت اول را کج نهاده بودند، دیواری که بنا کردند، همچنان تا ثریا کج بالا می رفت.

در طول سال های پس از اعلام استقلال اسرائیل، در حالی که این کشور در جامعه جهانی مورد استقبال قرار گرفته و با گام بلند به سوی ترقی و تعالی و رفاه و دانش و تکنولوژی پیش می رفت، اعراب و فلسطینی‌ها جنایتکارانه ترین راه‌های خشونت علیه اسرائیل را آزمایش کردند:

در طول چند دهه آن‌ها در اماکن عمومی اسرائیل بمب گذاشتند، عابران را به گلوله بستند، هواپیما دزدیدند و هنگام پرواز منفجر ساختند تا همه سرنشینان را بکشند، کودک و زن و مرد اسرائیلی را کشتند، پاکت پستی انفجاری به داخل اسرائیل فرستادند و حتی به پرتقال صادراتی اسرائیل به اروپا جیوه تزریق کردند تا شهروندان غربی را بکشند.

همه این راه‌ها، به شکست انجامید. ولی اعراب و فلسطینی ها یک راه را آزمایش نکردند و آن راه گفت و گو، تفاهم و آشتی بود و سرشان به سنگ خورد.

در اوائل سال‌های دهه نود قرن بیستم بود که اسرائیل یک بار دیگر دست دوستی به سوی فلسطینیان دراز کرد، که این بار آن را فشردند و توافق نامه صلح اوسلو به دست آمد که در آن گفته شد اسرائیل در راه برپایی کشور مستقل فلسطینی کوشا خواهد بود و فلسطینیان نیز متقابلاً تعهد می کنند که از این پس ترور را به عنوان شیوه ای برای رسیدن به آرمان‌های خویش کنار می گذارند و درآینده اختلافات خود با اسرائیل را روی میز گفت و گو و بررسی متقابل می گذارند.

ولی یاسر عرفات که همیشه یک تروریست بود، نتوانست پس از امضای اوسلو به خود ارتقاء مقام دهد و به سطح یک رهبر و رییس حکومت برساند و به مقام رییس جمهوری مردمی محروم برسد و آنان را در راه نیل به استقلال ملی و رسیدن به رفاه و نیک بختی رهنمون گردد.

عرفات یک تروریست بود و پس از اوسلو نیز یک تروریست باقی ماند و فلسطینیان به جای آن که به سوی کشور مستقل خویش پیش روند، به واپس گراییدند و به دوران سیاه آدم کشی ضد اسرائیلی بازگشتند.

این پیشینه را فشرده بیان کردیم تا یادآوری کنیم که اعراب و فلسطینی ها در رسیدن به خواسته های ملی خویش، همیشه راه اشتباه پیموده اند – و امروز نیز با تحریک و تشویق حکومت ایران، همچنان در همان بی راهه گام برمی دارند.

این نگون بختی اعراب فلسطینی، از هنگامی که خمینی در ایران قدرت را به دست گرفت دو چندان شد. بنیان گذار حکومت اسلامی ایران، سال ها پیش از آن که مردم ایران را در راه تأمین اندیشه های واپس گرایانه خود به گروگان بگیرد، در کتاب حکومت اسلامی نوشته بود که باید قدرت دینی – اجتماعی اسلام را برای رسیدن به هدف های سیاسی و مرامی مورد بهره گیری قرار داد.

از دیدگاه خمینی دستآویز قرار دادن نزاع فلسطینی – اسرائیلی، بهترین وسیله ای بود که می توانست موجب وحدت مسلمانان جهان گردد – ولی اگر این نزاع حل شود، حکومت ایران بزرگ‌ترین حربه خود در صحنه بین المللی را از دست خواهد داد.

خمینی نه تنها در سال های نخست تغییر رژیم در ایران کوشید از روند آشتی بین فلسطینیان و اسرائیل جلوگیری کند، بلکه حتی امروز نیز که سی و سه سال از آن دوران می گذرد، هنوز این تلاش نافرجام از جانب جانشنینان او ادامه دارد: اسماعیل هنیه سرکرده دولت کودتایی حماس در غزه را به تهران می برند و به او هشدار می دهند که مبادا راه آشتی با اسرائیل را در پیش گیرد – و هنیه در تهران اعلام می دارد که "مقاومت" ادامه خواهد یافت – که در قاموس سیاسی اعراب، "مقاومت" به مفهوم ادامه راه ترور و خونریزی، و دوری از هر گونه سازش و مدارا ست.

حتی خامنه ای در دیدار با رجب طیب اردوغان ادعا می کند که تنها معیار حمایت رژیم ایران از جنایات بشار اسد در سوریه آن است که دولت دمشق از "مقاومت" (یعنی ترور و ستیز مسلحانه) علیه اسرائیل جانبداری می کند.

یعنی : مهم نیست که هزاران تن از مردم سوریه به دست مزدوران اسد کشته شده و می شوند، معیار رژیم ایران در برخورد با حکومت بشار اسد مبارزه علیه اسرائیل وحمایت از سازمان‌های ترور، از حزب الله لبنان تا حماس است. حتی این واقعیت که حماس از بیم فرو افتادن حکومت خاندان اسد در سوریه، دفاتر خود در دمشق را به دیگر کشورهای عربی منتقل ساخته است، حکومت ایران را از جای خود تکان نمی دهد.

دیروز "راه پیمایی جهانی قدس" برگزار کردند.

پیش از آن راه پیمایی دیگری برای تجاوز به مرز اسرائیل به راه انداخته بودند.

قبل از آن کشتی ها را به سوی نوار غزه به هدف شکستن محاصره دریایی از جانب اسرائیل فرستادند.

پیش از آن اسرائیلی کشتند.

قبل از آن به ترورهای انتحاری روی آوردند.

پیش از آن هواپیما ربایی کردند و هواپیماهای مسافری را در هوا منفجر ساختند –

و انواع جنایات دیگر که در تاریخ خاورمیانه با ننگ و شرم ثبت شده است.

یک راه را هنوز به طور جدی نیازموده اند و آن راه گفت و گو و آشتی و سازش است. راهی که باید با ابراز تفاهم واقعی و با آمادگی راستین برای گذشت های متقابل بپیمایند.

به آقای محمود عباس بگویید که به جای این تظاهرات نمایشی، به جای اقدامات یک جانبه در صحنه بین المللی و نهادهای جهانی، به جای تبلیغات زهرآگین رادیویی و تلویزیونی و مطبوعاتی علیه اسرائیل، بهتر است پیش شرط های خود را کنار گذارد و با خلوص نیت  به دور میز گفت و گو با اسرائیل باز گردد، تا با ابراز حسن نیت و گذشت متقابل، نزاع پایان گیرد و همکاری و همزیستی و دوستی و برادری بین اسرائیل و فلسطینیان رشد کند.

لطف کرده، این پیام را به گروه اسلامی – بنیادگرا – تروریستی "حماس" نیز برسانید.

اورشلیم: شنبه 12 فروردین 1391 – 31 مارس 2012