صیدِ سایه

این کوچه همان، خانه همان ست؟

ای سایه سخن گو! به امانم

دانی که من از فکر وُ سخن

خسته وُ ماتم.

تردید رها کردم وُ دل، یک دله کردم

بر در زدم آن حلقه ی حائل

پژواکِ غریب اش به تنم لرزه درافکند

از خلوتِ آن خانه صدایی به تَحکُّم

برخاست که: اینجا چه کُنی؟

قُربِ که جویی وُ کِه باشی؟

گفتم که: منم گمشده اینجا

با گمشده آخر چه عتاب ست؟

ازین خانه وُ این کوچه ندانم؛

کِی رفتم وُ کِی آمده ام باز!...

برگشتم وُ با حالِ پریشان

دیدم که درون بودم وُ دَر پُشتِ سَرَم بود

فریاد کشیدم که: درین خانه کسی هست؟

از کوچه صدا آمد وُ خندید:

در خانه نیابی «آن»

در کوچه بیا جانان

خندید دگرباره چنان رعشه ی رعدی

که از هم گُسَلَد بُعدِ زمان را وُ مکان را

سرگشته از آن خانه برون گشتم وُ رفتم

در کوچه وُ با کوچه دویدم

دیدم که در آن کوچه پُر از حلقه ی دَر بود

هر حلقه صدایی وُ به گفتار:

چه خواهی تو ازین کوچه وُ دیوار؟

رُو، خانه ی بی حلقه بجو یار

بی سلسله شو، همهمه وُ قائله بگذار

گفتم: به خدا راست بگویم به تو این راز

دیشب که من وُ حافظ وُ خیام...

در جامِ دلِ باده شناور شده بودیم

آن جامِ دل آنجا به فراموش، سپُردم

آن باده ولی در رگِ من ولوله دارد

خندید به حالِ من وُ با قهقهه گفتا:

دیوانه برو، دیوِ درون کُش

این خانه وُ میخانه خراب ست

با وهم ترا، فهمِ چه کارست؟

بگذار  ز سر، حیله وُ هم قال

پرواز کن اما، همه بی بال

برگرد وُ چو بی سایه شدی بازآ

باز آمدم وُ باز مرا سایه به دنبال...

2012 / 4 / 4