آرزوی آزادی

امیر خسرو دهلوی:

آمد چو خزان به غارتِ باغ

بنشست به جای بلبلان زاغ

در آن هنگامۀ باروت وُ فریاد

که خون از دیده می افشاند ایران

در آن هنگامۀ آشوبِ سرما

زمین لرزان وُ گرمی بُرده از یاد

در آن هنگامۀ تاریکِ دنیا

که آتش شعله می افکند

بر اندامِ بیداد

کجا اندیشه بود از شکلِ فردا

چه کس آگاه بود از خوف وُ دوزخ

کجا پندارِ دار وُ داغ وُ زندان

کجا آزادگان آوارۀ دریا به دریا

کجا جلادِ آزادی وُ دشنام

کجا در باوری آزادی انکار

خراشِ خنجری در پُشت وُ اعدام

در آن هنگامۀ قتلِ حقیقت

که انسان را جهنم بود وُ برزخ

و قانون شد غباری محنت افزا

در آن هنگامۀ افسون وُ بلوا

کجا اندیشه بود از بند وُ دیوار

کجا جان بی بهار وُ آدمی خوار

جهان می سوخت از اوراد وُ اوهام

کجا زنجیرِ حُزن وُ ضجۀ خون

غیارِ1 زرد وُ شلاق وُ شبیخون

پدر مادر برادر خواهر وُ همسایه حیران

چه بود آن میل وُ آن آمال وُ این مرگ

چرا این خانه ویران مرگ آباد

چرا با کرکسان سفره گشودیم

و مفلس را به مسند برنشاندیم

گهی سنگ وُ سبو گه صید وُ صیاد

گهی سربازِ گمراهی به شترنج

رهی بیهوده در تشویشِ بازار

سپُرده خویش را، هم رنج وُ هم گنج

هُبَل2 را ساختیم از هول وُ نفرین

نفیرِ نفرت وُ غوغای هیهات

کشیده دشنه وُ کُشتیم همزاد

در آن هنگامۀ این مُرده وُ آن زنده بی یاد

که آتش شعله می افکند

بر هستی وُ بر داد

به میراثِ ستم خو کرده بودیم وُ خود آزار؟

بدی با بدتر از بد، چون برآمد، ای دریغا

سخن در سینه مسخ وُ مُرده گفتار

گلیمی تار وُ پودش شوم وُ شب نام

فریب وُ فتنه مان بودست فرجام

شنیدی ریشخندِ زندگی، در قهقرا پیچیده انگار:

که از طبلِ تهی این بوده پژواک

که باید جان سپُرد وُ خفت در خاک

امید وُ آرزو پژمرده وُ مات

نماند از گفتگو جز: شرممان باد

2015-02-11

ــــــــــــــــــ

غیار = وصله یا پارۀ زردی که بر کتفِ کافران می دوختند تا از مسلمانان تشخیص داده شوند. به یاد آوریم تقسیم جامعه به خودی و غیر خودی و دانشجویانِ ستاره دار و...

هُبَل = بُتی در زمانِ جاهلیت که از عقیقِ سرخ بود. بُتِ اعظم